Na een extra dagje Lhasa gingen we vol goede moed naar het station en gelukkig reed hij dit keer wel! Het treinstation leek meer een vliegveld; super georderd met per trein een mooie wachtruimte en je mag pas boarden als de andere mensen uitgestapt zijn. Wat leidt tot spookachtig uitgestorven perrons. En zo schoon, bijna steriel! Ook de wc's waren erg netjes, 'gewoon' hokjes met een deur en geen 'gezellige' open ruimte. Al was het wel jammer dat niemand de deur op slot doet en Elske tot 3 keer toe een deur opentrok (de derde wel iets voorzichtiger) van een bezette wc... sorry! En doorspoelen snappen ze ook niet... Maar goed, verder was het schoon, dus niet zeuren! Ook de trein was super netjes. In plaats van afval onder het tapijt te vegen werd op een gegeven moment werd zelfs het tapijt uit het gangpad opgerold en de vloer eronder gedweild... Maar krapjes was het wel; we zaten 3 aan 3 en dan is 36 uur best lang. 'Slaaptrein' was ook een beetje overdreven aangezien onze stoelen niet in 'slaap-mode' konden en de lampen gewoon aanbleven. Rond middernacht rende iedereen nog massaal naar buiten om lekkere versnaperingen en biertjes te halen... de 'buren' aan de andere kant van het gangpad bleven tot 4 uur gezellig kaarten en onze buren hingen tegen onze schouders aan te slapen... haha! Een beetje gebroken kwamen we dus wel aan in Xi'an, maar het was ook wel weer grappig hoor. En onderweg hebben we nog kunnen genieten van het mooie uitgesterkte landschap, met in de verte besneeuwde bergen... het is niet voor niets de hoogste trein ter wereld, ruim 5000 meter en om hoogteziekte te voorkomen wordt er zelfs extra zuurstof in de trein gepompt, met de minste stations (?)... ik geloof dat we in 36 uur maar 5 stations zijn tegengekomen.

Na een nieuwe camera gekocht te hebben (we moeten de gekregen fotoruimte toch met mooie plaatjes kunnen vullen) was het tijd voor missie nr. 2: naar het Public Security Bureau om de verlenging van ons visum te regelen. Tenminste dat was het plan... De mevrouw daar: 'Dit visum kan niet verlengd worden. Dit visum is niet geldig in mainland China...'. 'Ahha...' zeiden wij in koor en we zagen allebei al even voor ons hoe we nu door de politie zouden worden afgevoerd of boetes à € 50 per dag moesten betalen. Ik bedoel, de lonely planet wordt zelfs afgepakt.... maar gelukkig liep het niet zo'n vaart en mochten we de gehele duur van ons losse velletje Tibet-visum gebruiken om naar Hong Kong te reizen. Daar konden we dan een Chinees visum aanvragen. Gelukkig hadden we dus nog bijna 3 weken de tijd om daar te komen, maar een beetje irritant was het wel, want Hong Kong moest onze eindstop in China worden en niet het 'begin'.

Xi'an is de enige stad in China waar nog een gehele stadsmuur staat. Zo'n slordige 14 km en een goed substituut voor DE muur die we (we schamen ons diep) deze keer gaan missen. Je kunt er overheen fietsen, maar wij hadden besloten om het maar weer eens met de benenwagen te doen. Al zijn we wel na 7,5 km gestopt in de veronderstelling dat de andere helft er hetzelfde uit ziet ;-) En zo hadden we nog even tijd om het centrum van Xi'an te bekijken en een rondje langs de 'bell tower', 'drum tower' en de grootste moskee van China te maken. De moslim wijk in Xi'an is overigens erg mooi en doet traditioneel chinees (?) aan met allemaal kleine eettentjes en kraampjes waar je gestoomde lollies kan kopen. Overigens is elke grote Chinese stad één groot geheel van mode- en elektronica zaken, echt niet normaal; 't is maar goed dat Elske niet van winkelen houdt anders zouden we niets anders doen in China... Ook handig is dat je straattdokters hebt. Zo kun je nog eens op de weegschaal gaan staan; bleek dat Rogier maar liefst 6 kilo was afgevallen. Hartstikke goed voor de lijn dat trekking. En nu dus weer goed eten van het heerlijke Chinese eten om aan te sterken :D

Natuurlijk zijn we in Xi'an nog naar The Terracotta Army geweest! En dat was erg indrukwekkend! Het hele terrein is groot en de standbeelden zijn echt op ware grootte. Wij vonden sommige zelfs te groot voor een Chinees, hihi. Onvoorstelbaar hoor hoeveel werk dat is geweest om te maken. Meer dan 2000 standbeelden met wapens en ook nog paarden met wagens! Geen enkel standbeeld schijnt zelfs hetzelfde gezicht te hebben! De paarden waren trouwens niet allemaal van steen... sommige waren echt. Die zijn gewoon levend in de tombe gezet, met een bak water (?), om vervolgens van de honger te sterven. Niet alleen een aantal paarden hebben het leven gelaten, want direct toen alles af was heeft de keizer de ruimte waarin het leger was gezet af laten sluiten en iedereen die heeft geholpen is vermoord... Op deze manier kon alles geheim blijven en kon het leger de keizer blijven beschermen in het hiernamaals. Pas in 1974 werd het gevonden toen boeren een put gingen maken. Nog lang niet alles is uitgegraven maar het is nu al enorm!

Vanuit Xi'an wilden we nog een dagje naar de Tombe van Jingdi. 'Van wie??' werd ons steeds gevraagd toen wij op het station naar de bus zochten... niemand bleek Jingdi te kennen (ook ondere zijn andere 3 namen niet). Na 1,5 uur zoeken naar de bus en van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, zijn we lekker in het park gaan zitten. Totdat we daar weggestuurd werden omdat we niet op het gras mochten zitten... niet onze lucky day, al was tjillen bij het hotel ook helemaal niet vervelend.

In ons hotel zat ook een Nederlands echtpaar, met een iets royaler budget dan wij, want hun begrip van goedkoop eten was voor ons al duur, hihi. En op een avond zaten we aan de tafel naast hen te eten en hebben we ondertussen gezellig geklets over reizen door Azië en nog de soep opgemaakt die zij niet opkregen. Zonde om te laten staan toch!? En zo kregen we ook nog een halve fles wijn die zij niet meer hoefden. Lekker hoor! Blijkbaar kwamen we nogal als sloebers over, want toen we aan het einde van de avond ons eten wilden betalen bleek er al voor ons betaald te zijn... beetje genant was het wel!

Na de meeste bezienswaardigheden van Xi'an gezien te hebben gingen we naar Hua Shan. Eén van de karstgebergten (je weet wel, met van die mooie steile pieken) in China en voormalig woongebied van roemrijke filosofen en kluizenaars. Toen we de bus uitkwamen werden we bij het eerste het beste hotel naar binnen gesmeekt door drie meisjes die in eerste instantie nog wel schattig waren, maar op een gegeven moment vooral hoogst irritant waren, omdat ze van alles en nog wat wilden aansmeren... veel te dure gerechten met biefstuk (nee, dank u, we gaan voor de el cheapo pork :-), witte handschoentjes (want die zijn heel handig als je gaat wandelen, je handen zouden toch zomaar vies kunnen worden??), veel te dure taxi's etc. We zijn blijven slapen, maar verder hebben we vriendelijk voor alles bedankt. Hadden ze daarna gewoon onze handdoek gepikt... nou ja gepikt... per ongeluk opgeruimd met het andere wasgoed wat op de waslijn hing. Maar voor we duidelijk hadden waar onze handdoek gebleven was, moesten er toneelstukjes, gebarentaal, tekeningetjes en vooral een hoop geduld aan te pas komen.
Je kunt met een kabelbaan naar de top van berg Hua Shan, maar sportief als wij zijn hebben we gewoon de trap genomen. De berg op en vervolgens rond, inclusief vier pieken, moest zo'n 8 uur duren. Dus als we vroeg opstonden moest dat wel te doen zijn. Maar óf we zijn gewoon heel traag (we moesten natuurlijk wel de nieuwe camera goed testen) óf onze spieren zijn gewoon nog steeds moe van de trekking in Nepal (jeetje wat trilden onze benen aan het einde van de dag) maar wij hebben er in totaal maar liefst 12 uur over gedaan... nieuw record ;-) Hua Shan is overigens supermooi met hele steile hellingen en allemaal mooie tempeltjes en pagodes. De foto's spreken voor zich. En op veel plekken is alles behangen met hangsloten. Mensen hangen die op omdat ze hopen op die manier hun geluk van dat moment vast te kunnen houden.

Vanuit Hua Shan wilden we met de trein naar Luoyang en met het vertaalboekje onder de arm is het ons gelukt dat duidelijk te maken en werden we keurig op het treinstation afgezet. Alleen niet bij het goede treinstation... hier ging alleen een supersnelle en superdure trein... Voordeel van 348 km per uur is wel dat we er met een uurtje al waren. Ergens waren, want meer dan een busstation was er niet te bekennen; we moesten nog een uur met de bus naar het centrum van de stad. Met ons stapte nog een Amerikaanse toerist in samen met twee Chinese jongens en die verzekerden ons dat we in de goede bus zaten. Het is vaak even puzzelen, maar zo komt het steeds weer goed (al was het handiger geweest als we wat Chinese les bij je hadden gevolgd, Jessie). Superrelaxte gasten die met hun connecties een forse korting in het hotel regelden voor ons en zo konden we vrij goedkoop in een super kamer zitten. Er zat zelfs ontbijt bij!
's Middags hebben we samen gegeten, maar delen in de kosten kennen ze niet. Het tast hun eergevoel aan als je te veel aandringt, dus dat mocht niet van de Amerikaan. Ok... Daarna zijn we samen naar de Longmen Cave's gegaan. Schitterend mooi! En zo enorm veel werk dat dat geweest moet zijn (hadden ze vroeger tijd te veel??). Aan beide kanten van de rivier zijn in de bergen allemaal grotten uitgehakt en versierd met boeddha beelden. Kleine beeldjes, maar ook enorm grote! Het waren de eerste boeddhistische grotten in China en waren 'afgekeken' van de grotten in Ellora en Ajanta, India (daar zijn we in 2006 geweest).
Die avond hebben wij maar getrakteerd op het eten, omdat we niet weer als sloebers over wilden komen ;-) We gingen op de markt eten we hebben hun laten kiezen want echt engels spreken deden ze niet: lekkere gebraden kippenvleugels en lams spiezen en varkensknokkels (die waren iets minder lekker!!!). Wel moesten we eerst een stuk knoflook eten en bier drinken (goed plan) om bacteriën te doden, anders werden we vast ziek van het eten... hihi. Onze magen zijn inmiddels wel wat gewend en hebben dan ook nergens last van gehad. Maar het was wel schattig hoe bezorgd ze waren en hoe ze hun best deden om het ons naar de zin te maken. We kregen zelfs nog een reissetje met schroefbare eetstokjes, vorkje + lepeltje van ze kado!

Na een dagje 'white horse tempel' (oudste boedhhistische van China) was het eindelijk tijd voor de Shoalin tempel; het Huis van Shaolin Kung Fu, Moeder Der Vechtsporten!! Legende wil dat de Indiaase monnik Bodhi Dharma (Damo) naar de tempel kwam, maar (in eerste instantie) werd geweigerd. Damo besloot niet om terug te gaan, maar om te gaan mediteren, wat uiteindelijk 9 jaar duurde.... En om het uren lange mediteren te vergemakkelijken, ontwikkelde hij oefeningen gebaseerd op bewegingen van dieren; wat later zou uitgroeien tot Shaolin Kung Fu. Wij dachten dat we naar de Shaolin tempel zouden gaan, maar dat ging niet zonder omweg. We zaten blijkbaar in de nieuwste 'tourist trap' en moesten (er ging geen andere bus...) eerst langs een paar andere tempels.... Allemaal leuk en aardig hoor, zo zie je nog eens '4500'(?) jaar oude dennebomen en de oudste Boedhhistische tempel van China opgericht door twee Indiaase monniken... huh?, die hadden we gisteren toch al gezien? Dit was echt een andere, maar welke nu de oudste is?? Allemaal een beetje dubieus dus. Maar na een bliksemlunch (toen wij besteld hadden moesten we eigenlijk al weer gaan) was het dan eindelijk tijd voor dé Shaolin tempel. Of eigenlijk geen tijd, want het was inmiddels al zo laat dat we echt in sneltreinvaart (en dan bedoelen we Chinese sneltrein á 350km/u) door de tempel heen moesten stormen. Al was dat dan ook weer niet helemaal mogelijk, want het was écht heel erg druk! Maar ondanks alles was het wel erg cool om de bron van martial arts te zien. In de achterste tempel kun je nog deuken in de stenen vloer zien van het oefenen van honderden jaren Kung Fu. Al lazen/zagen we dat pas achteraf in de lonely planet... gelukkig hadden we nog wel een fotootje geschoten waarop de deuken toch nog te zien waren ;-). Daarna nog even hollen door het pagode bos, waar meer dan 200 kleine pagodes staan om belangrijke monniken te herdenken, voor we naar de voorstelling mochten. Helaas was die erg kort en veel te toeristisch, maar die gasten zijn écht bruut goed! Jaloers!!! Zo werden er naast de nodige acrobatische kicks, speren met de keel gebogen, ijzeren staven met het hoofd gebroken en naalden door glas gegooid. Er werden nog vrijwilligers gevraagd om wat moves te imiteren, maar Rogier wilde de monniken niet in zijn schaduw laten staan ;-) dus liet hij de eer aan anderen... Rond de tempel zijn verschillende Kung Fu scholen gevestigd waar echt enorme groepen trainen. Opvallend is wel dat er veel 'Sanda' beoefend wordt, de wedstrijdvorm van Kung Fu (die vrij veel op kick/thai boksen lijkt), terwijl wij juist dachten dat hier de traditionele vorm beoefend zou worden. Er is zelfs een groot led scherm waarop Sanda wedstrijden worden uitgezonden... Gaf naar ons idee een iets te modern tintje aan de tempel.

Na Luoyang wilden we naar Fenghuang, maar na 2 uur rondvragen op het station was het duidelijk dat er geen trein ging. Dan maar met de bus, maar ook geen bussen de volgende dag... ok, change of plans dan maar weer! Dan gaan we naar Kaifeng met de bus, want het lukte niet om een treinkaartje te kopen... de mensen achter de balie proberen over het algemeen niet echt om je verder te helpen. Het is gewoon 'nee' en kijken je vervolgens aan of je alsjeblieft weg wilt gaan omdat je de rij ophoudt.... gewone mensen op het station of op straat zijn overigens heel vriendelijk en behulpzaam! Ze vinden het soms wel eng als we ze aanspreken, want ze giegelen wat af...

Onderweg naar Kaifeng nog even een tussenstop in Zhengzhou, want we moesten een treinkaartje kopen voor de trein naar Hong Kong. Nou dat was een onderneming op zich. Wat is het toch verschikkelijk druk op treinstations! En zoveel balies, met allemaal even lange rijen... dus maar gewoon ééntje gekozen. Natuurlijk de verkeerde (ook al had een jongen het nog voor ons gevraagd) en werden we naar de volgende gestuurd. Na ruim een half uur wachten werd er wat van 'nee' geschud en daar moesten we het dan maar weer mee doen. Ondertussen hadden we uitgevonden dat er een speciaal boekingskantoor was om in het voren kaartjes te kopen. Die dan maar eens opzoeken... gelukkig hadden we die snel gevonden en lukte het om kaartjes te kopen. Helaas geen goedkope zitplekken, alles zat een week voor vertrek al vol. Aangezien we nu toch wel richting Hong Kong moesten voor we echt illegaal in China waren, hadden we weinig keus en werden het de duurste slaapplekken.

Toen door naar Kaifeng. Een stad vol oude tempels en gebouwen. Al ligt het meeste onder de grond aangezien de stad al 368 keer overstroomd is... Om die reden mogen er ook geen hoge gebouwen neergezet worden, omdat de fundering de oude gebouwen onder de grond zou kunnen beschadigen. We hebben een paar dagen lekker rondgeslenterd... tempeltjes kijken die nog wel boven de grond staan.

Na Kaifeng werd het weer tijd om het karstgebergte in te gaan. Bestemming: televisiedorp Guoliàngcun. We begrepen niet zo heel erg goed waarom, want het dorpje zelf was niet zo heel erg mooi en praktisch onbewoond. Maar de bergen er omheen zijn echt heel erg mooi! En we hadden hier zelfs weer een blauwe lucht en een zonnetje. Best fijn na zo'n 3 weken lang alleen maar grijs gezien te hebben.
Tot nog niet zo heel erg lang geleden, 1978 om precies te zijn, was het dorpje alleen maar bereikbaar via de 'sky ladder'; zo'n 700 treden langs een bijna verticale bergwand. Maar inmiddels is er een 1300m lange tunnel in de bergwand uitgehakt, waardoor wij toeristen gemakkelijk bij het dorpje kunnen komen. Wij denken dat de oorspronkelijk dorpbewoners heel snel spijt hebben gekregen van de tunnel die alle toeristen en filmploegen naar hun achtertuin heeft gebracht en dat ze zijn gevlucht.
De eerste dag hebben we het toeristen rondje gedaan, o.a. langs de 'shouting spring' (het schijnt dat hoe harder je schreeuwt hoe harder de waterbron stroomt... veel geschreeuw en weinig resultaat) en een erg glibberige grot. De volgende dag het verboden rondje. Er waren nog mensen druk aan het gebaren dat we het pad niet mochten belopen (geen idee waarom? Wij zagen alleen een supermooie trap, veel luxer dan de paadjes die wij in Nepal gewend waren), en toen ze zich hadden omgedraaid zijn we lekker toch gegaan! Na een uurtje traplopen waren we al boven op de berg en het was lekker rustig joh, geen Chinees te bekennen :-) Keurige mensen hoor die Chinezen! En wij vonden het prima, heerlijk met ons tweetjes op de top van de berg een boekje gelezen. Een heerlijk relaxt laatste dagje voor we weer aan een megareis gingen beginnen.

En daar gingen we dus, veel te vroeg, in één streep richting Hong Kong. Nou ja, via Shenzhen dan. Helaas was de slaapcoupe niet zo luxe als in onze andere trein en waren de bovenste plekken wel erg laag zodat we echt alleen maar konden liggen, maar ach, het was tenslotte maar 24 uur. Voordeel van de bovenste bedden is wel dat je minder bekijk hebt, en dat is af en toe best fijn! Af en toe moet er ook getoiletteerd worden, wat best te doen, want het is best schoon. Wel een beetje jammer dat het water af en toe op is en er niet doorgetrokken kan worden... Fijn! Ok, hurken, dan zie je het niet meer en ff de adem in houden moet ook te doen zijn. Eerst ff kijken wat 'voor en achter is'. Niet dat het heel veel uitmaakt, maar er is ook in de squattoilet een voorkant te ontdekken. En aangezien hier een stang was gemaakt om je aan vast te houden (best fijn in een schommelende trein) leek het een goed idee die maar te gebruiken. Dus nog ff omdraaien en toen... bleef mijn slipper haken achter een heel klein opstaand randje en schoof van mij voet. Ja! In de wc... ik zag al voor mij hoe ik die weer uit de wc moest vissen, maar voordat ik ook maar kon grijpen gleed hij gewoon weg, zo de rails op... Hmmm.... Scheelt wel een smerige actie! Maar handig is toch anders!

Eenmaal in Shenzhen besloten we om, tegen beter weten in, maar weer eens met een hotel-tout mee te lopen die nog wel een goedkoop hotel wist. Hotel was een groot woord, we kwamen uit in een minikamertje bij iemand thuis, vol kakkerlakken en met een soort van tralies als deur... uh nee, dank u. Hij begreep er niets van... Poging 2 dan maar en toen werden we bij een heel duur uitziend hotel naar binnen gebracht. De receptie van ons hotel zat echter op de 10e verdieping en zag er een stuk minder luxieus uit dan de entree benenden, maar de kamer was acceptabel. De volgende dag konden we, afgezien van een paar vreemde blikken op ons groepsvisum, vrij probleemloos naar Hong Kong wandelen. Om daar weer in het volgend veel te duur en vrij brak hok (we waren inmiddels véél beter gewend :-) ) terecht te komen. Veel Indiaase mensen hier trouwens, dus konden we wel weer genieten van Indiaase curries en naan brood.
Hong Kong is echt een megastad! De minimale hoogte van een gebouw lijkt iets van 20 verdiepingen te zijn, waarschijnlijk mag je hier anders niet eens een gebouw neerzetten. De meeste zijn nou niet bepaald mooi te noemen, eigenlijk zijn de meeste gewoon lelijk, maar de skyline by night is toch zeker wel een plaatje! Grappig is dat vlak buiten het centrum van Hong Kong je ineens midden in het oerwoud staat en het lekker rustig is. Pluspunt nummer 2; je kunt hier weer gewoon de Lonely Planet van China kopen (thanks Bram je digitale versie is ckers van pas gekomen) en pluspunt nummer 3; er zijn stranden! Nou ja, stranden, ministrandjes kan je het beter noemen, maar wij waren er erg blij mee. Want daar waren we wel aan toe na een half jaar zweten zonder verkoeling. Lamma Island is echt een oase van rust vergeleken met Hong Kong Island en na een heerlijk dagje strand hebben we maar gelijk een kamer geboekt. Nou ja gelijk... we hadden bedacht het eiland over te lopen naar de andere kant, zo'n anderhalf uur lopen, daar een hotel te boeken voor de komende dagen en dan daar met de ferry teurg voor nog één nachtje Hong Kong. Maar na een flinke wandeling, bleek dat er geen hotels waren aan die kant konden we weer terug... anderhalf uur. Inmiddels was het donker, maar nog wel stikheet en kostte het behoordelijk zweten om op tijd terug te zijn aan de andere kant om nog een hotel te regelen voordat de laatste ferry terug naar Hong Kong zou varen. Maar het is gelukt, een appartement eigenlijk, met keuken en ongeveer 3x zo groot als onze garagebox in Hong Kong. Zelf koken was, na een half jaar alleen maar uiteten geweest te zijn, ook wel weer eens grappig. Afwassen blijft toch minder...

Het eerste dagje van onze minivakantie op Lamma Island waren we gelijk verbrand... onze lichamen waren toch nog niet zo heel veel zon (lees geen) gewend op buik en rug en zelfs tig keer smeren met factor 30 bleek niet genoeg. De volgende dag dus maar een plekje in de schaduw zoeken. Maar op het moment dat wij onze handdoek hadden uitgestalt brak de hemel open... en werd het rennen naar een afdak. De stranden worden hier overigens echt debiel goed bewaakt; voor het ministukje strand loopt hier een heel baywatch team rond en zijn ze voorzien van uitkijktorens, vlotten (met parasol), luidsprekers etc. En bij het eerste het beste zuchtje wind wordt de rode vlag gehezen dat het te gevaarlijk is om te zwemmen. Heerlijk rustig in de golven spelen dus! Ook grappig is dat het rookverbod hier wel heel erg doorgetrokken wordt, zo mag je hier bijvoorbeeld niet op het strand roken, maar ook niet in parken, op de boulevards etc. Doe je dat toch dan kost het je zo'n 500 euro!!

Inmiddels was het tijd om visum op te halen en hebben we een combo gemaakt met de laatste highlights van Hong Kong. De 'big boedhha' is de grootste bronzen boedhha ter wereld in de openlucht. Hij is mega groot, maar vooral ook erg mooi en gedetailleerd. Daarna hollen naar het visumbureau, want onze ferries en bussen wilden niet echt lekker op elkaar aansluiten. Gelukkig waren we nog op tijd en lag het keurig voor ons klaar. Daarna zijn we met de peaktram, gebouwd ergens in 1881, de berg achter Hong Kong op gegaan. De tram gaat mega steil de berg op waardoor de gebouwen super scheef lijken te staan. Vanaf de berg heb je een schitterend uitzicht op de stad. De omgeving is hier echt heel erg groen en tijdens het wandelrondje om de piek hadden we het idee in het oerwoud te zijn in plaats van in megastad Hong Kong. Daarna hebben we onder het genot van een kopje koffie (potvolkoffie duurder dan in Nederland, man) nog maar een keer Hong Kong by night bewonderd.

Alle rijke Hong Kongers en Chinezen gaan hun geld vergokken in Macau; het schijnt zelfs dat er meer geld vergokt wordt in Macau dan in Las Vegas... een bezoekje waard dus. Na een sfeervol kamertje, in een sfeervol hotelletje, in de sfeervolle oude rosse buurt van Macau gevonden te hebben (het idee van een peeskamertje schoot wel even door ons hoofd) konden we gelijk de sfeervolle straatjes van dit voormalig Portugees grondgebied verkennen. Die zien er dan ook echt Portugees uit. Uiteraard met een een mooie christelijke kerk, waar inmiddels alleen de voorgevel nog van staat. De St. Paul is namelijk al 3x afgefikt en de laatste keer dachten ze waarschijnlijk 'we vinden het wel goed zo, we blijven herbouwen...' Ook is er nog een oud protestants kerkhof, waar o.a. verschillende Nederlanders (opperhoofden?) begraven liggen. In het 'Museu de Macau' was een mooie vergelijking van de geschiedenis van Oost en West gemaakt en konden we een kijkje nemen in de geschiedenis van Macau.
's Avonds was het casino tijd! We moeten toch ergens ons geluk beproeven en kijken of wij voortaan onze low-budget hotelkamers kunnen inwisselen voor een 5 sterren variant. Op zoek dus naar de Cotai strip, dit wordt een imitatie van de casino strip in Las Vegas. Ze zijn nog druk aan het bouwen, maar eentje is er in ieder geval klaar; de 'Venetian'. Mijn hemel wat een gebouw, of gebouwen eigenlijk, het was letterlijk een imitatie van verschillende gebouwen in Venetië, inclusief water met gondels, en écht een méga gróte casinohal. Niet normaal!!!! Echt sfeervol vonden we het ook allemaal niet, dus werd het tijd om een andere locatie te zoeken. Aangezien de bus niet meer reed zijn we geheel in stijl met de taxi naar het 'Grand Lisboa' gegaan; een soort van flat in de vorm van een enorme fakkel of zoiets, op z'n minst iets wat veel licht geeft... Eerst waren we nog even in de illusie dat het casino alleen in de kelder zat, maar niet getreurd, er waren nog 4 grote verdiepingen met goktafels! Gek is wel dat je alleen met HK dollars kan gokken. Komen wij aan met onze Macau Pataca's... dus geen 5 sterren hotel voor ons voorlopig... Eigenlijk zijn de casino's allemaal hondslelijk, ze zijn zo overdreven en het zijn er ook nog eens zoveel bij elkaar, dat dat het wel weer indrukwekkend maakt. Maar toch... wat een circus!

Maar na het rijke Hong Kong en de casino gekte van Macau hebben wij weer zin in het voor ons echte China en gaan we snel op weg naar Guangzhou. Eens kijken of bepaalde vooroordelen over de Chinezen toch nog waar zijn. We hebben bijvoorbeeld nog geen spugende Chinees gezien... of ze hebben een hele efficiënte campagne gehad voor de olympishe spelen. Wat wel weer apart is, is dat alle kleine kinderen een broek hebben met een gat bij de kont. Zodat ze wanneer het ze uit komt gewoon op straat kunnen poepen. De ouders ruimen het wel weer netjes op... dat dan weer wel. En overal lopen schoonmakers en vegers rond om alles netjes te houden. En zo is China veel schoner dan we hadden verwacht! Op het Chinese consulaat worden zelfs de liftknopjes elk half uur gesteriliseerd. En op straat dragen heel veel mensen mondkapjes en witte handschoentjes. Verder zijn ze vrij bang voor de zon en loopt iedereen met parapluutjes tegen de zon en sommige hebben zelfs hele zonnekleppen voor hun gezicht. Verder superaardige mensen... ze slurpen en smakken wel enorm tijdens het eten...