Na de vele tempels en Boeddha's en andere goden werd het tijd voor natuur en gingen we richting Kalaw met de bus. De busritten hier zijn trouwens wel apart. Er zijn voortdurend controles waar de immigratiedienst, ook al is het midden in de nacht, mensen de bus uit maant om paspoorten te controleren en steekproeven in de bagage neemt. In de grote balen vol met iets, waar de bussen ook altijd vol mee liggen, wordt met een enorme ijzeren pin hard geprikt om te checken of er geen mensen in zitten?! Bij de bruggen in het zuiden is het verboden om foto's te maken en deze bruggen worden streng bewaakt door het leger, compleet met de flinke geweren die in de aanslag worden gehouden, loerend vanuit hun bunkertjes. En we moeten zeggen, dat geeft toch wel een apart gevoel! Verder vonden we het ook niet zo tof dat toeristen met een buskaartje zonder zitplaats op de plek mochten gaan zitten van de lokale bevolking met zitplaats, die vervolgens op de plastic krukjes in het gangpad belanden, 10 uur lang. Wel weer grappig is dat zo ongeveer elke Myanmarees liedje een cover blijkt te zijn van een (nogal oud) westers liedje en konden we dus vrolijk meeneuri?n. Uiteindelijk aangekomen in Kalaw en de volgende dag gelijk wandelend vertrokken richting Inle Lake, met ons groepje van 6 plus gids mister Doh en kok mister Calvin.

De omgeving hier is echt weer heel mooi en gelukkig viel het klim gehalte mee, waardoor we ook nog energie over hadden om te genieten! Al zakte de energie rond lunch- en avondeten tijd wel wat ver weg, want wat moesten we lang wachten voor ons eten steeds klaar was, wat allemaal op houtvuurtjes in de keuken (!!) gekookt moest worden. En tijdens dat wachten stonden de kinderen van het dorp dan naar ons te kijken en te giechelen. Blijkbaar waren het nog echt authentieke dorpjes waar niet zo veel toeristen kwamen, leuk! De eerste nacht sliepen we bij een familie thuis in zo'n authentiek bergdorpje met allemaal houten huizen op palen. Wij mochten op de grond in de huiskamer slapen, terwijl de hele familie naar de keuken verkaste. Op zich was het heel leuk en sfeervol in zo'n dorpje zonder elektrische tijd en alleen met kaarslicht, maar slapen op de grond was wel wat koud... De tweede dag hadden wij de smaak van het lopen weer te pakken en sjouwden dapper achter mister Calvin aan, die er flink de pas in had. We gingen zelfs zo hard dat de gids niet meer kon roepen dat we verkeerd gingen... met als gevolg dat we wat extra afstand gelopen hebben, dwars door landbouwvelden etc. Achja, hoe vermoeider we waren hoe beter, dan konden we die nacht tenminste goed slapen. We sliepen in de gebedsruimte van een klooster die nacht, waar het gelukkig een stuk warmer was! Wel hadden ze hier weer een 'wake-up call' van de biddende monnikjes om 5 uur 's ochtends... Een beetje vroeg, maar wel een bijzondere ervaring. Al moesten we helaas wel concluderen dat niet ieder monnikje even goed kon 'zingen'. En ook wel bijzonder was, dat we, om ons te wassen/douchen, eerst water uit de put moesten optakelen. En dat klinkt makkelijker dan het is! De laatste dag nam ook mister Calvin het voortouw, met als gevolg dat we dit keer als hele groep een beetje verkeerd waren gelopen en de gids even kwijt waren. Na een wat langere wandeltocht en herhaaldelijk vragen welke kant we op moesten kwamen we uiteindelijk bij Inle Lake aan! Dat was wel even relaxt, lekker rond gevaren worden over een mooi meer!

Inle Lake staat bekend om zijn drijvende tuinen. Eigenlijk gewoon stukken drijvende planten die met behulp van bamboepalen vast worden gezet, zodat ze niet weg drijven. De mensen verbouwen hier hun groente op. Hartstikke functioneel, want het waterniveau verschilt nogal door het jaar heen en zo lopen nooit je plantjes onder water. Er zijn zelfs zoveel drijvende tuinen dat lastig te zien is waar het meer begint. De huisje hier staan ook allemaal op palen en de boot is als in Nederland de fiets, zonder kom je nergens. Hadden we inmiddels al verschillende manieren gezien om te roeien, op Inle lake hebben ze wel een hele speciale! Ze roeien namelijk met ??n been, hartstikke handig, want zo kun je met je handen nog je visnet uitgooien! Alleen vroegen we ons af of die mensen nog normaal kunnen lopen... het ziet er heel ongezond/onnatuurlijk uit namelijk...
Verder hebben nog even gekeken bij het belangrijkste klooster in de buurt, waar een soort van golden rocks aanbeden werden. Maar dit bleken Boeddhabeeldjes te zijn, waar zo veel bladgoud op geplakt was dat er niet veel meer van te maken was. Ook hadden ze hier twee rijkelijk versierde schepen liggen, die alleen voor speciale gelegenheden gebruikt worden, met mooie versierde feniksen voorop. Dan, roffel roffel... het hoogte punt van Inle lake: het klooster van de springende katten. Afgezien van het feit dat het klooster erg mooi is (al mochten ze de spinnenwebben wel eens weghalen)... is de rest echt een belachelijke vertoning. En dat is zacht uitgedrukt. Er ligt een dikke monnik, soms met z'n benen helemaal wijd, in een stoel met een zonnebril op terwijl het nogal donker is, en naast hem staat een grote plastic babypop. Hij klingelt met z'n belletje en een vrouwtje komt aan lopen met een ring waar ze zo ongeveer de katten door heen moet duwen, willen ze een sprongetje wagen. De leeuwentemmer in het circus is er niks bij! Nee, ze hadden net zo goed een grote hoepel kunnen pakken en die katten er zelf door heen kunnen gooien... Na dit spektakel was het tijd voor een drankje om bij te komen van zulke idiotie, waarna we op de terug weg nog even konden genieten van zonsondergang.

Omdat we een beetje krap in de tijd zaten (je mag van de regering maar 28 dagen blijven en je visum niet verlengen, grrrrrr!) hadden we besloten om de volgende avond direct door te gaan naar Mandalay. Helaas werd Rogier ziek en moesten we ons bezoekje aan de plaatselijke markt al eerder stop zetten om nog een paar uurtjes te slapen. Toen maar wel besloten om zwaar beroerd in de nachtbus te gaan zitten (dapper of gewoon oerstom??). Blijkt dat we bij de nooduitgang zitten, waarvan het slot kapot is en met ??n vetertje vast is gemaakt... zonder enige moeite kon je hem een heel stuk open duwen. Lekker hoor, mocht je dan geluk hebben en per ongeluk in slaap dommelen (slapen in de bussen is toch altijd weer een uitdaging), lig zo buiten de bus! Dus wij een hele constructie gemaakt met veters en hangsloten zodat we toch nog enigszins veilig in slaap konden vallen. Wat nog soort van gelukt was, fijn! Of toch niet? Want als je daarna dan weer misselijk wordt... kortom een redelijk helse bustocht, maar we hebben het weer overleefd. Eigenlijk is het verbazingwekkend dat het zolang moest duren voor we een keer echt ziek werden.

In de meeste restaurantjes kun je namelijk onbeperkt thee drinken, maar de theekopjes worden nooit echt afgewassen... als je klaar bent met theedrinken zet je gewoon je theekopje ondersteboven terug in een bakje op tafel, waarin een klein laagje water staat. Als je thee wilt doe je gewoon een klein beetje thee in een kopje, draait het een paar keer rond, gooit het weg en je theekopje is klaar voor gebruik. Of methode twee; je neemt een beetje water en gebruikt je niet gewassen vingers om je kopje schoon te boenen... ook zie je overal bij tempels watercontainers staan met een een beker aan een touwtje, waar iedereen dus uit dezelfde beker drinkt. En langs de weg staan regelmatig waterkannen met een bekertje voor algemeen gebruik. Heel normaal allemaal hier. Ook als je bijvoorbeeld een noodlessalade gaat eten, wordt deze met de blote handjes door elkaar gemixt die daarna alleen worden schoongeveegd aan een, aan het einde van de dag, nogal goor uitziende doek... eet smakelijk! je proeft er trouwens niks van moeten we zeggen ;-)

Na een paar uur extra slaap na de bus hebben we Mandalay heel voorzichtig te voet verkend en uiteraard weer de nodig tempels en markten gezien... waarna Rogier weer nodig naar zijn bed terug moest. Poging twee bestond uit een erg mooi teakhouten klooster en het meest beroemde Boeddhabeeld in Mandalay, de Mahamuni paya. Het is nog net geen totale klomp goud, maar het overgrote gedeelte van de van de toch wel vrij grote bronzen Boeddha is bedekt met een laag van ruim 15 cm goud. En er wordt nog elke dag druk geplakt! Alleen door de mannen trouwens, want vrouwen mogen om ??n of andere duistere reden niet dichtbij komen. Ook hebben ze er een aantal bronzen Khmer beelden die een geneeskrachtig/pijn verlichtende werking zouden hebben. Je hoeft alleen maar even over het desbetreffende lichaamsdeel te wrijven waar je last van hebt en je gebedje te zeggen. Rogier heeft dus druk over de buik gewreven, maar was desondanks toch de hele volgende dag uit de roulatie... toch jammer! Poging twee was een 3 in 1 dagtripje, met zo'n mooie oude, super gare taxi auto die zoveel rondrijden in Mandalay. Als eerste naar Paleik, ofwel 'little Bagan'. Een enorme verzameling van mooie oude bakstenen stoepa's, afgewisseld met nieuwere varianten en alles daar tussen in. Een bonte verzameling. Ook was er weer een slangenklooster, waar ze deze keer maar liefst drie pythons hadden, niet zo'n groot als dat monster in Bago, maar toch. Deze worden elke dag gebadderd en lief afgedroogd met handdoeken, waarna ze klaar zijn voor een fotosessie met de pelgrims (belachelijk populair overigens) en dan zijn ze klaar om gevoed te worden... het had meer iets weg van se7en... Er wordt een houtje in zijn bek gedaan om deze open te houden en daarna wordt er rauw ei naar binnen gegoten... eet smakelijk! Daarna mogen ze op eigen kracht weer terug kruipen naar hun slaapplaats/Boeddhabeeld.

Inwa is een oude hoofdstad van Myanmar. Vroeger bouwde elke nieuwe koning zo ongeveer een nieuwe hoofdstad (zoals de huidige regering deze trend nog steeds doorzet). Inwa is niet erg groot dus hadden we besloten om met de benenwagen te gaan. De plaatselijke bevolking vindt echter dat je pers? met de paardenwagen moet gaan, en blijft toch zeker een half uur en daarna nog herhaaldelijk volhouden 'het is h??l heet ?n h??l ver', 'Je kan niet lopen!' 'Oh nee, moet je eens opletten...' ;-) En het was prima te doen. Alleen werd bij de eerste de beste ru?ne het hek keihard dichtgesmeten en nogal agressief om tickets gevraagd... Dus hebben we maar een rondje buitenom alle gebouwen gedaan, omdat we nog steeds de regering niet wilden sponsoren. Gelukkig had je niet overal een ticket nodig en was het best mooi wandelen.

En als laatste was het tijd voor U Bein's bridge! De langste teakhouten brug van de wereld, 200 jaar oud en maar liefst 1,2 km lang! Hij staat op flinke houten palen, waarvan sommige helaas zijn vervangen door lelijk beton. Wat op zich ook wel nodig is, want door sommige houten palen kon je gewoon naar beneden kijken... ehh vroeger waren ze vast niet hol! Al is ie op sommige plekken nog steeds niet al te stabiel en leek het er soms meer op dat we op een hangbrug liepen, lekker schommelen... Volgens de LP is deze brug makkelijk de meest aantrekkelijke plek van Myanmar voor fotografen. Eerst zagen we het niet zo, maar toen we eenmaal met een natuurlijke trap (lees: boom) naar beneden geklommen waren en we vanaf beneden de brug in zijn volle lengte zagen, met al die verschillende mensen er op, ja, toen was het toch wel een erg mooi plaatje!

Naast alle tempels, stoepa's en Boeddhabeelden zijn ook de nonnen en monniken veel te zien op straat. Meer dan in andere landen, en ook veel meer nonnen hier trouwens, in mooie roze gewaden. De monniken en nonnen op straat zijn meestal aalmoezen aan het halen. En we zagen ze zo vaak met hun grote tassen en schalen langs de deuren van de restaurantjes en andere winkels etc gaan, dat we ons afvroegen of ze nog tijd overhielden voor het bidden... Ook een typisch gezicht in Myanmar is het met Thanakha ingesmeerde gezicht van vooral vrouwen en jonge kinderen. Een bepaald soort boom waarvan de stam op en steen word vermalen tot een soort van cr?me. Het wordt gebruikt als bescherming tegen de zon (iedereen wil zo licht mogelijk blijven) en als soort make-up. Sommige vrouwen maken er een heel werk van en schilderen mooie bloemfiguren op hun wangen, terwijl anderen meer als soort plamuur een dikke laag over hun hele gezicht vegen. Ook liggen de straten vol met rode vlekken... nee geen bloed... maar 'betelnut'. Vooral de mannen kauwen dit, ingepakt in een blad met nog wat andere 'heerlijkheden'. Het schijnt een soort van red bull te zijn die je alleen daarna op de straat uitgespuugd. Extra bonus: knalrode tanden... en nee het gaat niet weg met tandenpoetsen. En dan durven ze nog blijven te beweren dat het niet slechtis voor je gebid... Naast deze typische Myanmar straatbeelden, heb je ook typische geluiden. Een soort van kusgeluidjes waar we in Nederland onze hond mee roepen. Hoewel de mensen hier toch ook echt namen hebben, gebruiken de locals vaak dit geluid om elkaar te roepen. Beetje vreemd, zelfs na vier weken klonk het nog steeds apart. Oh ja, en nog een typisch straatbeeld vandaag de dag, enorme (en dan bedoelen we echt enorme!) rijen voor het tankstation. De regering heeft de benzine prijzen opgeschroefd en nu verschilt de prijs per tankstation nogal, met als gevolg dat er bij sommige, mega lange rijen staan. Er worden zelf linten gespannen waarachter de hordes motorbikes zich moeten opstellen. Iedereen lijkt wel heel geduldig te wachten. In Nederland zou dat er toch anders uitzien waarschijnlijk.

De volgende dag ging om 6 uur alweer de bus naar Hsipaw. Tenminste dat dachten, want toen we een kaartje gingen kopen was het van 'sorry, sorry, morgen gaat hij bij uitzondering pas om half 9. Geen probleem voor ons hoor.... relaxt, aangezien het bus station weer eens kilometers buiten de stad is! Wel moesten we al om half 8 bij haar op de stoep staan terwijl we uiteindelijk pas om 10 uur vertrokken en deden we er geen 6 maar 9 uur over. Maar uiteindelijk kwamen we in een super relaxt dorpje dat gelukkig Hsipaw heette. De grootste attractie is 'mini-Bagan'. Weer een verzameling oude stoepa's die verspreid staat in een mooi landschap. Sommige zijn wel redelijk overwoekert en soms groeien er zelfs hele bomen uit. Ook hebben we nog een gezellig kopje thee gedaan met een monnik die in z'n eentje in een van de tempels woonden. Ook kregen we nog cheroots aangeboden, maar we roken nog steeds niet. Verder sprak hij geen woord Engels, dus was het een beetje apart allemaal. Nadat we nog even een Boeddha hadden bekeken die geheel van bamboe gemaakt was, was het tijd om maar weer eens een heuvel te beklimmen naar een ander klooster om daar de zonsondergang te bekijken. Boven stonden bankjes dus konden we heerlijk zitten. En we kregen nog thee van de monniken ook! Heel relaxt!

Rondom Hsipaw kun je verder goed trekken, maar helaas hadden we geen tijd om nog een meerdaagse trek te doen. Dus zijn we op eigen houtje maar naar een waterval gefietst/gelopen die volgens de eigenaar van ons hotel niet droog stond. De wandeling was erg mooi, vooral omdat er in Myanmar enorm veel bloemen verbouwd worden (je ziet ook regelmatig scootertjes rijden waar enorme grote bossen bloemen achterop geknoopt zitten). Dus liepen we door de bloemenvelden richting de waterval, die net niet droog stond... als een druppelende kraan bij jou in de categorie 'waterval' valt, zat je helemaal goed, zeg maar. Maar verder was het wel een mooie wandeling.

Hsipaw heeft zelfs een heuse bioscoop. We hadden eigenlijk gehoopt op een Myanmarese B klasse actiefilm maar helaas draaide er voor ons toeristen Wild Wild West (je weet wel, met Will Smith). Waarom ze deze film uitgekozen hadden was ons niet geheel duidelijk. We dachten nog omdat ze deze vast ergens goedkoop op de kop getikt hadden, maar de echte bioscoop projector was inmiddels vervangen door een beamer (die een nogal vertekend beeld gaf). Tja dan zouden wij toch een andere film kiezen om toeristen te lokken. Maar h?, een kaartje kostte 30 cent en uiteindelijk waren we de enige toeristen samen met nog een handje vol locals. De man van de bios had er niet echt zin in en knalde de film al 30 seconden voor het einde uit... Maar toch was het wel weer een grappige ervaring.

Helaas zat toen zo ongeveer onze tijd in Myanmar er al weer op en gingen we in ??n dag door naar Yangon. Eerst 7 uur terug naar Mandalay en toen gelijk met de nachtbus naar Yangon. Nadat we weer precies hetzelfde hotelkamer hok gevonden hadden als toen we aankwamen in Yangon, hadden we nog een dagje om Yangon extra te verkennen... ware het niet dat we ineens zagen staan dat Harry Potter 7 draaide. En laten we nou net ??n grote Potter fan in ons midden hebben ;-) HP 7 bleek hier pas 2 dagen te draaien en het was super druk, terwijl de bioscoop kaartjes niet eens zo heel goedkoop waren. Erg grappig dat we voor de film begon nog respect voor de vlag van Myanmar moesten tonen. Bijna de hele zaal ging staan, eventjes dan. Nu zijn we wel iets gewend bij taekwondo, maar toch. Ook wordt voor elke film getoond dat de film is goedgekeurd door de regering van Myanmar, inclusief offici?le handtekeningen, stempels etc. Dit doen ze overigens ook in de bussen. De film was gelukkig wel gewoon in het Engels (want dat waren we vergeten te vragen) en zelfs zonder Myanmarese ondertiteling... dus naast dat er een enorm kabaal aan ritselende zakjes en smakkende (en dat kunnen ze goed) mensen was, was de helft van de mensen op een gegeven moment ook maar aan het kletsen, want die kregen waarschijnlijk meer dan de helft niet mee... Weer geen Myanmarese B klasse actiefilm maar toch nog wel Harry in de bios gezien :D En toen we buiten kwamen bleek dat we de enige echte regenbui in onze Myanmar tijd hadden gemist! Goed getimed!

Over ondertiteling gesproken... het Birmese schrift is echt heel mooi! Dachten we eerst dat Chinese karakters onleesbaar waren... daar konden we tenminste nog plaatjes van maken, soms met wel erg veel verbeelding, maar ok. Het Myanmar schrift leent zich daar niet zo goed voor. Voor ons gevoel zijn het vooral allemaal nulletjes en oneindig tekens met kleine nuanceverschillen in waar een opening zit en af en toe een aparte blokhaak. Het is bijna alsof je naar een soort binaire formule zit te kijken. Niet heel handig als je wat kippig wordt...

Dan was er nog de Quest om ergens Birmees boksen te gaan kijken. Helaas is dit niet zo frequent als in Thailand... Er was wel weer een toernooi de 19de, maar dan waren we al weg :-( Birmees Boksen lijkt erg op Muay Thai, maar er worden geen handschoenen gebruikt! De mensen vertelden ook altijd trots dat er wel eens toernooien met Thailand gehouden werden en Myanmar altijd won! De volgende keer Myanmar plannen we even zo'n toernooi in, denkt Rogier nu even hard op :-)

De laatste echte uurtjes Myanmar hebben we afgesloten met een traditionele Myanmarese curry en een Indiase chai langs de straat. Lekker! Maar hier komen we zeker nog een keertje terug! Myanmar is echt super!!