Ja ja, het is een tijdje geleden, maar hier is dan het 2e deel van ons Laos avontuur, wat we gelijk begonnen zijn met weer een motortochtje. Vanuit Pakse startte de 'Southern Swing'. Al ging starten bij ons wat moeizaam, want echt vlot vertrekken lukte al niet en toen we eindelijk onder weg waren begonnen we gelijk goed door goed de verkeerde kant op te rijden. Wat we pas door hadden toen we na 8 km langs het noordelijke busstation reden... uh, we waren toch met 'southern swing' bezig? Jullie denken nu natuurlijk 'wat een stelletje prutsers'... dus zullen we het nog enigszins recht proberen te praten ;-) We kwamen namelijk vanuit het noorden met de nachtbus aan in Pakse, dus dachten we dat we de andere kant op moesten voor de swing als waar de nachtbus ons afzette. Maar aangezien we lagen te tukken in de bus, hadden we niet door dat we eerst dwars door het centrum van Pakse waren gereden om vervolgens ergens bij het zuidelijk busstation uit te komen, 7 km buiten de stad, waarna je dus weer een motor-met-zijspan-taxi moest pakken om terug te gaan naar datzelfde centrum waar je net dwars doorheen bent gereden... Het grappige is dat het vliegveld dichterbij ligt... Wil je in het centrum aankomen dan kun je in Laos dus beter het vliegtuig nemen dan de bus ;-)(treinen hebben ze hier helemaal niet trouwens).

Na een kleine detour van 16 km, waren we dan eindelijk onderweg! En toen was het vrijwel gelijk lunchtijd. We dachten dat we ergens een restaurantje zagen, dus de motor aan de kant en 'doe ons maar wat kebab van de bbq met sticky rijst aub'... maar een écht restaurantje bleek het niet te zijn en het is ons nog steeds niet duidelijk of je er nou wel alleen kebab kon kopen of dat we echt bij een willekeurige familie, die gewoon heel veel kebab eet, aanschoven waren. We vermoeden het laatste, want de sticky rijst mochten we met onze handjes zo uit de grote familiemand eten... Beetje vreemd, maar wel lekker! Ook keken andere locals een beetje vreemd als ze ons daar zagen smikkelen hihi!

De wegen in Laos zijn goed en echt super rustig... er is geen spreekwoordelijke kip of hond op de weg. We zeggen spreekwoordelijke, want er zijn eigenlijk meer kippen en honden op de weg dan mensen. En de honden zijn echt heel gevaarlijk; die lopen als een kip zonder kop over de weg heen. Blijkbaar ook redelijk doof (dat slaapt wel een stuk rustiger met al die hanen hier...) want ze hebben pas op het allerlaatste moment door dat er iets aankomt... en puppy's en auto's die 70 km/h rijden, gaan niet heel goed samen... Een auto haalde ons in en ineens een heel zielig gehuil en toen kwam de pup op ons af rollen, wij konden hem gelukkig nog net ontwijken, maar toen was het voor de puppy al te laat...

Gelukkig kwamen wij veilig aan in Tat Lo, een super relaxt dorpje met een aantal mooie watervallen. Hier hebben we een trek gedaan naar die mooie watervallen en verschillende 'minderheden-dorpjes'. De mensen hier aanbidden voornamelijk hun voorouders en alle dorpjes worden gebouwd rondom het 'spirithouse'. Om de geesten gunstig te stemmen, worden elk jaar de nodige kippen, koeien en buffels geofferd met behulp van een soort galg van bamboe die naast het spirithouse staat. Ook staan er doodskisten onder de huizen gemaakt van speciaal hout. Nee zonder inhoud meer een soort onderpand want ze worden voor Laotiaans begrippen voor vrij astronomische bedragen verkocht. Heb je geen geld dan kun je betalen met koeien. De grootste waterval viel een beetje tegen, omdat de regering met hulp van China een grote dam aangelegd heeft. De Chinezen zijn daar nogal goed in, wat op zich mooi is, maar waardoor de waterval gereduceerd is tot een vrij lullig stroompje of beter gezegd 'hij ligt nèt niet droog'. Voordeel is wel dat de omliggend dorpjes nu elektriciteit hebben, tenminste voor de dorpsbewoners dan... wij vinden al die elektriciteitskabels nog steeds niet heel mooi op de foto's. Op de terugweg door de jungle hebben we ook nog 'wilde' banaan geproefd, ziet er hetzelfde uit maar er zitten mega veel grote pitten in (die je gewoon op moet eten) en de smaak is een mix tussen 'tamme' banaan en passievrucht.

De volgende dag stonden er weer twee watervallen op het programma, maar één daarvan konden we niet vinden... en dat was nou net diegene waar we eigenlijk wilden overnachten. Dus besloten we maar om gelijk door de cruisen naar de volgende bestemming, Attapeu. Een provinciale hoofdstad, wat eigenlijk niets meer is dan een groot dorp. Het ligt vlak naast een national park, dus zijn we de schitterende omgeving richting Pa'am gaan verkennen. Super mooi... en verlaten. De asfaltweg ging weer over op zand/keienweg en er was behalve een paar kleine dorpjes niets dan een prachtige bergachtige omgeving. En die bergen konden we merken, zelfs op de motor. Want het kostte soms nogal wat moeite om boven te komen in de 1e versnelling. Na een tijdje berg op berg af schoot de tank toch wel erg richting het rode en moesten we helaas terug. Want het volgende dorpje was ruim 30 km verder en duwen vonden we ook niet echt een optie. Het moet natuurlijk wel leuk blijven ;-)

En toen was het eerste kerstdag, althans, dat zei de kalender. In Laos kennen ze geen kerst en alle winkeltjes en restaurantjes waren gewoon open (net als altijd, zondag of niet, bijna alles is altijd open) en wij hebben er dus weinig van gemerkt. Gewoon weer een dagje lekker op de motor, richting het Bolaven plateau. De omgeving was weer eens schitterend, de weg zelf alleen niet... Berg op, via een zandweg met keien en flinke kuilen, die je alleen ziet als je er zo ongeveer al door heen rijdt en af en toe ook nog zo zijn uitgesleten dat het meer een geul over de volle breedte van de weg is. Ontwijken is dus nogal een kunst. Onderweg nog twee mooie watervallen gezien. Een ervan valt een paar honderd meter naar benden vanaf het Bolaven plateau en ook al kun je niet echt dichtbij komen zelfs van een afstand klinkt het alsof er continue een stad afgebroken word. Úiteraard een 'typische' kerstlunch gegeten, heel verrassend een noedelsoepje ;-) bij een klein restaurantje waar ze aan het verbouwen waren. Dus we zaten gezellig tussen de werklui die net cement aan het storten waren en dat op een gegeven moment onder onze stoelen door liep... we dachten eerst nog, wat lopen de mannen toch ineens naar ons te zwaaien, we zijn gewoon 'rustig' een soepje aan het eten. Bleek dus dat we snel alles op moesten pakken en moesten verkassen, haha. Heel sfeervol dachten wij zo! Daarna snel verder en na 8 uurtjes hadden we toch nog voor het donker de volgende bestemming bereikt, wij een beetje gebroken van het gehobbel, maar de motor nog heel gelukkig.

Het was kerst, dus goede reden om een keer luxe uit eten te gaan. Op aanraden van een Nederlandse local gingen we op weg naar een restaurant. Altijd handig, tips! Hij had er alleen niet bij verteld dat je op de route aangevallen zou worden door honden... arghh! Overdag doen ze niets, maar in het donker... ze hebben hier geen volle maan nodig om in een soort van weerwolven te veranderen. Ineens blijkt iedereen een gevaar en is het een geblaf van heb ik jou daar. Een van de honden liet het niet bij blaffen en kwam keihard op ons afgestoven. Hij taaide maar net op tijd af toen Rogier's voet bijna in botsing kwam met zijn kop. Eenmaal veilig bij het restaurantje aangekomen en lekkere gerechten gekozen, bleek dat ze niets hadden van wat wij hadden gekozen... Nu waren we hier al wel voor gewaarschuwd, maar we dachten dat nogal overdreven was, maar niet dus...! Uiteindelijk nog wel lekker gegeten, al hadden we nog steeds geen kerstgevoel.

Tweede kerstdag hebben we een koffietour gedaan bij Mr. Koffie, de Nederlandse local. Die eventjes in Thailand op vakantie ging, maar inmiddels al 5 jaar niet meer in Nederland is geweest en een Laotiaanse vrouw (met koffieplantage) en kind heeft. Bovendien heeft hij er de gewoonte van gemaakt om Amerikanen in de zeik te nemen en laten wij nou net een Amerikaan in de groep hebben... 'Amerika?... hmmm..??... ligt dat niet ergens bij Mexico?' Kredietcrisis positieve versie: dan verlagen de Laotiaanse koffieboeren toch gewoon de prijs, zodat de 'arme' Amerikanen toch nog een kopje koffie kunnen drinken... Hartstikke goed plan trouwens zo'n koffietour, want Arabica koffieplanten zijn (met wat verbeelding) net kerstbomen. Hè gelukkig, toch nog een beetje kerstgevoel ;-) Ezelsbruggetje: Arabica koffieplanten hebben de vorm van de letter A aldus Arabica. Robusta planten lijken op een Radioantenne aldus Robusta. Na deze nuttige les hebben we nog gekeken hoe de koffiebonen worden geoogst en verwerkt. Daarna zelf bonen geroosterd in de wok! Die, voor ze mooi donkerbruin worden, eerst 'stoplicht groen' worden als het laatste vocht eruit trekt. Nou ja, ze geven geen licht, maar groenig worden ze wel. Daarna natuurlijk veel heerlijke verse koffie gedronken (nee, we zijn het koffie drinken nog steeds niet verleerd! Al hebben we ook geen ontwenningsverschijnselen gehad de afgelopen maanden van bijna geen koffie...). Helaas was de Kopi Luwak op. De duurste koffie ter wereld... je vraagt je af waarom, aangezien die gemaakt wordt van koffiebonen die uitgescheten zijn door een kat... maar het schijnt echt 'je van het' te zijn. Na een middagje heerlijke koffie was het tijd voor ons tweede kerstdinermaaltje. Dit keer hebben we gegeten in een soort van schuur waar ze Vietnamese pot verkochten; rijst met gekookt ei, zure groenten en een paar stukjes vlees. Smaakte goed hoor! En de tv stond weer ouderwets hard!

Eenmaal terug in ons hutje, bleken de mieren de toko overgenomen te hebben. Tweede kerstdag is voor hen blijkbaar verhuisdag. Ze zaten echt overal... vloer, muren, dat is op zich nog acceptabel, al waren het er wel erg veel, maar we vonden het toch wat minder dat ze ook onze kleding druk bezochten en zelfs de handdoeken en het bed... het leken nog vrij schattige zwarte miertjes, maar ze konden verdomd hard bijten! Na wat wikken en wegen, 't leek toch wat lullig om over wat miertjes te gaan zeuren, toch maar naar de hoteleigenaar gegaan met de vraag om een nieuw hutje. 'Animal? Antz? Geen idee waar jullie het over hebben maar mijn vrouw loopt wel even mee'. En dat deed ze. Al lachend en grappenmakend ging ze ons hutje binnen en moest nog harder lachen toen ze de mieren zag... en begon ze gelijk dood te drukken. Maar wij hadden geen zin om tot middernacht op mierenjacht te gaan en stonden haar wat schaapachtig aan te kijken. Toen we hadden laten zien dat er wel redelijke kolonies op de muren zaten, moest ze weer hard lachen en gebaarde iets van 'tja, je kan ze inderdaad niet allemaal dood maken...' En mochten we verhuizen naar het hutje aan de overkant! Daarna kwam ze heel lief een extra deken (tja, het was ineens heel koud 1000m hoger...) warme thee en bananen brengen. Zo schattig!

De laatste dag van de Southern Swing nog een paar watervallen gekeken. Ja alweer... Watervallen zijn er echt veel in Laos en ze zijn erg mooi! Dit maal zelfs een dubbele die van een paar honderd meter naar beneden komt denderen. Daarna terug gereden naar Pakse en wat dingetjes geregeld voor we weer verder gingen. Eén van die dingetjes was een extra gaat in de riem van Rogier laten maken. Een komische verwarring die toen ontstond, want hoe leg je dat uit in gebaren taal, zonder dat het vrouwelijke personeel van het naaiatelier denkt dat je met één van hen naar boven wilt? In eerste instantie niet echt gelukt dus (terwijl Elske er gewoon bij stond), maar uiteindelijk werd het duidelijk dat het om het gaatje in de riem ging. De oplossing een hamer en een schroevendraaier!

Na wat geregel dus gelijk doorgegaan naar de 4000 islands in de Mekongdelta. Ook hier was het weer eens erg mooi, klinkt bijna saai... Allemaal kleine en nog kleinere eilandjes en veel groen, en de sfeer was hier zo mogelijk nog rustiger dan ergens anders in Laos. Op sommige plekken wel erg toeristisch, maar wij hadden een hutje in de middle of nowhere, met een leuk uitzicht op de rivier, dus lekker tjillen in de hangmat! En hier is het, waar Rogier 'the Dutch with the magic touch' werd! Naast ons logeerde een Amerikaan en zijn camera was stuk, de lens wilde niet meer terug in zijn camera. Verschillende mensen hadden er al naar gekeken, maar niets hielp. Of Rogier misschien wist wat er stuk was. En nu raden jullie het natuurlijk al, Rogier zette de camera alleen maar aan/uit en 'tata', camera gefixt! De Amerikaan snapte er niets van en was buiten zinnen van vreugde en verbazing: this is f*cking unbelievable! Amazing!! How wonderful! Wow, how is this possible...?? Really f*cking unbelieveble, awesome! En zo ging het een half uur lang en dan drukken we het nog zachtjes uit. Wij nuchtere Hollanders vonden het een kwestie van puur toeval en hebben ons rot gelachen om de man...

Ook hebben we gelachen toen we bij ons stamrestaurant een stokbroodje met knoflook hadden besteld. Wij verwachten een broodje met daarop knoflook(boter) wat samen lekker in de oven was geweest, maar de Lao style garlic bread is toch net ff anders. Je krijgt dan namelijk een los broodje, een paar stukjes sla/komkommer/tomaat, een pot mayonaise en een flinke hoeveelheid gefrituurde knoflook in een schaaltje. Naar eigen inzicht mag je dan een mooie sandwich bouwen :D En als je bij je ontbijt lekkere Laotiaanse koffie besteld, dan krijg je geen speciale in Laos verbouwde koffie, nou ja misschien ook wel, maar je krijgt koffie met lao lao! Je weet wel, die ontiegelijk sterke rijstwijn... Goedemorguhh!!!

As je dan toch wakker bent, kun je natuurlijk ook gelijk even de grootste waterval van Zuidoost Azië gaan bekijken. Hij valt geen honderden meters naar beneden, maar is meer een enorm cluster van allemaal kleine watervalletjes en stroomversnellingen. Waardoor hij toch best wel indrukwekkend was. Onze 2de activiteit voor we weer de hangmat in konden, was zoetwater dolfijnen spotten. Oftewel de Irrawaddy dolfijn. In de Lonely planet stond dat we al tevreden moesten zijn met wat luchtgaten die net boven water kwamen om naar adem te happen. Maar we hadden geluk, want wij hadden er eentje die wel eens even wilde laten zien dat Flipper potverdikkie niet de enige dolfijn is die uit het water kan springen! Dus dat was cool!

Minder cool was oudejaarsavond... Na een heerlijk dagje tjillen en lekker eten bij de Indiër was het tijd voor het O&N-feestje. En hoewel ze in Laos ook geen oud & nieuw vieren, hadden ze op het eiland voor alle toeristen een strandfeest gepland. Hartstikke leuk!! Lekker kampvuurtje erbij, fakkels in het zand en eerst lekker hangen met 'heerlijke' cocktails van lao lao. Rolling Stones muziekje erbij en wazige figuren die het vuur gingen aanbidden! We waanden ons helemaal in de jaren 60. Tenminste we denken dat het er toen zo aan toe ging ;-) Dat was allemaal nog heel leuk, gezellig en komisch, maar om twaalf uur konden we elkaar nog net een kus geven voor Elske ziek werd...voedselvergiftiging... in plaats van lekker dansen op het strand moesten we op zoek naar een wc... Heel erg jammer! We hadden net zo'n zin in een leuk feestje. En toen moesten we ook nog 1,5 uur teruglopen naar ons hutje, wat nu toch iets minder fijn in the middle of nowhere stond...

Van dat hutje waren trouwens alle sloten kapot, dus konden we geen enkele deur of raam op slot doen. Toen we de Amerikaanse eigenaar vroegen om deze te maken, keek hij van 'huh? Waarom? Ik heb nog nooit gehoord van diefstal op het eiland'. Hij had zelf in het open restaurant een gloednieuwe mac en mac-mini staan en liet zijn mac-book air gewoon 's nachts buiten liggen. Dat kan allemaal nog gewoon in Laos. Hoe vet is dat! Oh ja, en mocht je naar de 4000 islands gaan, dan moet je zeker een hutje aan de sunset kant nemen, want je hebt hier echt de meest schitterende zonsondergangen. Soms was het letterlijk of je de zonsondergang door een roze bril bekeek of alsof de lucht in brand stond, heel erg apart!

Onze laatste stop in Laos was Wat Phu Champasak, de grootste Khmer ruïne buiten Cambodja en natuurlijk een mooi voorproefje voor Angkor Wat. Echt een enorm tempel complex. Helaas staat er niet heel veel meer overeind... maar daar wordt druk aan gewerkt met hulp van verschillende landen. Helaas betekent dat ook dat er veel in de steigers stond of afgesloten is voor publiek. Maar natuurlijk hebben wij nog wel even stiekem gekeken :D Naast ruïnes is er ook een steen met een holte in de vorm van een krokodil, die volgens sommigen gebruikt werd om mensen te offeren. Na deze tempel zijn we zeker benieuwd naar Angkor Wat.
En hoewel Champasak ook weer erg relaxt was, net als heel Laos trouwens, was het tijd om te gaan. Er staat immers nog meer op ons reisprogramma.... Alleen hadden we weer verkeerd gegokt op het aantal sawngthaews dat ons terug naar Pakse kon brengen. Die gingen dus niet meer. Dus werd het een dynamisch tochtje: een sawngthaew naar de rivier, een klein vlot naar de overkant, achterop de motor (met alle tassen) naar de kruising en toen achter op een open vrachtauto de laatste km's naar Pakse. Daarna in 1x door naar Thailand oftewel: Sawngthaew naar de grens en toen gelijk de nachtbus naar Bangkok.

En nu zitten we een beetje onverwachts in Thailand. Angkor Wat moet dus nog eventjes op ons bezoek wachten. Thailand is maar een tussenstop, maar natuurlijk maken we wel nuttig gebruik van onze daagjes hier. Zo zijn we naar de Golden Buddha geweest. Op zich niet de meest mooie die we gezien hebben, maar als je bedenkt dat dit beeld van zo'n ruim 3 meter van massief goud is... dan is het best indrukwekkend! Ze hebben dit pas ontdekt in 1955, want hij was bedekt met pleisterwerk om hem te beschermen tegen de Burmesen. Dat is goed gelukt, want hij ziet er puntgaaf uit. En is tegenwoordig alleen al aan goud maar liefst 140 miljoen dollar waard.... pfff wat zou je van dat geld lang kunnen reizen ;-)

Natuurlijk zijn we ook nog Muay Thai gaan kijken in het bekende Lumpini stadion en hebben we ons zelf maar verwend met ringside plekken. En wat zijn die gasten goed, bruut snel en sterk! Ja, jaloers... En hoewel we vooraan zaten, de knock-out met een elleboog zat natuurlijk precies in onze dode hoek... en daarna miste Elske nog de knock-out van het 'gevecht van de avond' door even de andere kant op te kijken... suf! Tijdens de wedstrijden wordt er door de locals massaal gewed. En dat is heel komisch om te zien, een wirwar aan mannetje die lopen te schreeuwen en te zwaaien met hun vingers. Voor ons geen touw aan vast te knopen, maar blijkbaar werkt het voor hen. En als dan de wed is gesloten juicht iedereen heel fanatiek voor hun favoriet. De stemming zat er echt goed in!! In Laos zijn ze trouwens ook fan van Muay Thai want toen we weer terug kwamen in Laos van ons middagbezoekje aan Thailand, hoorden we een hoop geschreeuw en dachten dat er wat aan de hand was. Maar nee hoor, het grenspersoneel was gewoon ietwat gepassioneerd Muay Thai aan het kijken!

En dan heb je nog de tuk tuk, de driewiel taxi zeg maar. Vroeger deden we hier veel per tuk tuk, maar nu... ze willen je alleen maar meenemen als ze langs een kleermaker mogen rijden. De taxichauffeur krijgt dan een stempel en voor die stempel veel geld. Als je niet langs die silk shop wilt vragen ze gewoon 5 keer zoveel. Uiteindelijk hadden we er toch een gevonden die ons voor een normale prijs in 1x naar het hotel wilde brengen. Althans, zo leek het de eerst 3 minuten. Toen zette ie de tuk tuk aan de kant en kregen we het verhaaltje van de silk shops. Hij wilde ons gewoon niet meer verder brengen als we niet langs die winkel gingen...én hoefden we hem zelf niks te betalen... We hoefden alleen maar even te kijken, niet té snel, maar gewoon kijken, kopen hoefde niet en het was goed voor hem en goed voor ons ;-) Uiteindelijk maar gedaan, want als je in Thailand bent, moet je toch een ritje in de tuk tuk hebben gemaakt vonden wij en we waren al bekend met het silkshop verhaal. Eenmaal bij de shop drukte hij ons nog op het hart dat we niet te snel moesten kijken, dus wij hebben maar gedaan alsof we op zoek waren naar een mooie jurk en pak. Maar blijkbaar zijn we niet heel goede acteurs... 'kijken kijken, niet kopen jullie! Hmmmm ok.... dan gaan we wel gewoon ons tuk tuk ritje afmaken ;-) Die zonder gezeur écht gratis was... Blijkbaar leveren die stempels erg veel op?!!!

Morgen eindigt onze korte pitstop en vliegen we, als jullie nog lekker liggen te slapen, naar Myanmar!