Na een extra dagje Déqin begon dan onze reis op weg naar het zuiden, terug naar Shangri-La. De bus was er in eerste instantie niet en we zagen al voor ons hoe we nog langer vast zaten, maar gelukkig kwam hij een minuut voor vertrektijd het terrein oprijden! Hebben we onze plaatsen in de bus gevonden, worden we, nogal ruw, op onze schouder getikt door een peloton aan legermensen dat in de dezelfde bus zit. Of we even willen 'moven' want dit zijn hun plaatsen... Nadat we hun uitgelegd hadden hoe een Chinees buskaartje in elkaar zit, waren ze overtuigd dat wij toch echt op de goede stoelen zaten... beetje jammer, maar wel erg komisch! In bussen is meestal een tv aanwezig en als we geluk hebben draaien ze een kung-fu filmpje met onze helden, maar meestal is het lachen gieren brullen met het Chinese cabaret. Een show met naast cabaret ook toneel, zang en dans. Niet dat we iets van de grappen etc begrijpen, maar het is best grappig. Waarom de tv bij deze shows zo loeihard moet staan, is ons alleen nog niet duidelijk.... pffff (misschien heeft het te maken met het feit dat het stemvolume van de gemiddelde Chinees ook een tiental decibel hoger ligt dan van de Nederlander)! We hebben trouwens ook nog nooit zoveel wagenzieke mensen gezien als in China. Meestal is Elske de enige, maar hier beginnen ze al te spugen bij het minste of geringste bochtje en heeft Elske zelfs haar zeeziekpilletjes niet nodig.

Tijdens deze rit naar Shangri-La was het natuurlijk weer eens schitterend weer... in tegenstelling tot de volgende dag; in de regen hebben we één van de kloosters bekeken, de Ganden Sumtselling Gompa. Een 300 jaar oud klooster waar nu nog zo'n 600 monniken leven. Erg jammer dat de Chinezen het klooster weer eens hebben omgetoverd tot scenic spot en de prijs hebben verdrievoudigd... En wéér eens aan het renoveren waren waardoor alles in de steigers stond, delen waren afgesloten en overal bouwmateriaal lag. Het was best een aardig klooster, zeker heel groot, maar we hebben vele mooiere kloosters gezien! En we kregen niet eens een armbandje hier... ;-) Na het kloosterbezoek hebben we maar wéér eens de beschutting van de hotelkamer en elektrische deken opgezocht. Shangri-la heet overigens eigenlijk Zhongdiàn maar de bewoners vonden dat hun, toen nog dorpje, erg leek op het Shangri-la uit een of ander bekend boek. Inmiddels is het gewoon een grote stad met een nieuw gedeelte en een 'nieuw' oud gedeelte vol toeristen crap. Wij vonden het mysterieuze Shangri-la dus ver te zoeken en zijn de volgende dag snel vertrokken.

Op naar een ander 'nieuw' historisch dorpje, namelijk Lìjiang. Tijdens deze rit vroegen we ons even af wat de chauffeur aan het doen was. Want bij een rotonde ging hij ineens dwars tegen het verkeer in (wat er gelukkig toen bijna niet was) rondjes rijden... Op de rotonde stond een grote stupa en we weten dat je altijd links om de stupa moet lopen (rijden??), maar om nou met een bus vol mensen tegen het verkeer in te gaan rijden... Na een rondje spookrijden vervolgden we de rit richting Lìjiang, dat bijna compleet verwoest is in 1996 door een aardbeving en daarna in oude stijl herbouwd is. Helaas hebben de oorspronkelijke bewoners grotendeels plaats moeten maken voor toeristen winkeltjes... Maar er zijn zeker nog wel wat mooie plekjes te ontdekken. De oorspronkelijk bewoners van Lìjiang zijn de Naxi, en die hadden voor de gelegenheid hun traditionele kleren aangetrokken en waagden op het marktplein een traditioneel dansje voor ons. De Naxi geloven in de watergod Shu, die een bron heeft ten noorden van Lijiang, inmiddels met een mooi park er omheen. Ook is daar de olifantenberg die, als het helder weer is, uitzicht biedt op 'old town' Lìjiang met mooie besneeuwde toppen op de achtergrond. Jullie raden het al, het was weer eens héél erg mistig, maar we zijn toch maar de berg op geklommen want Rogier moest weer eens zo nodig 'exploren'. Elske vroeg zich ernstig af wat er valt te exploren in zo'n dichte mist; inmiddels hebben we toch al wel wat ervaring met naar de top wandelen in de mist... Eenmaal boven hadden we toch zeker zo'n 3 meter zicht... gelukkig konden we elkaar nog wel zien. Maar tijd dus om snel nog verder naar het zuiden te gaan.

Naar het volgende historische dorpje, Dàli... althans dat dachten we. Wij zoeken naar het historische centrum, want daar zou ons hotel zitten, kwamen we na een tijdje lopen door een soort van stadspoort en bleek dat we al door het het hele dorpje heen waren... Niet echt wat we verwacht hadden dus, maar ach, de sfeer wel erg relaxed en al die luxe toeristenwinkels en restaurantjes waren ook niet verkeerd, aangezien we Rogiers verjaardag hier vierden. Omdat we niet wisten (en nog steeds niet weten) hoe je op z'n Chinees een verjaardag viert, hebben we maar ons eigen plan getrokken, wat meestal neerkomt op lekker eten :D ! Onze eerste keus was een Koreaans restaurant, maar die bleek dicht te zitten. Flauw! Máár er was ook een Indiaas restaurant, toch nog steeds wel onze favoriet qua eten! Een gezellig tentje waar we lekker uitgebreid hebben gegeten en het was heel lekker! Als toetje echte Arabische koffie met heel veel taartjes bij de bakker. En een glaasje wijn natuurlijk! De volgende dag hebben we het stiekem nog even nagevierd bij de Koreaan en hebben we op de hotelkamer nog het restje wijn gedronken en genoten van een lekker brood en échte Edammer kaas van die super bakker hier :D Om al dat voedsel nog enigszins te verantwoorden hebben we die dag zo'n 40 km gefietst door de Bai dorpjes in de omgeving en naar een héél héél groot meer. Er is ook een mooie berg bij Dàli, maar het was voor de verandering nogal mistig... en aangezien Rogier niet meer jarig was kon hij Elske niet nóg een keer een mistige berg op 'slepen'. De Bai hebben hele karakteristieke huizen, met grote witte vlakken met blauw en zwarte schilderingen. Het deed ons een beetje denken aan Delfts blauwe tegeltjes (al schijnen die dat idee weer gepikt te hebben uit China). Een dagje fietsen was heerlijk, maar nog steeds mistig en frisjes, dus nog verder naar het zuiden dus...

JAAAAHHHH geloof het of niet, niet alleen tijdens de busrit, maar ook in Kunmíng was het schitterend weer! Echt lente! Dus hebben we eerst even lekker in het zonnetje gezeten. We moesten nodig weer eens bijkleuren, bleekscheten die we waren geworden! Actie nummer twee was het visa voor Myanmar regelen. Helaas bleek het niet meer mogelijk om over land naar Myanmar te reizen. Aangezien we geen zin hadden om Myanmar in en uit te vliegen is doel nummer 2 geworden... visa voor Vietnam! Alles leek vlekkeloos te verlopen; visa voor 3 maanden was niet heel veel duurder dan voor 1 maand en gelijk dezelfde dag gereed was tegen een acceptabele meerprijs ook geen probleem... Helaas bleek bij het ophalen dat we maar een visum voor 1 maand hadden gekregen en dat een toeristenvisum voor 3 maanden helemaal niet mogelijk was. Beetje jammer, want dan krijgen we straks weer het 'drama' van een extensie. Maar zover is het nog niet. Eerst nog een aantal dagen China.

En die hebben we gesleten bij de rijstterrassen van Yuányáng, hier wonen de 'Hani' de 'uitvinders' van de rijstterrassen. Toen we aankwamen zagen we vooral dorre berghellingen en waren we wat teleurgesteld. Maar na de busrit moesten we nog een uur verderop naar Duoyishù en het werd steeds mooier. De rijst was geoogst en dan staat er alleen water in de terrassen, en dat is een super mooi gezicht! Klinkt een beetje gek, dat rijstterrassen zonder rijst mooier zijn dan met terrassen met rijst, hihi! Maar op het water schittert het zonnetje zo leuk! Het guesthouse dat we op het oog hadden stond natuurlijk midden in de velden en toen we door de taxi-mevrouw werden afgezet op de weg vroegen we ons even af waar we naar toe moesten (zij wees gewoon naar beneden... daar ergens?!). Gelukkig wist iemand waar het was en wees ons de weg. Wij op een drafje achter dat mannetje aan. Want hij ging hard! En het paadje was deels over een soort bouwterrein en het was al schemerig dus we zagen maar half waar we liepen. Maar na een beetje glibberen en klauteren, hebben we zonder te vallen het guesthouse bereikt en konden we gelijk aanschuiven voor het avondeten! Best fijn aangezien we niet echt geluncht hadden. Het hotel had een super mooi uitzicht op de terrassen en de volgende ochtend hadden we een super zonsopgang! Later die dag gingen we een korte hike van 4 uurtjes naar Laohuzui maken, dat aan de andere kant van de berg lag. Wij de berg op en lopen en lopen en ploeteren door de stuiken en moerasachtige substanties, maar steeds liep ons paadje dood... Na zo'n 3,5 uur lopen, hebben we het maar opgegeven en zijn we over de weg naar Bádá gelopen, waar we een mooie zonsondergang zouden hebben kunnen zien, als het niet zo mistig was geweest... Op weg naar Bádá kwamen nog midden in een ceremonie terecht. Allemaal groepen kleurrijk geklede mensen, met een grote stok versierd met papier en vuurwerk dat afgestoken werd. Na even gespiekt te hebben zijn we toch maar weer snel gegaan. We wisten niet goed of het nu een feestje was of wat anders... de mensen keken niet echt heel vrolijk en misschien was het vuurwerk niet om iets te vieren, maar om de boze geesten weg te jagen voor de overleden persoon...

De volgende dag zijn we naar Laomeng geweest, waar een leuke markt was (wij dachten dat Laomeng ongeveer 15km verder op was maar het kaartje was niet helemaal op schaal en in verhouding... 3 uur rijden dus...). Verschillende stammen komen hier naar toe, letterlijk vrachtwagens vol!, en de meeste mensen droegen hun klederdracht. Een mooi toneel van allerlei kleurijke klederdracht, mensen en kraampjes. De standaard allerlei-dingentjes-en-rommeltjes-kraampjes, de groenten- & fruitkraampjes, de slagerskraampjes waar hele varkens ter plekke aan stukken worden gehakt en de biggetjes worden verkocht. Die vervolgens, onder een oorverdovend gegil, door de nieuwe eigenaar aan een touw worden meegesleurd. De tabakkraampjes, waar de mannen gezellig een megapijp zitten te roken met elkaar, beentjes op de kraam. Terwijl de vrouwen lopen te sjouwen met grote manden vol met van alles. Of hun kindje dat ze, lijkt wel, de hele dag op hun rug hebben gebonden. Ziet er heel schattig uit, maar het lijkt ons nogal vermoeiend. Natuurlijk hebben we nog een hapje gegeten op de markt; de noedelsoep en stoombroodjes met suiker waren erg lekker, maar de gebbq'de tofu was toch 'ietsje' minder... bleh!

Na de markt hebben we buskaartjes geregeld voor Hékou, waar we gister de grens over zijn gegaan. Het schijnt dat de legerkinderen daar ook weer je hele tas overhoop trekken... dus hebben we alvast maar afstand gedaan van de lonely planet van China. Maar het viel reuze mee. Eigenlijk nog nooit zo'n makkelijke overstap gemaakt! Paspoort laten stempelen, formuliertjes inleveren en gaan! Geen bagagecheck at all... De reis naar de grens ging iets minder vlotjes. De bus vertrok al een half uur later en na 2 minuten rijden stopten we bij een soort van garage waar er met veel gezucht en gesteun druk werd gesleuteld. De motorklep zit in de bus, dus konden we allemaal zien hoe de monteur bovenop de draaiende motor ging staan, terwijl hij zijn ding deed met moersleutels en schroevendraaiers. Even testen door wat water in de draaiende ventilator te mikken... hartstikke handig, wij nat omdat we helemaal voorin zaten... Maar na anderhalf uur gingen we dan toch eindelijk vertrekken. Door de slechte wegen, de ernstige mist af en toe en wederom gesleutel aan de bus, duurde de rit in plaats van 4 ruim 9 uur! Gelukkig waren we nog op tijd om de grens over te gaan en een taxi naar Sa Pa te regelen. Want daar start ons Vietnam-avontuur. Waar we erg veel zin in hebben! China was erg leuk, maar na ruim 3 maanden is het zeker tijd voor wat nieuws!

Blijkt wel dat Sa Pa de koudste plaats van Vietnam is... Met mist en regen en over het algemeen gewoon klote weer... pffff! Onze reis richting zuid is dus nog niet ten einde...