aziegek.reismee.nl

Like a pelgrim!

Vanuit Nara trekken we zuidwaart in de Kansai provincie om daar een klein stukje van de oude pelgrimsroute Kumano Kodo te lopen. Maar voordat we konden beginnen met het bewandelen van de paden der oudheid moesten we eerst richting Tanabe, waar we 4 uur met de trein en 4 overstappen later aankwamen. Bij de tourist information konden ze helaas niet al onze geplande hotels boeken, maar gelukkig wel die voor de nacht op de wandeltocht. Toen nog even maaltijden inslaan voor tijdens het wandelen en nog een uurtje met de bus naar Shirahama, waar we sliepen. Niet een heel handige plek route technisch gezien, maar we hadden op internet een lodge gevonden, die (met 79% korting) voor een ‘prikkie’ werd verhuurd. Dat konden we natuurlijk niet laten schieten. En ze hadden er zelfs een onsen. Dus nadat we lekker hadden gegeten zijn we nog even gaan badderen, privĂ© dit keer want het hele hotel lijkt helemaal leeg. Luxe hoor! De volgende dag staan we al om 7 uur bij de bushalte om eerst weer terug naar Tanabe te reizen. Wat we zeggen, route technisch ging het hier een beetje mis ;-) Bij de Family Mart convenience store laten we onze grote tassen versturen naar de eindstop van de pelgrimstocht, niet echt als echte pelgrims... (maar wel als echte Japanners;-) en stappen we met een klein tasje de bus in naar Takijiri waar we aan de wandeling kunnen beginnen. In Tanabe stonden palmbomen en leek het weer zachter, maar toen we uit de bus stapten waaide het snoeihard, is het nogal wat kouder dan verwacht en valt er ook nog een spetter regen. Gelukkig blijft het bij die spetter en komt de zon tevoorschijn, maar fris is het wel! Flink doorwandelen dus. Onderweg staan her en der een paar schrijntjes en Boeddhabeeldjes en wandelen we over een aardig bospaadje, met helaas alleen maar kale bomen, en komen we af en toe door schattige hele kleine dorpjes die uit maar Ă©Ă©n straat bestaan. Kakashi’s, of te wel vogelverschrikkers, is ook wel een dingetje in Japan en regelmatig zijn de uitgestorven dorpjes vaak extra bevolkt met eigenaardige vogelverschrikker poppen... Anyways, beetje jammer dat we dan op die ene straat toch nog een keer verkeerd weten te lopen. Maar aangezien er overal roze lintjes aan de bomen hangen, lopen we niets vermoedend dapper door. Tot we na zo’n half uur ons toch afvragen waarom we geen bordjes meer tegenkomen. ‘Maar we moeten toch wel goed lopen?!! Wie hangt anders hier al die roze lintjes op?!!’ Na drie kwartier lopen we toch maar terug en zien we dat we wel maar liefst 3 bordjes die de juiste richting op wijzen hebben gemist, inclusief een bordje “this is NOT Kumano Kodo road!” Beetje heel erg jammer! Deze oude ‘weg’ die vroeger van Kyoto, via Osaka, Tanabe en over de bergen van Wakayama liep, wordt al eeuwen bewandeld als religieuze, heilige reis. Eerst door keizers, koningen en adel, later ook door priesters en nog later het gewone volk. We hadden daarom vele schrijntjes en tempeltje verwacht, maar meestal treffen we alleen gedenkstenen aan op plekken waar ooit een schrijntje stond. Op de informatieborden teksten als: “op de plek waar nu deze gedenksteen staat, stond vroeger een schrijntje waar Keizer huppeldepup heeft gebeden. Onder de boom die iets verderop staat heeft hij geluncht. Dit weten we uit het dagboek van de bewaker van de Keizer die hem vergezelde op deze reis.” De meeste heilige bezienswaardigheden vielen ons dus wat tegen. En toen we op de eerste dag tijdens onze lunch helemaal verkleumd raakten door de gemeen koude wind en we onze lunchbakjes met lekkere gerookte makreel niet eens meer konden eten met stokjes, waren we blij dat we maar twee dagen hoefden te lopen. We hebben wel dankbaar gebruikt gemaakt van het hete bad dat onze hotelmevrouw had klaargemaakt en het soort van gaskacheltje in ons kamertje die nacht heeft overuren gedraaid ;-) Centrale verwarming kennen ze namelijk niet in Japan. De laatste dag eindigde de route langs nog meer schrijntjes en vooral gedenkstenen in Hongu. Hier staat de mooie tempel Kumano Hongu Taisha en de grootste torii van Japan. Een bijzondere, niet alleen omdat hij de grootste is, maar deze is zwart, en steekt bijzonder af tegen de groene rijstvelden waar hij midden tussen staat. Onze tassen blijken gelukkig ook bij de tourist information van Hongu aangekomen te zijn en na nog wat boodschappen ingeslagen te hebben, pakken we de bus naar Yunomine Onsen.

Na deze twee lange, barre en koude dagen wandelen, ja overdrijven is ook een vak, is het tijd om lekker op te warmen en te ontspannen. En dat kan in Japan het beste in de hotspring badjes. Onze ryokan had er zelf ook een, dus die hebben we bij aankomst gelijk maar even uitgeprobeerd. De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan alle drie de onsens in de omgeving. Eerste de grote van Watarase Onsen. We moesten wel even zoeken, want de ingang zat verstopt in wat voor ons gevoel een toeristenwinkel was. Ook was het een beetje wazig hoe je vervolgens het bad binnen ging en bleken we een ticket uit een machine te moeten kopen die we dan bij de meneer naast de machine weer in moesten leveren... Na lekker badderen in de verschillende buitenbaden en een groene thee ijsje (de Japanners lijken gek op ijs en ook in de winter kun je overal ijsjes kopen!), zijn we naar Kawa-yu Onsen gelopen. Dit is geen mooi badhuis, maar gewoon een plek in de rivier, die wel is afgezet met stenen, en waar iedereen gewoon lekker in kan badderen. Aangezien het buiten en gemengd was, moesten we dus wel wat onhandig klungelend onze zwemkleding aantrekken. Al gewaarschuwd door de stoom die van het water kwam, bleek het water nog heter dan gedacht te zijn. En om de zoveel tijd moest je er ook even uit om je rood aangelopen huid af te laten koelen. Je kon ook naar de overkant van waden, daar zat blijkbaar de hete bron, want iedereen die dit probeerde kraaide het uit van pret. Of meer waarschijnlijk, pijn. En dan moest je nog terug... Als laatste hebben we de onsen van onze buren nog even geprobeerd, Yunomine Onsen. Hier hadden ze eindelijk een badje waar je samen in mocht. De overige baden zijn allemaal man/vrouw gescheiden. Dit badje kon je afhuren voor privĂ© gebruik. Lekker natuurlijk, maar dat betekende wel eerst ruim een half uur wachten, brrr buiten brrr, tot we aan de beurt waren. Daarna nog even naar het openbare badje, een heus medicijn bad, maar dat was een iets minder succes. Voordat je in de badjes kan, moet je je namelijk eerst schoon wassen. Prima natuurlijk, en normaal staat er altijd zeep, maar dit keer niet... En ook al had Elske de hele dag al gebadderd en was ze meer dan schoon, de dames in het badhuis leek het geen goed idee dat ze zonder zich nog een keer grondig met zeep te hebben gewassen bij hun in het bad stapte....Een van de dames was zo aardig om zeep en shampoo te geven, maar het voelde nogal gĂȘnant en na het, voor de vorm, even onderdompelen in het bad en na dus weer een grondige wasbeurt mĂ©t zeep, hield Elske het snel voor gezien. Bleek ze ook het verkeerd bad gekozen te hebben, en was ze helemaal niet in het speciale medicijn bad geweest...

Na de badjes gaan we weer op zoek naar tempels. Koya-san staat op het programma, maar dat blijkt nogal lastig te bereiken met het openbaar vervoer. Misschien hadden we ons pelgrimspad nog moeten vervolgen.... Maar goed. Om niet terug te hoeven reizen naar Tanabe, kiezen we voor de langere busroute via Gojo. En dat was weer een ervaring op zich. Dat buschauffeurs hier tegenwicht bieden aan de snelheidsmaniakken in Zuid Korea wisten we al. Drukten buschauffeurs in Zuid Korea auto’s zo ongeveer van de weg, hier in Japan gaat het net even trager. Als we de 30 km per uur halen, is het waarschijnlijk veel. Ze nemen goed de tijd om bij elke bocht en elke dode-hoek-spiegel langs de weg goed in alle spiegels te kijken. Heel goed natuurlijk. En bij dat kijken, maken ze ook eigenaardig soepele handgebaren en wijzen ze naar elke spiegel waar ze in kijken. En als de kust dan veilig is, dan wordt de hand van achter uit de nek soepeltjes naar voren gestrekt en wordt de wijsvinger richting de weg de weg gewezen: ‘we go!’ Heel grappig om te zien! Behalve dit grappige tafereeltje was de bus vanuit Yunimine Onsen naar Gojo een pure sightseeing bus. Zo werd er onderweg door de chauffeur via de microfoon informatie gegeven over de mooie plekken waar we langsreden, zoals bijvoorbeeld de waterval, een grote dam, een landslide (die was natuurlijk minder mooi, maar wel indrukwekkend). Ook werd er elk uur wel een pitstop van 10 minuten gehouden voor wc en koffie. Maar de mooiste was nog de stop van ruim 20 minuten waarbij we werden geattendeerd op de grote ‘hangende brug’ een klein stukje verder op. Eigenlijk alleen maar leuk, bijna kawaii, oftewel schattig, maar laten wij nou maar 4 minuten overstap tijd hebben om in Gojo de trein naar Koya-san te halen. Nu blijkt het station in Gojo nog kleiner dan in Rijssen te zijn, dus dat is gelukt. En tijdens de overstap in Hashimoto was het ook nog gelukt om te pinnen, dus konden we met een gerust hart verder richting Gokurakubashi om daar vervolgens de kabelbaan naar Koya-san te pakken. Toen nog een bus naar ons hotel en waren we eindelijk op plek van bestemming. Ook een leuk guesthouse met vriendelijke mensen en een soort van ‘tubes/capsules’ als slaapkamers. En om kosten te besparen sliepen we die nachten allebei apart in zo’n tube.

In Koya-san staan weer heel veel tempels, ook zeker een paar hele mooie, maar wij waren vooral onder de indruk van de begraafplaats Oku-no-in. Beetje gek om te zeggen natuurlijk, maar deze begraafplaats was heel mooi. De oprichter van het Esoteric Buddhisme en stichter van Koya-san, Kobo Daishi, ligt hier begraven. Althans, er zijn mensen die geloven dat Kobo Daishi niet dood is, maar in zijn graftombe aan het mediteren is. Hoe dan ook, de begraafplaats zelf staat vol met indrukwekkend hoge ceders en daartussen staan eeuwenoude beelden, gedenkstenen en stoepa’s. Ook hier zijn de beelden weer flink onder het mos begroeid en hebben de Boeddhabeeldjes gebreide mutsjes en gekleurde slabbertjes. Het voelde af en toe wat oneerbiedig, dat deze plek zo’n toeristenattractie is geworden, maar we konden zelf ook niet anders dan foto’s maken. Het was echt een bijzondere en bijzonder mooie plek. In Koya-san was ook nog een leuk wandelpad naar de top van een bergje met een uitzicht op de meer dan 110 tempels van Koya-san, maar vanwege de hevige mist hebben we dat maar voor waar aangenomen. En besloten nog een keer een kijkje te nemen op de begraafplaats, maar helaas was de mist niet zo laaghangend dat het door de hoge bomen heen was gedrongen en voor een extra mystiek effect zorgde. Maar ook zonder mist, was de begraafplaats bij avondlicht van de lantaarntjes ook heel mooi.

Om vanuit Koya-san ergens anders te komen, moesten we eerst weer via Osaka. Daar stapten we in het ons bekende wijkje rondom Namba station op de nachtbus. Voor we vertrokken hadden we nog tijd om een hapje te eten en laten we nu soort van om de hoek de sushi weten te vinden ;-) Bij het restaurant aangekomen zitten er helaas al mensen buiten te wachten op een plekje en zit er niets anders op dan aan te sluiten. Inmiddels een bekend fenomeen, maar we blijven het wat bijzonder vinden. Er zijn zo bizar veel restaurantjes en toch zie je bij meer dan Ă©Ă©n restaurant wachtrijen. Ondanks dat we even moesten wachten, waren we toch nog net op tijd, want vlak na ons wordt het echt druk en staat de rij tot dik op de straat. Als we na eventjes wachten naar binnen mogen, smikkelen we weer lekker van de sushi en stapelen de schaaltje zich al snel op. Blijkbaar is het een flinke toren geworden, want als de bediening de schade komt opnemen zegt ze 'wow!!'. In Zuid Korea kregen we nog applaus, maar hier moeten we het blijkbaar doen met een ‘wow’. Ach ja, het eten was weer heerlijk! En toen was het tijd voor de nachtbus richting Tokio! Vanaf de 5e verdieping waar de VIP lounge van de busmaatschappij zat, moeten we ons netjes opstellen in rijen van twee en worden we onder escorte naar de lift begeleid en beneden opgevangen door een meneer die ons vervolgens naar de bus brengt. Alle gordijnen zitten al dicht en na nog twee stops om mensen op te halen, wordt er een filmpje met een soort slaapdeuntje gedraaid en vertelt de busjongen nog een ’verhaaltje’ voor het slapen gaan. Dat waren vast instructies voor onderweg, maar ons Japans laat ons nog steeds in de steek, en vragen we ons af wat die beste jongen toch in vredesnaam allemaal te vertellen kan hebben. Direct na het verhaaltje knalt iedereen zijn stoel in slaapmode en gingen ondertussen de lichten uit. Pikdonker ineens en muisstil! ‘Ohh, ik geloof dat ze willen dat we nĂș proberen te slapen...’ Maar een klein half uurtje later knalden ze de grote lichten aan... Plaspauze... En dat herhaalden ze elke twee uur. Om 5.30 uur stonden we in Tokio en bleek, zoals al verwacht, het hotel nog dicht. Vlakbij hadden we ergens een bordje ‘open’ zien hangen, dus daar maar eens kijken. De trap op en toen stonden we voor de deur van een klein mini koffietentje voor de oude opa's in de buurt. Van 6-8 uur schonk opa, met zuurstoffles, koffie en maakte hij toast met boter en om 8 uur ging ie naar zijn winkeltje beneden. Een grappig tafereeltje weer, maar wat stonk het er ongelooflijk naar oud en rook daar. De koffie smaakte bijna naar rook... Maar we waren allang blij dat we ergens konden wachten en we mochten zelfs nog na sluitingstijd blijven wachten tot het hotel open was. Opa had ondertussen een woordenboekje opgescharreld om een paar woorden met ons te wisselen. Schattig toch!

Als om 9.30 uur eindelijk de receptie bij het hotel begint, vertellen ze gelukkig dat de kamer al klaar is en we er gelijk in kunnen. Superblij zijn we daarmee want we inmiddels voelen we ons wat gesloopt na het doen van alleen maar korte dutjes in de nachtbus en het hangen bij opa. Een dagje relaxen op ons kleine maar op zich fijne kamertje van zo’n 6 m2. Dat ie schoon en fris is maakt blijkbaar een groot verschil ;-) De volgende dag zijn we dan klaar om Tokio maar eens te verkennen. Bij de Senso-ji tempel is het een gezellige en levendige bedoeling, ondanks dat de tempel zelf niet helemaal toegankelijk is vanwege hoog bezoek ofzo. Of misschien juist daarom. Veel mensen zijn gekomen om wierook te branden, de rook over zichzelf heen te wuiven en vervolgens te bidden in de tempel. De rook van de wierook, het heerlijke zonnetje (we lopen heerlijk zonder jas en dat eind december), de grote lampionnen bij de ingang van de tempel en onder de torii, het geklik van het schudden van de geluksstokjes in de bamboekokers, de geur van de eten/snackkraampjes, alles samen maakt het een leuke tempel. We zien zelfs al een paar bloesemblaadjes aan de bomen... Die boom is vast in de war! Na de tempel wandelen we nog door een parkje waar we ons even in Nederland wanen. Er is een vijver met allemaal tulpen en er staan vrij veel fietsen langs de kant... Verder verkennen we nog het wijkje Yanaka, zoeken we nog naar een reparatieshop voor Elske’s telefoon, die we zelfs vonden, maar waar ze geen zwarte frontjes hadden (nog eisen stellen ook na al dat gezoek, ze zou eens blij zijn dat we een reparatieshop gevonden hadden...) en sluiten we de avond af in Akihabara. De wijk waar alles draait om manga en anime. De grote verlichte gevels met loeigrote anime karakters erop, de geluiden die uit alle verschillende winkels komen en meerdere verschillende geluiden uit Ă©Ă©n winkel komen. En dan staan er natuurlijk nog megagrote arcade hallen vooral van sega & taito (Konami heeft trouwens zijn eigen sportsclubs in Japan!). De winkels zelf staan vol met ongelooflijk veel animepoppetjes, -knuffels, -spelletjes, -speelkaarten, -sleutelhangers, -stickers, -dvd’s, natuurlijk de manga’s en nog veel meer (prullaria). Naruto en zijn vriendjes, Bleach, Attack on Titan, ze zijn er allemaal. Vitrines vol, je weet niet waar je kijken moet. En zo knallen de kleuren en geluiden je om je ogen/oren. Overal is geluid van muziek en anime series die in de winkels en op straat worden afgespeeld en alles gaat dus lekker door elkaar heen. Elke winkel bestaat uit meerdere verdiepingen, vaak wel 6, die allemaal vol staan met hun eigen specialiteit zeg maar. En hoe hoger de verdieping hoe hoger de leeftijdsgrens. Wel grappig om te zien dat de hogere verdieping met de hentai (manga porno) het drukst bezocht is... Ook rijden op straat grote vrachtwagens die vol zijn geplakt met manga en staan er buiten op straat overal meisjes in hele korte broekjes en rokjes met hoge kniekousen en schattige strikjes in hun haar, mensen, vooral mannen, naar binnen te praten. In de animeshops zie je bijna geen vrouwen en is het blijkbaar echt een mannendingetje. Manga (stripboeken) zijn trouwens overal te krijgen, zoals in de kleine supermarktjes zoals de 7/11, Lawson en Poplar en mensen staan daar ter plekke in te lezen. Nadat Rogier genoeg ideeĂ«n had opgedaan welke helden hij thuis in zijn game-room wil hebben, konden we terug naar het hotel... voor nog meer research op internet en het vinden van een andere reparatieshop.

Eerste kerstdag begint dus met nog een bezoekje aan een reparatieshop voor Elske’s telefoon. En als we daar binnenkomen kijken we elkaar wat verbaasd aan ‘dat is die jongen van gister uit die andere winkel’. De jongen kijkt ons aan, trekt zijn wenkbrauwen hoog op en maakt zo’n typisch Japans geluidje ‘huuuuuh.....You are same!’. Wat gebrabbel met zijn collega’s en dan zegt ie ‘you are so lucky!’ Hier hadden ze dus wel een zwart frontje en was de telefoon na maanden maar half te gebruiken in no-time gefixt! Fijn kerstcadeautje voor onder de denkbeeldige kerstboom. Dat kerst anders zou zijn wisten we natuurlijk, maar dat de feestdagen zo’n teleurstelling zouden worden... De Japanners zijn 84% aanhangers van het ShintoĂŻsme, 71% is Boeddhist (en gezien deze getallen zijn Boeddhisten vaak ook aanhangers van het ShintoĂŻsme, en andersom) en nog eens 8% doet wat anders. Dus de 2 procent Christenen die wel een kerstboom neerzet creĂ«ert, in ieder geval voor de lonely toerist, niet echt een kerstsfeer. Het is ‘business as usual’, iedereen moet gewoon werken en de winkelstraten zijn zoals altijd bomvol. Wij wandelen die dag door Shibuya, waar de bekende ‘oversteek van voetgangers’ is. Eerlijk zegt valt die ons wat tegen. Maar als we later op de dag hier terugkomen, is het nog drukker geworden en is het inderdaad een bezienswaardigheid. We kijken vanaf de stationshal op het diagonale zebrapad uit en bij groen licht lijken de vele mensen zich als een zwerm zwarte mieren naar de overkant te bewegen. In Harajuku willen we nog een tempel bekijken, maar blijkbaar gaat het parkje waar hij staat al om 16 uur dicht... Nog een kort rondje door het wijkje, op zoek naar de ‘fashiontribe’s. Want als je denkt dat tribes zich alleen diep in het oerwoud verschuilen dan heb je het goed mis (al kun je Tokio best als een urban jungle beschouwen). De stammen van Tokio hebben net zulke uitbundige en kleurige outfits als de ‘echte’ jungle stammen. Alleen net al is in de jungle moet je goed zoeken... maar dan zijn ze toch tussen de miljoenen kooplustige mensen, die opvallen met hun kleurrijke bijzondere jurken, knuffels, strikjes in de haren en uitbundige make-up en als je geluk had een my little pony op hun hoofd. Als afsluiter gaan we richting Shinjuku, waar we vanuit een overheidsgebouw (dat was gratis, in tegenstelling tot de Tokiotower) een mooi uitzicht over de stad hadden. Toen we het gebouw in gingen hadden we dat eigenlijk niet bedacht, zo hoog leek het niet. Maar toen we de met lintjes afgezette route naar de lift hadden gevolgd en daar keurig door een mevrouw werden opgevangen en in de lift werden gezet en zij vervolgens op het knopje voor de 45e verdieping drukte (ook het enigste knopje trouwens, dus waarom al die begeleiding als je toch niet verkeerd kan gaan...), keken we elkaar verbaasd en nieuwsgierig aan dat we zo hoog gingen. Onze maagjes begonnen inmiddels te rommelen, dus werd het tijd voor ons kerstdinner. Dat wilden we in Japanse stijl doen en daarvoor schijn je dan naar de KFC te moeten... We eten nooit fastfood, maar tradities moet je hoog houden, dus hebben we voor Ă©Ă©n keer over ons hart gestreken en zijn we achter in de rij gaan staan. Rij?? Ja, rij!!! Tot buiten, en zelfs om de hoek. En dan komt er een lieve meneer die de wachtrij dan netjes houdt, de mensen goed laat aansluiten, zorgt dat we niet het hele trottoir in beslag nemen. Zie je het voor je! Keurig twee aan twee in de rij voor wat gefrituurde kip... Dat doen Japanners blijkbaar met kerst?! Ze eten het trouwens thuis op, want het restaurant was verder ongezellig leeg en kozen wij een stoeltje aan de bar bij het raam, zodat ons spiegelbeeld voor wat extra aanwezigheid zorgde. Nu klinkt dit wellicht al wat sneu, toen we de kip proefden voelden wij onszelf zelfs een beetje zielig. Het was gewoon echt niet lekker! Maar goed, die ervaring hadden we dus ook weer en met een vette klomp kip die als een steen in onze buikjes lag, zijn we op de hotelkamer maar gezellig een filmpje gaan kijken. Tweede kerstdag hebben we Star Wars in Imax 3D gezien in de bios. We waren eigenlijk een kwartier te laat, maar mochten gelukkig nog naar binnen en leken we alleen de reclame te hebben gemist. Top!

In rijen maken zijn de Japanners trouwens best goed. Zo staan ze altijd netjes in de rij te wachten op de (stads)bus. En natuurlijk netjes binnen de lijntjes die op de stoep zijn getekend om aan te geven waar de rij zich mag vormen. Je ziet gelijk welke Aziaat geen Japanner is als die voordringt in zo’n rij... Ook staan ze soort van in de rij voor het stoplicht. Al sluit die rij wat minder netjes aan en slingeren wij er altijd door heen tot we vooraan staan en ons dan weer bedenken dat we waarschijnlijk voorgedrongen zijn. Stoplichten zien we trouwens ondanks de vogelgeluidjes pieuw..., pieuw-pieuw...., pieuw.... ook nog wel eens over het hoofd. Ze staan namelijk best ver van de kruising, soms wel 3 meter ofzo en als we dan halverwege de weg zijn en zo’n vogeltje begint te fluiten... Dus we zijn best vaak door rood gelopen. Milieuvriendelijk zijn Japanners niet echt. De straten zijn super schoon hoor, dus niet dat ze overal afval weggooien. Maar in veel restaurants krijg je wegwerpstokjes en in supermarkten krijg je zelfs als je een ijsje haalt het in een plastic tasje mee naar huis. En als we eten en andere dingen als bijvoorbeeld tandpasta kopen, dan moet dat in verschillende zakjes... We kunnen inmiddels een winkeltje beginnen!

De dagen tussen kerst en oud & nieuw zijn we in Nikko. Nikko ligt wat hoger, dus het is er een stukje frisser. En ze beloven sneeuw! Niet Elskes favoriet, maar het staat natuurlijk wel leuk als alle tempeldakjes zo’n mooi wit laagje hebben. Maar helaas, als we de volgende ochtend hoopvol de gordijnen open doen, zien we geen sneeuw en is het alleen maar koud. Verder zijn we vooral heel moe. Want hoe fijn het ook leek om weer eens in een echt bed te slapen, dit ding was vreselijk. Het valt het beste te omschrijven als een hangmat vol met drijfzand! We zakten samen, en helemaal tegen elkaar gedrukt, weg in het midden van het bed. En als we ons probeerden om te draaien werden we opgeslokt door de 6 lagen dikke zware dekens... Slaap lekker! Maar de zon schijnt, dus besluiten we om eerst de omgeving te verkennen. Daarvoor moeten we eerst een stukje met de bus. Die helaas stuiterdruk is. Tot grote ergernis van Rogier stapt bijna de hele bus uit bij een andere bezienswaardigheid, terwijl daar speciaal een andere bus naar toe reed... Al mopperend over de mensheid en waarom mensen in ‘onze bus’ gingen zitten, terwijl ze naar iets toe gingen, lucht Rogier hardop zijn hart. De Japanner voor ons draait zich dan om en vraagt in het Nederlands of we uit Nederland komen. Hij had 4 jaar in Amstelveen gewoond... Oeps.... Wat hadden we net ook al weer allemaal gemopperd??! Beetje genant dus...! Op onze mooie wandeling van Yumoto Onsen naar Chuzen-ji Onsen staan we af en toe wel even met de voetjes in de sneeuw die eerder al gevallen is, maar de paar vlokjes die nu af en toe naar beneden dwarrelen kunnen we geen sneeuw noemen. De wandeling was wel heel mooi en we zagen onderweg verschillende landschappen als de bergen met hun witte toppen, half bevroren meertjes die mooi schitterden in de zon, bos met zowel de groene dennenbomen als de kale esdoorns, mooie watervallen met bevroren randen, bomen langs het water met hele kunstwerken aan ijs aan hun takken, een vulkaan en zelfs moeras! En dat in slechts 3 uur wandelen. De zon scheen heerlijk, maar toch was het zo koud dat het eten van onze picknicklunch met stokjes eten een grote uitdaging was. Rogier heeft zich dan ook maar verlaagd door zijn eten gewoon aan zijn stokjes te prikken, schandalig! ‘s Avonds haalden we nog maar een keer grote schalen sushi die, als je een beetje goed timede, met zelfs 70% werden verkocht. Smullen dus!

De volgende dag stonden de tempels op het programma en deze waren, ook zonder sneeuw, prachtig! En omdat we vroeg op pad waren gegaan, was het bij de Futarasan-jinja en Taiyuin-byo nog relatief rustig. We waren zelfs zo vroeg dat het mooie zonnetje nog niet hoog genoeg staat om de mooie gouden tempel te laten schitteren. De rust verdwijnt zodra we bij de Tosho-gu aankomen. Het is een drukte van jewelste en de tempel maakt zich klaar voor oudejaarsnacht. Overal worden kraampjes opgezet, je weet wel, van die opvallende lelijke witte partytenten. Heel irritant als je leuke foto’s probeert te maken. En mensen staan in de rij om te bidden bij het tempeltje met de aapjes... Die schijnt heel bijzonder en speciaal te zijn. Wij slaan die wachtrij maar over en lopen naar de hoofdtempel. Ook in deze tempel mag je naar binnen, maar dan moeten natuurlijk de schoenen uit. Op sokken mogen we verder over de koude houten vloer en dat is met dit weer geen pretje. Als we er achter komen dat er eigenlijk niet echt iets te zien is, aangezien we niet langs een grote groep mensen kunnen sneaken, gaan we maar snel terug. Bij een ander tempeltje op het complex is nog een bijzondere schildering van een draak op het plafond te zien, dus tegen beter weten in, trekken we de schoenen nog een keer uit. Het is hier nog drukker dan druk en moeten we ons overgeven aan de snelheid van de groep en de tempelgids die een nogal lang verhaal over de tempel en de draak vertelt. Het enige dat wij begrijpen is dat de draak blijkbaar ‘terug praat’ als er met een klepel op een bel wordt geslagen. Als je die tenminste op de goede plek houdt. Alleen als je recht onder de draak staat, hoor je de echo van de stem van de draak. Althans, wij denken dat de beste man zoiets aan het vertellen was ;-) Leuk en aardig hoor, maar inmiddels zijn onze voetjes in en in koud en doen onze tenen bijna pijn dus zo gauw als het kon, wurmden we ons langs de mensenmassa naar buiten.

‘s Avonds staan we weer in Tokio, want waar kun je nu beter oud & nieuw vieren dan in deze metropool?!! Samen met Tibo, die toevallig ook in Japan is, hebben we lekker en gezellig gegeten en maken we ons klaar voor het grote vuurwerk. Als we een goed plekje hebben gevonden, met mooi uitzicht over de stad en de ‘rainbow’brug, valt het ons nog wel op dat het niet zo druk is als we hadden verwacht. Om 0.00 uur blaast de veerboot op het water zijn hoorn en weten we dat het 2016 is! Happy New Year.... start iedereen enthousiast, maar dat zinnetje eindigt bijna vragend. Iedereen kijkt wat verward om zich heen. Waar blijft het vuurwerk...? Echt zo’n perfect moment om een krekel geluid af te spelen.... Haha, ze hebben zeker moeite om het aan te steken... Maar als na 10 minuten er nog steeds geen vuurwerk te zien is, wordt ons vermoeden bevestigd. We zullen geen vuurwerk zien dit jaar. Via via horen we iets over een technische storing... What the fuck... Oudjaar zonder vuurwerk. En dat in Japan! Onmogelijk. Maar niets was minder waar. Hoewel we ook wel moeten lachen om dit trieste tafereeltje, gaan we toch wat teleurgesteld terug richting de stad. Veel Japanners vieren de jaarwisselingen niet zoals wij met feestjes, muziek en drank, maar zij gaan bidden bij de tempel. Wij gaan naar de Senso-ji. Hier is het weer een drukte van jewelste en worden de hordes mensen door de politie begeleidt naar de tempel. Wij denken slim via een parallel weg door te kunnen steken, maar daar spannen ze dus mooi een lintje voor. We lopen dus langs de tempel en de hele stoet aan mensen die in de rij voor de stempel schuifelt tot ze onder de grote lampion hun schietgebed voor goed geluk voor het komende jaar doen. Het is hier gezellig druk en een leuke sfeer. Er wordt weer goed wierook gebrand en de mensen zijn druk met het schudden van de bamboekokers tot hun stokje met de voorspelling voor de toekomst eruit valt. Wij hebben meer aan de kraampjes met snacks en halen dan ook maar een lekkere aardappel (?! bijzonder snackje, maar Elske vindt het wel wat) en tako-yaki (betere dan die we in Osaka hadden). Rond 4 uur staan we dan weer voor de lift van ons hotel. Lift? Ja, ons hotel heeft geen deur, maar een lift ergens buiten verstopt in een hoekje en die brengt ons via de receptie op de 8e verdieping uiteindelijk op onze 7e verdieping. En had Elske zich nog verheugd op de geadverteerde sauna... Die bleek alleen voor mannen te zijn. Na dit wat wazige hotel verkassen we nog maar een keer binnen Tokio voor een paar relaxdagen en sightseeing.

Een dagje mooie tempels (aan zee) en tuinen kijken doen we in Kamakura. Waar vooral de grote Boeddha opvalt die zo groot is dat je er zelfs in kan... ‘s Avonds zetten we de wekker op veel te vroeg om naar grote, dikke, bezwete mannen te gaan kijken die met wel zo’n 21 man in een toch best wel kleine ruimte het leuk vinden om samen door het zand te rollen. Sumoworstelen dus! Op zoek naar de dojo zien we in een steegje een hele groep mensen ergens voor een gebouw staan. Met z’n allen op een rijtje, twee rijen dik, samen ergens naar binnen gluren. Toen wisten we dat daar de sumoworstelaars aan het trainen waren. Eerst wat teleurgesteld dat we niet binnen in dojo mochten kijken. Later opgelucht, dat we niet binnen in de dojo hoefden te kijken. De dojo bestond uit een vrij kleine ruimte die volledig werd opgeslokt door zo’n 21 grote sumomannen die lekker glommen van het zweet. Dus het zal er vast niet heel fris hebben geroken ;-) En servicegericht als de Japanners zijn, werden af en toe de beslagen ramen weer mooi schoon geveegd. Het is wel grappig om te zien en voor we het weten staan wel bijna 2 uur te kijken! Na de training gaan we richting het theater om Kabuki te kijken. Een uniek Japanse theatervorm waar mannen, gekleed in mooie gewaden en kleurrijk geschminkte gezichten en andere lichaamsdelen, met grote poses en met bijzondere stemmen een voorstelling geven. Dit alles in een mooi theater en ondersteund door live muziek en andere geluidseffecten. Kaartjes zijn nogal duur, dus kozen voor de goedkopere optie om een deel van de voorstelling te bekijken en waren we zelfs nog op tijd voor een zitplaats! Goedkoop betekent natuurlijk ook de slechte plekken en zo zaten we helemaal bovenin het theater... En bleken we vrijwel niets te kunnen zien van die mooi geschminkte mannen. En we verstonden het natuurlijk ook niet, haha. Vanuit het ‘publiek’ wordt er soms geroepen (geen idee wat, maar het klinkt wel typisch Japans, hehe, met zo’n bijzondere klank in hun stem, moeilijk uit te leggen) na bepaalde acts en begint iedereen te klappen. Een mevrouwtje voor ons vond het blijkbaar niets, want die lag op enig moment te slapen. Wij vonden het wel een bijzondere ervaring maar nemen we de volgende keer wel een audioguide en een verrekijkertje mee ;-)

We willen Tokio niet verlaten zonder nog een bezoekje te brengen aan de vismarkt. Hier wordt elke ochtend de verse vangst geveild en vooral de veiling van de tonijn is speciaal. Helaas hebben de tonijnvissers nog kerstvakantie, want de tonijnveiling zit dicht tot half januari. Dan maar alleen een kijkje nemen op de markt, scheelt in ieder geval een nacht doorbrengen in de buurt de vismarkt om op tijd te zijn voor de veiling van 4.30 uur... Maar ze pesten ons! Zelfs de gewone markt zit op onze laatste dag in Tokio dicht en missen we verdorie ons ultra verse sashimi ontbijt! En we moeten nog meer missen.... Het Studio Ghibli museum. We hebben wel een half uur op dat kaartjesapparaat alle mogelijke opties bekeken, maar alles zat al vol... Nu is Studio Ghibli natuurlijk ook heel tof, maar dit hadden we even niet verwacht. Sorry Totoro en prinses Mononoke en Ponyo en Chihiro en al jullie vriendjes... Next time!!

Ehhh.... Ons verhaal was ‘iets’ te lang geworden en bleken we niet op de site te kunnen plaatsen... Dus nu in twee etappes. Lees dus snel verder voor de rest van onze voetstappen in Japan :D

Reacties

Reacties

Christa van Engeldorp

Elske en Rogier,

Mooi verhaal weer. Zo leuk om op deze manier jullie reis mee te kunnen beleven.
Geniet nog met volle teugen van alles wat nog op jullie pad komt.

Groetjes Chrisa

Celine

Haha, jullie hebben het maximum aantal woorden van de site per verhaal bereikt. Ik maar denken dat er wel geen maximum zal zijn. Ik zit weer te smullen van jullie verhalen., leuk dat er meteen een volgend verhaal is :-)

Katinks

Wat is het weer heerlijk lezen, zag vanmiddag jullie link in mijn mailbox en verheugde mij er op het vanavond te kunnen lezen.
Rogier en Elske, ga vooral door met schrijven het is zo super

mama Tiny

Het eerste gedeelte gelezen. Heerlijk!!
De laatste Japanse voetstappen bewaar ik voor morgen!

Louise Westerhoven

Het was weer een mooi verhaal. Het heeft wel wat tijd gekost om het te lezen, maar was zeker de moeite waard. Veel geluk op jullie verdere reis.

Sig

Ik ga gelijk door naar tweede ronde haha
Maar wow: genoeg leuks&moois ondanks de kou ;-)
XX

janny Brinkman

Heerlijk die verhalen.Heel veel lieve groetjes
Van uit Bornr

Elske

Ja leuk! Reacties! Dank!
We wisten niet eens dat er een maximum aantal woorden was... Blijkbaar beleven we bovengemiddeld veel wat we allemaal met jullie willen delen. Leuk te horen dat we zo weer herinneringen, aan oa eeen verwarmde wc bril, boven halen :D
En als we terug zijn gaan we dit keer echt eens kijken of we er iets van een boekwerkje van kunnen maken.

manon

Is een luisterboek maken ook een idee Elske? Mijn stem is schor van het voorlezen aan de dyslect onder ons, he he.

Tante Jansje

Hoi Elske en Rogier.
Weer mooie verhalen en hele mooie foto's
Het is hier nat en koud .
Wens jullie nog een mooie tijd.

Lieve Groeten Tante Jansje

Rogier

@Manon: Oh nee ik had nog wel met Matthijs afgesproken dat hij net zou doen of hij dyslectisch was en alles zou opnemen zodat dat luisterboek gelijk gemaakt werd... ;-) XD volgens hem heb je een goede voorleesstem!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!