Naar het PSB dus, om de verlenging van ons visum op te halen. Ons paspoort lag zowaar klaar en de aanvraag was nog goed gekeurd ook! We mochten dus nog 30 dagen in China blijven! Mooi, want er stond nog genoeg op ons 'to do-lijstje'. Als eerste de berg Éméi Shan, een lekker steil karstgebergte met mooie uitzichten, als je eenmaal boven bent. Én het mooi weer is...

Uiteraard gaan we niet drie dagen met onze grote backpack sjouwen, dus wilden we even onze tassen droppen en alvast een relaxte hotelkamer veilig stellen voor terugkomst. Eén en al hotel onder aan de berg, dus doen we even dachten we. Maar... het was alwéér Chinese Holiday! Nee!!!! Dat betekent dat het echt stuiter druk is, alles vol zit en alle prijzen drie keer zo hoog zijn. Gelukkig nog wel een plekje gevonden, maar voordat we met wandelen begonnen was het al middag. Flink de pas er in dus om de schade in te halen. Als we tenminste de ingang kunnen vinden... Overal bordjes, behalve die wijzen richting de ingang... die ergens obscuur weggestopt was in een achterafstraatje??? Na een tijdje toch gevonden en konden we beginnen aan, want dat bleek het te zijn, drie dagen traplopen... Niet echt Elske's favoriet en ze heeft inmiddels een flinke allergie voor trappen opgebouwd! Natuurlijk is de hele berg geheel in Chinese stijl geplaveid en is er geen glooiend bospaadje meer te bekennen... wat toch wel iets fijner en leuker loopt (je hebt toch een beetje meer Indiana Jones gevoel als je op een bospaadje loopt), dan alleen maar trappen. Om het traplopen wat afwisselender en dynamischer te maken, zijn er onderweg monkey zones ingesteld. Oftewel 'terrible monkeys' (volgens de borden) die het eten uit je broekzak pikken als ze maar half de kans krijgen. Er loopt dan wel weer 'apen-wegjaag-personeel' gewapend met katapulten rond. Bewapend met een flinke bamboestok waren wij ook goed voorbereid, gelukkig moesten vooral de andere toeristen het ontgelden (hartstikke leuk, zo'n aap op je hoofd) ;-) Ze zijn echt hondsbrutaal en pakken alles wat los en een beetje vast zit, eetbaar of niet. Zo worden gestolen pakken wierrook aan de smaaktest ondervonden en dan geïrriteerd weggegooid... op zoek naar een volgende prooi.

Maar goed, traplopen dus... in de verste verte niets anders te zien dan treden. Pfff, kom op Elsje, nog ff, er moet toch een keer een eind aan komen. Toch?! Ok, nog maar eens 500 treden dan, en nog eens en nog eens... En dan gaat het ook nog regenen en wordt het nog mistiger dan het al was. Je ziet dus niets (behalve de treden voor je) van de mooie omgeving die er vast wel is. Zó jammer! Onderweg hebben we geslapen in een klooster, wat op zich heel leuk is hoor, maar moesten het nou echt bedden zijn die het midden hielden tussen vochtig en nat... we hadden het al zo koud! De volgende dag weer traplopen, grrr! Zo tegen half 5 was de lol er toch wel af, maar we besloten om het laatstje stukje ook nog maar even te doen. Maar als Elske had geweten dat het laatste stukje nog zo'n 4250 treden waren, waren we vast een halte eerder gestopt! Maar dat wist ze niet... en we hebben nog voor het donker de top gehaald! Waar een gigantische gouden stupa/beeld staat... tenminste als je héél goed keek. Het was zo mistig dat zelfs met daglicht de bovenkant niet te zien was! Gelukkig hadden ze in de tempel nog een miniatuurtje, zodat we nog konden zien wat we eigenlijk zouden moeten zien. En toen we daar op de top liepen, roken we boerenkool! Zó lekker, de geur dan. Want het was er natuurlijk niet... zou best lekker geweest zijn, een stamppotje! Wel hadden ze elektrische dekens in het hotel, en dat was ook erg fijn! Helaas was het weer de ochtend erna hetzelfde; regen, kou en was het zo mogelijk nog mistiger dan de vorige dag... Na het klooster bekeken te hebben, zijn we snel naar beneden gegaan en vervolgens met de bus terug naar Éméi Shan. De hele route van (grove schatting) ruim 17.000 treden teruglopen in de regen, daar hadden we niet veel zin!

De volgende dag gingen we, met een stralende zon (ze pesten ons nog steeds), de bus in richting Lèshan om de hoogste boeddha van de wereld te bekijken. Maar eenmaal daar aangekomen, hebben we besloten een dagje te wachten. Mijn hemel wat een drukte! Het was al aan de late kant en gezien de mega lange wachtrijen, zouden we niet voor donker binnen geweest zijn... Gekkenhuis!! Zoiets als de meubelboulevards op 2e paasdag... De volgende dag waren we 's ochtends ongeveer de eerste en dat was maar goed ook. Nu konden we heerlijk rustig lopen en hoefden we niet tussen de dranghekken in de mega rijen aan te sluiten, die er later op de dag weer stonden (nog drukker dan een drukke dag in de Efteling...). Wel een beetje jammer dat we weer geen blauwe lucht hadden. Maar goed, op zich kwamen we niet voor de lucht maar voor de boeddha. En wat is die boeddha groot! Echt enorm, 71 meter hoog om precies te zijn. Zijn vingernagels zijn zelfs langer dan de gemiddelde mens... Een echte Hugo! De boeddha is gemaakt om het water van de rivier te kalmeren en het bleek nog te werken ook... Volgens ons niet zo zeer door boeddha, maar door alle brokstukken die weggehouwen waren in de rivier te gooien ;-) Maar ach het werkt!

Na de boeddha zijn we snel alle Chinese toeristen ontvlucht richting Chéngdu, waar we een lekker relaxt hostel hadden; gezellig tuinje, gratis dvd-tjes en ze kwamen zelfs elke dag een mandje fruit brengen! Vlak bij Chéngdu hebben we de panda's gezien! Wat een super beesten! Zo schattig, lekkere dikke vacht en die zwarte oogjes. Ze doen de hele dag niet veel meer dan helemaal onderuit gezakt bamboe eten, slapen en een beetje met elkaar spelen, wat neerkomt op over elkaar heen rollen. Als we ooit zouden reïncarneren, zouden we best een panda willen zijn... wat een (te) gekke beren ;-) Er waren ook baby pandaatjes, heel klein! Gelukkig waren deze al wel een paar maanden oud, want als ze net geboren worden, zien ze er maar griezelig uit, niet veel groter dan je vinger en helemaal kaal. Ze worden van nature te vroeg geboren en zien eruit als een soort aliën... de moeders weten vaak ook niet wat ze er mee aanmoeten en beginnen er mee te spelen en meppen het arme schepseltje van links naar rechts alsof het een voetbal is, zo zagen we op de film. En verzorgers moeten 'met gevaar voor eigen leven' de baby snel meepikken. Je mocht de babytjes ook vasthouden, maar dan moest je even 1000 yuan neerleggen! We hebben dus maar lekker vanachter glas gekeken ;-)
In Chéngdu hebben we uiteraard nog even de belangrijkste tempel, Wenshu, bekeken en zijn we naar de tombe van Wan Jian geweest. Dit is de enige keizerlijke tombe die helemaal uitgegraven is. Ook niet geheel onbelangrijk voor de foto's: we zijn weer eens naar de kapper geweest ;-) In China heb je heel veel trendy kapperszaken met héél veel héél jong personeel, maar prima kappers! We vonden deze een beetje duur, maar we waren het zo zat dat we toch maar gegaan zijn. Bleek dat we het luxe pakket hadden, waarbij je haar drie keer werd gewassen, daarna met olie ofzo werd ingesmeerd en je een hoofdmassage kreeg van een half uur, waarbij ook de dikte van je schedel even getest werd??? Na het knippen werd het weer twee keer gewassen en daarna in model geföhnd. En dat gaat echt heel precies, plukje voor plukje wordt gestyled! Schattig hoor, als je ziet hoe ze dan bezig zijn! En dat alles voor ruim drie euro, kun je niets van zeggen!

In plaats van direct naar het zuiden te gaan, besloten we nog een stukje Tibetaans sferen op te snuiven. Op naar Tagong, een dorpje geheel in Tibetaanse stijl (en dat buiten Tibet) met mooie graslanden en waar bijna iedereen, ook de kinderen, nog traditionele kleding draagt. Grappig is dat het mondkapje hier niet gebruikt worden tegen de luchtvervuiling maar tegen de kou, denken wij tenminste. Supercool dat we weer even terug waren in 'Tibet', want nu konden we eindelijk eens op eigen houtje rondkijken ipv met een gids. Toen we er bijna waren schrokken we toch wel een beetje... 'uh, dat lijkt wel sneeuw... hmmmz... dat ís sneeuw...' Oeps! Wij zaten in onze korte broek, t-shirt en slippers in de taxibus... in Chéngdu was het heerlijk lente weer! Het zou in oktober nog heel mooi helder en zonnig moeten zijn... Misschien beetje dom dat we niet bedacht hadden dat de temperatuurop zo'n 3500 meter (bij minder mooi weer) een stukje lager ligt... en op sneeuw waren we al helemaal niet voorbereid! Onze winterkleren waren opgestuurd en toen we bij het hotel aankwamen, hebben we zo ongeveer alles wat we nog hadden over elkaar aangetrokken! Gelukkig lag er in Tagong geen sneeuw, maar uiteraard moesten we nog wel even proberen de sneeuw op te zoeken, aangezien het in Nepal niet gelukt was om met onze voetjes in de sneeuw te staan. Tagong ligt in een echt Tibetaans landschap met veel gras en glooiende bergen. En wij dachten we lopen wel 'even' naar een dik pak sneeuw, maar het echte dikke pak sneeuw bleek te ver weg, dus een sneeuwpop maken is niet gelukt, maar we hebben wel door wat restjes sneeuw gelopen, brrr! Missie geslaagd, dachten wij zo!

De meeste wegen zijn in China erg goed, maar sommige ook niet... Jeetje wat een GeSTuItEr op weg naar Litáng! We zaten 'lekker' achter in de bus en dat betekende billen van de bank, kop tegen het dak... maar tussendoor konden we zeker genieten van een echt héél héél mooi uitzicht! Woh! Leuke Tibettaanse dorpjes met hun versierde huizen. De Tibetaanse mensen in hun klederdracht, zo heerlijk warm! Met hun glimlach en schattige roze wangetjes van de zon, die (als ze er is) echt brandt hier zo hoog in de bergen. De schitterende herfst kleuren (echt knal geel en rood en alles daar tussen in) in de bomen, graslanden en heidevelden en de bergen met besneeuwde toppen op de achtergrond. De grote kuddes jaks met hun lekkere dikke vacht. En we reden vaak helemaal boven op de berg met een ver uitzicht op de andere sneeuwtoppen, echt super!!! En natuurlijk weer een blauwe lucht; lekker handig als je hele dag in de bus zit, al deed het zonnetje het wel mooi voor het uitzicht! Die dag gingen we van herfst met regen in Litáng, naar de winter met sneeuw onderweg, naar de lente en zomer zo warm was de zon tijdens de lunch en 's avonds was het weer keihard winter, brrr. Allemaal in één dag, bizar! Ook een beetje bizar is dat hier overal pooltafels staan. Op erg afgelegen plekken staat er langs de weg ineens een afdakje met een pooltafel eronder. Is ie helemaal versleten, dan wordt er een Boeddhistische tekst opgezet en naast een stupa geplaatst...

Litáng is de stad waar de 7de en 10de Dalai Lama geboren zijn en de 3de en 6de gewoond hebben. Er staat dan ook een super mooi groot klooster (helaas waren ze wel wéér aan het verbouwen) waar we een rondleiding kregen van twee monniken en de woonvertrekken van de Dalai Lama's mochten bekijken. Vol trots werd laten zien dat ze ook de sloffen en de muts van de 14de (huidige) Dalai Lama hadden staan. Na een kleine donatie kregen we ook nog allebei een armbandje (lees touwtje). We hadden de intentie om deze trouw te dragen, maar na een week was Rogier ze al allebei verloren... Grappig was dat ze ook hier Metaphysical Tantric Buddhism beoefenen... oftewel één monnik staat, met microfoon, voor de groep en verteld zijn zonden en klapt daarbij in zijn handen... en de rest lacht hem dan keihard uit! Zo hard, dat sommige zelfs over de grond rolden van het lachen en er verschillende monniken eens even kwamen kijken (gewapend met filmcamera!) wat er zo grappig was. Helaas is ons Chinees nog steeds niet zo goed en hadden we geen benul van wat er gezegd werd, maar de hele situatie was al komisch genoeg!

Op doortocht naar Shangri-la zouden we eigenlijk moeten stranden in gat Xiangchéng, maar uiteindelijk bleven we al steken in gat Dàochéng. Volgens ons taximeneertje zou er vandaar nog wel een bus gaan Xiangchéng, maar dat was nie... vanaf 2 uur kon je theoretisch gezien kaartjes kopen voor (alleen) de volgende dag. Maar dan moest je wel je asociale gedrag meenemen, want netjes in de rij staan voor een kaartje werkte niet echt... bleek heel zuur dat ze nog één kaartje hadden toen wij aan de beurt waren. Dus de volgende dag flink duwen, trekken, ellebogen en boze gezichten negeren... resultaat 2 kaartjes!! :-) Helaas hebben we het National Park Yading niet kunnen bezoeken, omdat we zo midden op de dag voor die stomme kaartjes moesten vechten. Dus hebben we de omgeving maar even te voet verkend en een heuvel van acceptabele hoogte beklommen, vol stupa's en gebedsvlaggen en met een mooi uitzicht. We zagen ook nog een mooie witte vos, redelijk uniek gezien hoeveel vossenhuiden hier in de toeristen winkels liggen... heel zielig en ook niet echt Boeddhistisch vonden wij... maar blijkbaar geldt ook hier 'waar geld te verdienen is...' Daarna zijn we weer lekker onder de elektrische deken gekropen en hebben we kung-fu films gekeken! In Dàochéng waren ze er ook erg goed in om je 'lastig te vallen'. Zo hebben we een paar keer gehad dat we lekker zaten te eten en er ineens een mannetje aan onze tafel stond om te vragen of we een hotel of taxi naar weet ik veel waar willen hebben... ehh nee... we zitten gewoon wat te eten?!! En op straat schreeuwen ze steeds vanaf een afstand als ze je wat willen vragen.. HEEEE! Inmiddels schreeuwen we maar terug...

De gemiddelde Chinees is nogal (over)enthousiast en als je er een bus vol van hebt, klinkt er bij elke besneeuwde piek of mooie rode herfstvelden een salvo van oooh's en aaaaah's door de bus... erg grappig! In Shangri-La aangekomen hebben we gelijk buskaartjes gekocht voor de rit naar Déqin. En dat bleek maar goed ook, want er ging maar eens in de drie dagen een bus, in plaats van vier per dag. Een keertje mazzel dus! De volgende dag waren we iets minder blij want jawel hoor, we hadden er weer eentje! Een lange rit van 10 uur over een weg waar over het grootste gedeelte wegwerkzaamheden waren. Lekker hObBeLeN dus! Wel weer een mooi uitzicht onderweg, dus ach. Eenmaal in Déqin hebben we ons gelijk door een taxi laten afzetten bij een leuk guesthouse. Althans, dat zal het vroeger vast geweest zijn, maar nu was het er niet meer. Daar stonden we dan, 8 uur 's avonds, pikkedonker, in een dorpje van een paar huizen langs een verlaten weg, en geen hotel te bekennen... We hebben geprobeerd te liften, maar niemand wilde ons meenemen, zien we er echt zó eng uit? Dus werd het een uur lopen naar het volgende dorpje, Feilái Sì. De dag erna waren we daar erg blij mee, want de zonsopgang op de bergen, waar we voor gekomen waren, konden we nu vanuit ons hotel bewonderen :D En het was erg mooi! Ook best koud en helaas weer eens erg mistig, maar tussen de wolken door hebben we de schitterende steile pieken kunnen zien. Daarna gingen we naar de gletsjer Mingyong. Erg bijzonder om zo dicht bij een gletsjer te staan, we konden hem verschillende keren horen kraken! Vanaf een plateautje kon je boven op het ijs kijken en dat zag er heel vreemd uit, lastig om te zien wat je nu eigenlijk zag. Beetje moeilijk uitleggen hihi (zie foto ;-)! Wel jammer dat we niet helemaal omhoog konden lopen, ons mooi aangelegde paadje stopte al vrij snel. Als we hoger wilden moesten we over het hek klimmen (voorbij het 'passenger no entry' bord) en op 'handen en voeten' verder klauteren over het pelgrimspad. We werden nog uitgenodigd om met een paar pelgrims mee te lopen, maar aangezien het regende en al tegen de avond liep hebben de Indiana Jones in ons deze keer maar bedwongen. We bewaren de gehele pelgrimtocht nog maar voor een andere keer. Helaas liet de terugreis naar Shangri-La nog een dag langer op zich wachten... de bus ging pas een dag later dan wij eigenlijk wilden en zaten we een dag vast in de vreselijke stad Déqin. Nouja, de stad ging nog wel, maar de mensen... We mochten in sommige restaurants niet eens eten en in een aantal winkels werd er, als je geluk, had 'mei-jo' (nee) geroepen als we iets wilde kopen, want soms werden we totaal genegeerd... Jammer, want hiervoor hadden we altijd super goede ervaringen met de Tibetanen.

De Tibetanen hebben trouwens een oplossing gevonden voor het feit dat er meer mannen zijn dan vrouwen in China. Eigenlijk heel simpel... alle broers trouwen gewoon met dezelfde vrouw. De kinderen noemen de oudste broer vader, de rest zijn ooms... je weet toch niet meer wie de echte vader is...

Inmiddels zijn we wel goed aan het integreren. Naast dat we lekker terug schreeuwen tegen de taxichauffeurs, zijn de plastic tafelkleedjes geen overbodige luxe meer... Rogier en eetstokjes zijn niet meer hele goede vriendjes; hij heeft steeds 'z'n dag' niet ;-) en vanavond rolde zelfs zijn rijstkom bijna over de tafel! En als zijn handen steenkoud zijn, na een uur de zonsopgang op de berg fotograferen, dan lukt het helemaal niet meer :D Daar hadden jullie bij moeten zijn, zó grappig! Hij smokkelt soms (lees 1x, Elske overdrijft een beetje) zelfs zo erg dat hij gewoon het eten aan zijn stokje prikt... dat kan echt niet hoor! Elske kan tegenwoordig in ieder geval beter met stokjes overweg, tot grote ergernis van Rogier haha! Ook de vriendje en vriendinnetje vermomming past ons prima. Verliefde meisjes en jongens lopen namelijk niet gezellig hand in hand, maar zijn continu aan het klieren en elkaar aan het schoppen etc. Zijn wij ook erg goed in haha :D

Maar een extra dagje Déqin dus, door de regen en kou hebben we vooral op de hotelkamer gezeten. Weer lekker onder het elektrisch dekentje een filmpje gekeken. Klinkt wel beetje 'opa en oma' hè?! Maar ja, tis hier ook herfst; fris en regen! En dat is in Nederland, maar ook zeker hier niet, niet onze favoriet... alles ziet er in de regen ook gewoon minder leuk uit. En ze kennen hier het begrip kachel niet... erg vervelend! Iedereen loopt de hele dag, ook binnen, met de winterjas aan (maar die hebben wij niet!), terwijl de deuren wagenwijd openstaan. In de auto's/bussen staan ook de ramen open en de kachel uit... In restaurants en op de hotelkamer blazen we gewoon stoomwolkjes... :( De bergen zijn erg mooi hoor! Maar het wordt nu, vooral volgens Elske, toch wel weer tijd voor wat zon en warmte. Gelukkig gaan we steeds verder naar het zuiden en als het goed is zitten we volgende week in Kunming. Een stad waarvan ze zeggen dat het er altijd lente is! Maar nu heel hard regent... :S We zullen zien, iets warmer zou al erg fijn zijn!!

En morgen gaan we op zoek naar een lekker (zoet...) chinees taartje om Rogiers verjaardag vieren!