Schitterend Sa Pa, daar waren we gebleven. Dorpjes tussen de groene rijstterrassen, valleien en daarachter de hoogste berg van Vietnam, de Fan Xi Pan. Tenminste, als het niet heel mistig is, nou ja, hij heeft er vast wel gestaan hoor, maar wij hebben hem dus niet gezien... Sa Pa is daarnaast beroemd om de markt, die vooral op zaterdag, verschillende minderheden trekt die hier in de bergen wonen. Leuk is dat ze nog allemaal traditionele kleding dragen, alleen de kaplaarzen eronder vonden wij wat minder ;-) Wel een beetje jammer is dat ze tegenwoordig vooral naar de markt komen om spullen aan toeristen te verkopen. Heel Sa Pa is nogal toeristisch en daarom hebben we maar lekker met de locals op de markt gegeten. Je krijgt er soms wel een gratis, gelukkig kleine, voedselvergiftiging bij... Nadat Rogiers maag en darmen weer wat stabiel waren (zielig vogeltje...) zijn we nog wel een dagje gaan wandelen. Gelukkig geen regen toen, maar wel weer mist! En modder! Heel veel modder. Na het dorpje Cat Cat, wat één grote toeristenwinkel was, gingen we op weg naar Ta Van en al snel werd het pad één grote blubber bende waar we af en toe tot onze enkels in weg zakten. Kaplaarzen passen dan misschien niet zo heel goed bij de rest van de traditionele kleding, maar bleken dus wel de verstandigste keuze. En modderig bleef het nog zo'n 6 uur voor we weer op de verharde weg kwamen... jongens wat een geglibber. Het is niet echt gelukt om schoon te blijven, maar we zijn gelukkig niet op onze kont gevallen. Al kostte dat wel veel gezwaai met de armen, haha. De locals loodsten ons vaak naar de minst blubberige stukken (die dachten natuurlijk 'wat een stelletje prutsers'). En zij lopen gewoon alsof het een verharde weg is. Niet voorzichtig hun voeten neerzettend, nee gewoon lopen. En ze blijven nog schoon ook, vergeleken met ons in ieder geval!

Vlak bij Sa Pa ligt de Tram Ton Pass, vanaf waar je een mooi uitzicht hebt. Daar wilden we eigenlijk nog wel langs. Dus kozen we voor de sightseeing route via Dien Bien Phu richting Hanoi. Maar we hebben de hele pas geMIST. Het weer werkte weer niet mee en we hebben geen flauw idee gehad waar de pas was. Na een tijd werd het wat minder mistig en konden we wel genieten van de schitterend mooie omgeving. Er waren weer karstgebergten, die uit het niets midden in de rijstvelden omhoog schieten. Dat blijft toch bijzonder! Ze hebben hier van die leuke houten huisjes die (vinden wij) mooi in het landschap passen. En ook stenen huizen, heel smal en hoog, met allemaal versierde geveltjes (er schijnt hier ooit een geveltax geweest te zijn). Die vonden we iets minder leuk passen tussen de rijstvelden. En de varkens die alvast als soort van rollade in hele kleine kooitjes, soort van tube van gaas, achter op de brommer naar de markt worden gebracht, waren best zielig.

In Dien Bien Phu, waar de Fransen in de pan zijn gehakt door de Vietnamezen op 7 mei 1954, hebben we een rondje gemaakt langs de Muong Thanh Bridge, waar de nodige tanks over heen hebben gereden om de Fransen in de pan te hakken, de bunker van commander Pirrot waar hij zich zelf in de pak heeft gehakt, de begraafplaats van de Vietnamese slachtoffers die dapper hebben gevochten om de Fransen in de pan te hakken, een gedenksteen (geen idee welke maar waarschijnlijk om te herinneren dat de Fransen in de pan gehakt zijn) en A1 hill, de precieze plek waar de Fransen in de pan gehakt zijn. Hadden we trouwens al gezegd dat de Fransen door de Vietnamezen in de pan gehakt zijn? De Fransen konden dan misschien wel niet zo goed vechten, ze hebben de Vietnamezen wel geleerd hoe ze een goed stokbroodje moeten bakken! En voor de verandering eens niet tegen torenhoge toeristenprijzen, maar soms al voor 2000 dong (lees: bijna gratis = 7 eurocent). Naast lekkere broodjes heeft Vietnam dan ook nog eens zijn eigen, erg sterke, koffie, die ook nog eens heel goed te drinken is! Ontbijttechnisch dus helemaal goed. En na zo'n goed ontbijtje zijn we gelijk de volgende dag doorgegaan naar Hanoi. Onderweg was het weer super mooi. Jungle, rijstvelden, leuke dorpjes met mensen in klederdracht, de karstpieken. Elske moest helaas weer knock-out want haar maag draaide nog harder dan de weg. Niets gezien dus van al dat moois :-(

We moesten in het begin nog wel even wennen aan het echte Vietnamese voedsel. Zo kregen we in Dien Bien Phu al een speciaal gerecht, van het huis, met ondefinieerbare stukken, héél erg taai, vlees. Toen onze classificatie methode bleef steken bij varkens-penis, hebben we die maar laten staan... En met de lunchbreak tijdens de busrit stonden we blijkbaar nogal schaapachtig te kijken of we varkensneus, -oren of iets totaal ondefinieerbaars wilden eten en werden we gelukkig uitgenodigd door onze busboy om bij het buspersoneel te komen zitten. Dat eten zag er ook aanzienlijk beter uit dan waar we eigenlijk uit moesten kiezen... Dus zo zaten we ineens met 5 Vietnamezen aan tafel en hadden we al een sterke borrel voor ons staan voor we het in de gaten hadden! Kosten voor de busmaatschappij :-) Bij aankomst regelden ze ook gelijk nog even een taxi voor ons, heel relaxt allemaal. Minder was dat er één of ander gebeuren was, met blijkbaar belangrijke mensen in veel te dure auto's, die per se over een lege weg moesten rijden... waardoor onze taxirit nogal lang en duur uitviel.

Het oude gedeelte van Hanoi is één grote wir war van kleine straatjes die compleet gevuld worden door mega veel scooters en brommertjes! En waar je gewoon tussendoor moet lopen, want wachten met oversteken heeft geen zin haha. Verder zijn er allemaal kleine winkeltjes die vaak met de hele straat hetzelfde verkopen... Een grote maar gezellige chaos die we de volgende dag lekker in het zonnetje wandelend verkent hebben. De fruitverkoopsters houden er een grappige verkooptruc op na, want als je even rustig de chaos in je op staat te nemen, krijg je zo in één keer een draagstok met fruit op je nek en zo'n typisch vietnamese hoed op je hoofd geduwd. 'Nice picture, no money...' zeggen ze dan. Uiteraard willen ze daarna dat je fruit koopt, maar zijn niet eens heel geïrriteerd als je dat weigert. De mensen hier in Vietnam accepteren sowieso wel na één (soms twee) keer 'no thanx', dat je niets gaat kopen... best een verademing ;-) Naast al die gezellige straatjes heeft Hanoi een aantal grote meren, waar je relaxt kunt chillen, en uiteraard een paar mooie tempeltjes en pagodes. Ho Chi Minh, de vereniger van Vietnam, heeft zoals elk groot communistisch leider een mausoleum waar hij opgebaard ligt, terwijl hij zelf liever gecremeerd wilde worden. Helaas was het maandag en dan is 'uncle Ho' niet beschikbaar voor bezichtiging... maar gelukkig waren we precies op tijd voor de wisseling van de wacht (lees: twee levende standbeelden), wat nogal overdreven officieel verloopt. De twee nieuwe standbeelden komen, voorzien van een heuse escorte, met mooie grote legerpassen aangelopen. Dit op de maat van het getel van een ander legermeneertje en voorzien van microfoon en boxen. De twee 'wassenbeelden' komen tot leven, waarna de twee andere verstenen. En de oude worden vervolgens weer onder escorte meegenomen. Na dit tafereeltje, wat hoogstens een paar minuten duurt, wordt de heleboel weer opgeruimd.

Hadden we in China al heel erg veel mooie karstgebergten gezien, in Vietnam liggen ze dan ook nog eens een keertje in de zee. Dus tijd voor een tour naar Ha Long Bay (ja een tour, we kunnen helaas nog steeds niet over water lopen en zwemmen was te ver). Mega veel toeristenbussen op weg naar de haven... waar een complete vloot aan jonks ligt te wachten om alle toeristen naar dezelfde grot te leiden, die dus mega druk was maar wel mooi, en waar je volgens de gids op de Ikea looproute zelfs makkelijk kon verdwalen??! (al zou je misschien wel enigszins gedesoriënteerd kunnen raken door alle gekleurde discolichtjes...). Maar daarna was het erg relaxt! Bijna geen bootjes, super mooie omgeving en heerlijk weer! Na de zonsondergang gekeken te hebben, mochten we ook nog even kayakken (huh? Dat zat toch niet bij onze tour?? Sssst, niets zeggen!) door diezelfde super omgeving. Een uurtje gaat best snel voorbij en toen bleek ook nog dat het in het donker wel wat lastig is om de boot terug te vinden...
Natuurlijk weer op tijd uit de veren om de zonsopgang te zien... helaas had onze schipper de boot precies achter een berg voor anker gelegd en was er geen zon te bekennen. Maar vroeg opstaan was niet erg, het was super lekker op het bovendek van de boot en we hebben nog even genoten van de omgeving, voor we naar Cat Ba Island gingen. Na een korte trek door het national park over echte Indiana Jones paadjes, die best wat klauteren kosten, hadden we één van de hoogste toppen van Cat Ba island bereikt. Inclusief een nogal roestige uitkijktoren waar je maar met max 5 mensen op mocht... De middag hadden we voor onszelf hadden en zijn we naar het strand gegaan. Heerlijk! Tijdens de tour werden we wat heen en weer geslingerd tussen verschillende groepen, en op het laatst kregen we zelfs onze eigen tafel tijdens de maaltijden... eregast of hoorden we er eigenlijk niet bij? We hadden geen idee, maar vonden het wel prima. De tour was super relaxt en hebben heerlijk bijgetankt. En super gegeten, lekker inktvis, garnaaltjes en andere vers gevangen vis. We kregen zelfs mes en vork... (bleek dat we tegenwoordig beter met stokjes kunnen eten). En we hadden niet eens de luxe tour! Of toch?

Na de tour uitgezwaaid te hebben, hebben we lekker op eigen houtje nog een dag op het strand gelegen, net vakantie! Waarna het weer tijd was voor wat actie en we een kayak gehuurd hadden om nog wat meer rond te dobberen tussen de mooie karstpieken. En om een 'eigen' 'secluded beach' te zoeken, waar we dan ook nog maar even op gelegen hebben (als je er dan toch bent...!). Grappig is dat veel mensen hier een drijvend huisje hebben en er zelfs drijvende dorpjes zijn. Inclusief waakhonden die dus echt nooit aan land komen en heel hard kunnen blaffen. De term 'zeehond' kreeg in één keer een hele nieuwe betekenis! De dag erna was onze pickup en hebben we ons weer bij een tour gevoegd voor onze laatste uurtjes op de boot en voor we het wisten stonden we weer bij ons hotel in Hanoi voor de deur. En was het tijd voor waterpoppetjes. We gingen er een beetje heen met het idee van 'Hallo poppetjes, wat zijn jullie leuk aan het dansen :-p). Maar eigenlijk was het best gracieus. Om je een klein beetje een voorstelling te geven (nee geen echte), de poppenspelers staan achter een doek in het water (vroeger in de rijstvelden) en hebben poppen aan een lange stok. De stok en de spelers zie je niet en de poppen lijken zo op/in het water te varen/zwemmen/lopen. En wordt er goed gebruik gemaakt van het water om de poppen extra sierlijk te laten bewegen, dit dan ook nog eens vergezeld van live muziek en zang. Uiteraard doet dit allemaal niks af aan het feit dat we naar een veredelde poppenkast zijn geweest... ;-) De volgende dag hebben we toch nog even een kijkje genomen bij 'uncle Ho. En wat apart was dat! We waren rond 'openingstijd' bij het mausoleum en daar stond tot buiten op de straat een mega lange wachtrij van honderden Vietnamezen. Na ruim een uur schuifelen kwamen we bij het mausoleum in de buurt en werd iedereen stiller en stonden overal legermensen om mensen die niet stil waren streng toe te spreken zelfs als de vrouwen te hard met hun hakjes de trap af liepen! En dan kom je binnen en zie je hem liggen in een glazen 'kist', goed bewaakt door vier 'standbeelden'. We zagen 'uncle Ho' op z'n 'best' want hij was net weer terug van z'n jaarlijkse onderhoud in Rusland en dat doen ze dus al 41 jaar...

In Hanoi stikt het trouwens van de Bia hoi tenten, oftewel vers bier (zonder conserveringsmiddelen etc, zeggen ze) zo van de brouwerij, die je redelijk gratis en gegoten in vrij grote glazen kunt krijgen. Dus Rogier had dit al vrij snel gedoopt tot 'Bia hoi hoi' ;-) maar kon Elske nog steeds niet overtuigen dat bier best goed te drinken is... Naast dat ze bier niet lekker vond, vond ze de 'Parfume pogada' maar stom. Dat was ie eigenlijk ook wel... Iets waar met het openbaar vervoer niet te komen is... en ben je weer afhankelijk van een tour (zijn ze hier in Vietnam wel goed in). Dus na een uur door old town Hanoi cruisen om alle toeristen bij hun hotel op te pikken, vervolgens nog een paar uur in de bus zitten, een vermakelijk boottocht (mooie omgeving) van een uur, een lunch en ruim een half uur de berg op klauteren, hadden we nog ongeveer een half uur om bij de perfume pagoda te kijken... En dat was méér dan genoeg! Het bleek een druipsteen formatie te zijn die vaag, als je 4x met hoofd heel hard op de grond beukt, heel snel 20 rondjes draait op je hoofd en dan heel hard je ogen dichtknijpt, op een pagode lijkt ;-) Als we snel opschoten bij de pagoda en de grot, mochten we nog wel 'even' bij een andere tempel kijken, waarna het al weer tijd was voor de terugreis. De buschauffeur nam tijdens deze rit nog wel even de tijd om nieuwe schoenen te kopen, terwijl wij voor de deur in de bus zaten te wachten... :D

Ninh Binh was de volgende halte. En wat een rustig stadje vergeleken met bruisend Hanoi. Althans het stukje waar ons hotel zat (verder was het voornamelijk één grote drukke straat met vrachtauto's die je de oren van de kop toeteren, mijn hemel wat een geluid). De oma in het restaurantje naast ons hotel had de taak gekregen om bij elke langslopende toerist met de menukaart te zwaaien en aan het einde gratis banaantjes uit te delen. Veel meer kwam er niet meer uit, haar zicht was ook niet al te best en als we, na net gegeten te hebben, weer een keer langsliepen probeerde ze ons weer vrolijk naar binnen te zwaaien. Maar het was wel schattig, dus hebben we er maar ons stamrestaurant van gemaakt. Verder denken de mensen hier dat ze op de noordpool leven. Het is dan weliswaar herfst hier, maar toch zeker niet koud met zo'n 25 graden. Maar naast een lange broek, trui met capuchon, grote sjaal (ook deels tegen alle stof!) en petje hebben ze een jas aan. En niet zomaar een, nee een echte lekkere dikke goed (met bont) gevoerde winterjas! En handschoenen.... Geen idee, want als het alleen bescherming tegen de zon is, dan hadden de stofjes wel wat minder dik kunnen zijn.

Vanuit Ninh Binh hebben we op de fiets een paar uitstapjes gemaakt en dit keer zonder gebroken assen, valpartijen en/of lekke banden etc ;-) In Tam Coc hebben we met een bootje door de grotten gevaren, die ook weer liggen in een landschap van karstpieken. De bootmevrouwtjes hier roeien met hun voeten, ziet er best apart uit. Daarna nog verder gefietst naar een tempeltje en naar de Mua Cave. Die stelde niet zo veel voor, maar je kon daar ook naar de top van de berg klimmen voor een schitterend uitzicht. Daarna zijn we naar Hao Lu gefietst, de oude hoofdstad. Maar helaas was daar eigenlijk niks meer van over behalve twee gerestaureerde tempels en een hoopje stenen dat het koninklijk paleis had moeten zijn. Dus wij de berg op naar de tombe van de Koning, want vanaf daar kon je nog wel verschillende ruïnes zien... maar blijkbaar zijn een paar lossen stenen in het gras hier al een ruïne want veel meer konden wij niet ontdekken. De volgende dag hebben we weer de fiets gepakt (ja goed bezig) om naar Bai Dinh te gaan. Wat het grootste Boeddhistische complex in Vietnam moet worden. En gigantisch groot wordt het! En echt elke hoek wordt volgestopt met kleine Boeddha beeldjes! Weliswaar is het nog onder constructie, maar alle gebedshallen zijn wel al ingericht, met het gevolg dat alle Boeddha's onder een flinke laag bouwstof zitten...

In Vietnam was het vroeger standaard dat buitenlanders het dubbele betaalden van wat de Vietnamezen betaalden. Officieel is dat nu afgeschaft, maar toen we de bus naar Cuc Phuong national park pakten werd ons vrolijk meer dan het dubbele van de prijs gevraagd. Ja, mooi niet dus! Gelukkig bond de busboy wel in toen we de prijs in de LP lieten zien... Onze vervolg motor taxi daarentegen durfte maar liefst het 3 dubbele van de prijs te vragen en dat duurde een heel stuk langer (met tig keer weglopen) om hem te overtuigen dat dat een absurde prijs was. Na een stuk rijden kreeg hij ineens het lef om ons veel eerder af te zetten. Maar wij zijn ook niet van gisteren en ons 'the middle of nowhere' insturen, met 'daar is de ticketoffice' werkte dus niet. Hij heeft ons met veel geklaag over heuveltjes in de weg en dat we niet Vietnamees waren (wat een helder licht), toch nog net naar de rand van het national park gebracht. Eindelijk start klaar om te gaan wandelen... blijken alle wandelroutes ergens midden in het park 18km verderop te beginnen... Gelukkig kwamen we twee Oosterburen tegen met taxi, waar we mee mee mochten rijden en hebben we gelijk maar geregeld dat we met hun mee terugkonden naar Ninh Binh. Na een rondleiding door het centrum met bedreigde apen (inclusief de Cat Ba langur, waar er nog maar 60 van zijn) en bedreigde schildpadden was het tijd voor de wandeling. Maar het was ook schoolreisjes tijd, en er waren echt hordes schreeuwende kinderen, jeuh! Dus moesten we redelijk hard het park door om al het geschreeuw voor te blijven. Uiteraard moesten we nog wel even de grot verkennen. Echt pikkedonker en best diep... we voelden ons ware speleologen met onze kleine zaklampjes. Maar onze verkenningstocht had iets te lang geduurd en werden we door hordes kinderen opgewacht bij de 1000 jaar oude boom. Dus snel doorgelopen, maar Vietnamese kinderen hebben iets meer energie en kunnen best goed rennen op hun slippers...

Onze Duitse medereizigers hadden ook nog een een stop in Kenh Ga, een drijvend dorpje. Weer een boottochtje dus. Kenh Ga bleek een dorpje, maar inmiddels heeft iedereen een huisje op een eilandje... met daartussen drijvende bruggen die open gemaakt kunnen worden om onze toeristenboot (en anderen) door te laten. Niet helemaal wat we bedacht hadden dus, maar wel een relaxte afsluiter van de dag.

Tijd om een flink stuk naar het zuiden te gaan naar Dong Hoi, een goede basis om de grootste grot (55km) van Vietnam te verkennen. Maar eerst een dagje wind, zee en strand. Oud-Hollands uitwaaien dus. De volgende dag een dure taxi 50km naar Phong Nha want openbaar vervoer (of een tour) was er niet. Daarna een boot voor 10 personen met z'n tweetjes, want er was niemand om hem te delen... misschien kwam dat omdat de bijna de hele grot onderwater stond, terwijl de ticketlady ons vrolijk kaartjes voor de grot verkocht. Het stukje waar we in konden was super en het was dan ook wel een beetje een teleurstelling dat we de rest niet konden zien. Maar niet lang getreurd, 330 traptreden boven Phong Nha cave was er nog een andere grot, die ook erg groot en mooi was en heerlijk rustig (lees 2 personen... rara wie dat waren).

Helaas was niet alleen de grot onder water gelopen, maar hele stukken in midden-zuid Vietnam, waar we nu toch wel erg dicht in de buurt de kwamen. De volgende bestemming was Dong Ha zo'n 67km van Hue waar 25.000 van 27.000 huizen onder water stonden. Weer dubben wat te doen. Tijd voor een change-of-plan??? Toch nog maar eerst naar Dong Ha wat nogal wat moeite kostte... aangezien ze toeristen geen buskaartjes verkopen en je overgeleverd bent aan de genade van de buschauffeur. Die dus vrolijk meer dan het dubbele van de prijs vragen. Wij afdingen maar minder dan het dubbele werd het niet... dus wij uitgestapt. Moesten we een half uur wachten op de volgende bus en die wilde ons niet eens meenemen. Neem de volgende maar... een uur later. Dus wij nogal chagrijnig naar het treinstation gelopen waar uiteraard de laatste trein al weg was. Nog maar een nachtje Dong Hoi en de volgende dag voor helaas de dubbele prijs naar Dong Ha... Waar de chauffeur ook nog eens het lef had om ons eerder uit de bus te proberen te gooien terwijl hij gewoon langs de plek kwam waar we er uit moesten. Tot aan het busstation in Dong Hoi waren de Vietnamezen erg aardig, (behalve dat ze in de winkeltjes geen flesjes bier aan Rogier wilde verkopen waardoor hij genoegen moest nemen met de niet zo heel lekkere Ba Ba Ba biertjes), maar wat een a-relaxt gedoe allemaal vanaf daar. Anyways, Dong Ha ligt aan de DMZ. En heeft Vietnam nu last van overstromingen, vroeger hadden ze last van gekke Amerikanen die oorlogje kwamen spelen... volgens onze gids, een veteraan: 'veel te jonge soldaten, die alleen maar bier dronken en achter de Vietnamese vrouwen aan gingen, als ze geen onschuldige dorpelingen afschoten'. Op de motor zijn we eens gaan kijken. DMZ staat trouwens voor DeMilitarised Zone... maar uiteindelijk waren hier de meeste militairen gestationeerd.

Het was gelukkig goed weer, dus het was heerlijk zo'n ritje op de motor. Er zijn hier in de omgeving veel tunnels gemaakt waar mensen in leefden tijdens de oorlog. Helaas hield niet elke tunnel stand en gingen we naar twee gedenkstenen voor slachtoffers die omgekomen zijn in 2 gebombardeerde tunnels. Die mensen hebben ze nooit meer uitgegraven omdat ze toch niet meer konden achterhalen wie wie was en hebben daarom maar een gedenksteen bij de ingang van de grot gemaakt. Het dorpje Vinh Moc is tijdens de oorlog helemaal ondergronds gegaan. Ze hebben 2 jaar gegraven aan een tunnelstelsel van 3 verdiepingen op 23 meter diepte en zo'n 2 km lang en hebben daar met meer dan 90 gezinnen 4 jaar lang in gewoond. Deze tunnels hebben stand gehouden en kun je nu bekijken. Het is heel smal en laag, Elske kon zelfs niet op alle plekken rechtop staan, en de kamers waar de gezinnen met zo'n 4 personen leefden waren amper twee m2 en zo laag dat je eigenlijk alleen kon zitten. En geen deur of iets, gewoon een hele kleine zijtak in de tunnel. Toch zijn er 17 kinderen geboren in de tunnels en was er een speciale verloskamer. Daarnaast was 1 keuken waar alleen 's nachts gekookt mocht worden (met een speciale wachtruimte zodat je op je beurt kon wachten om te koken), 1 ruimte waar je je kon wassen en ook maar maar 1 wc. Heel soms mochten de oude mensen 's nachts even naar buiten, maar ook dan was het gevaarlijk. Dus liever niet en de meesten hebben dan ook 4 jaar lang onder de grond gewoond. Ook toen we daar in het donker door de tunnel kropen, konden we ons niet voorstellen hoe dat geweest moet zijn. Ook zijn we nog langs een kerkhof gegaan, een hele grote. In Vietnam heb je onwijs veel kerkhoven, soms lijken de graven wat verdwaald op te doemen gewoon tussen de rijstvelden in of tussen de huizen. Sommige graven zijn heel groot en kleurrijk, sommige soberder en kleiner. Ze zien het graf als huis voor de overledenen en als je tijdens het leven een goed huis had, moet je ook als overleden persoon een mooi huis hebben. Bij sommigen wordt er zo ongeveer een hele tempel gebouwd. De graven hebben ook een open gat, gevuld met grind, zodat de overledene nog op bezoek kan komen bij zijn familie. De graven worden hier ook nooit geschoond, wat wel verklaard waarom er zoveel graven en kerkhoven zijn, zeker als je bedenkt dat er in de oorlog maar liefst 8 miljoen Vietnamezen omgekomen zijn...

Maar nu is het toch echt tijd voor change of plans... Aangezien de twee Medelanders die met ons mee waren op de motortour, ook al waren gevlucht voor de overstromingen zuidwaarts, hebben we besloten om morgen onze miljoenen dongetjes (eindelijk miljonair) in te wisselen voor Lao Kipjes. Dus, Laos here we come! Een beetje half werk, maar 'Vietnam' we komen wel terug hoor... als het weer wat droger is!

Liefs van ons!