350 jaar 'Dutch Domination' maar daar merk je eigenlijk weinig van... Laat op het vliegveld van Jakarta aangekomen en onze enige optie was om met een taxi naar het hotel te gaan. Dit keer maar eens een onofficiële taxi gepakt naar de backpackers wijk. Samen met zijn maatje heeft ie ons 1,5 uur of zo rondgereden door de kleinste achteraf straatjes van Jakarta... Maar geen molens, klompen, dijken, brood of kaas... Maar wel onwijs veel jeugd, die rond hangt bij parkjes en fonteinen, allemaal gekomen op een witte gepimpte racefiets en met een dikke DSLR camera. Na nog een half uur rondgedwaald te hebben in de wijk waar ons hotel toch echt moest zitten, kwamen we er toch nog. Wilden ze nog extra geld hebben ook... Aardige mensen hoor in Indonesië, al lijken toch echt overal de mensen van het openbaar vervoer en taxi's het minst aardig en proberen je altijd af te zetten. Letterlijk én figuurlijk. Wandelend door het kleine steegje naar ons hotel nog even de nodige ratten getrotseerd... Zó groot dat de gemiddelde Aziatische kat zich driemaal in de rondte schrikt en toen drastisch ons verwachtingspatroon aangepast... Waren we in Vietnam voor € 8 nog gewend aan ramen (geen spiekgaatjes), schone lakens, handdoeken, zeepjes, tandenborstels, wifi, satelliet tv, koelkast en een eigen badkamer met warm water; hier was niets van die luxe (in onze prijsklasse)... en dan ziet het er ook nog uit alsof het 20 jaar niet is schoongemaakt. Wel waren we inmiddels zo moe dat we als een blok geslapen hebben en de volgende ochtend was er gelukkig een kamer vrij met eigen 'badkamer' die zelfs iets minder smerig was dan de openbare douche. En de eigenaar is een heel schattig lief mannetje, die in de gang een poster van de Keukenhof heeft opgehangen! Dus ach, zo erg was het ook allemaal niet ;-)

En nog een Nederlands dingetje ontdekt op de eerste dag; er zijn nog aardig wat Nederlandse woorden in het Indonesisch. Grappig toch, dat je hier een kaart op de 'brievenbus' gooit en zelfs 'hagelslag' kan kopen. En dan zijn er o.a. nog de woorden asbak, koelkast en knalpot. De echte knalpot is ook nog echt helemaal hip hier. Wat een herrie! En een beetje jammer... 'gratis' en 'korting' hebben wij blijkbaar ook geïntroduceerd... Erg onhandig als we aan het overleggen zijn hoeveel 'korting' we gaan vragen... Dus hebben wij het tegenwoordig maar over 'aardbeien' ;-) Ook zijn er nog mensen die Nederlands spreken en hebben ze gelukkig geen hekel aan ons. Ze vinden het juist leuk en bijna iedereen roept daarna dat The Dutch hun vrienden of familie zijn. Terwijl we toch ook wel veel minder leuke dingen hebben gedaan... Maar wij zijn allang blij dat ze ons vriendelijk ontvangen. En we doen hard ons best om Indonesisch te leren, gaat best goed. Na een week hebben we nog nooit zoveel woordjes gekend (natuurlijk niet zo moeilijk met 'al' die Nederlandse woorden). Hele zinnen is nog wat lastig maar met 'tidak lombok'(= 'nee peper') snappen ze ook wel dat ze het eten niet al te heet moeten maken ;-) Het eten bevalt ons trouwens wel in Indonesië. Vooral de sateetjes van de geit smaken prima (ze moeten eigenlijk wel even wat doen aan die inimini stukjes ;-), maar ook de nasi goreng en gado gado gaan er goed in. En kroepoek maken kunnen ze hier ook goed (jaloers, miss kroepoek?). En zelfs bakso, soep met Indonesische gehaktballetjes (lees: plastic stuiterballen), smaakt over het algemeen best goed. Al is soto ayam natuurlijk de beste! De rijsttafel moeten we nog een keer proberen. Net als babi pangang en spekkoek... (bijna) nergens te vinden...

Uiteraard was eerste prio een Indonesische bijbel op de kop tikken. Wat weer eens iets meer tijd kostte dan we hadden verwacht... geen tijd meer voor sightseeing... dus maar wat tijd doden op een andere manier. Laten we nou net langs een bios lopen waar een nieuwe kung-fu film met Donnie Yen draait. Nice! Maar wat is dat voor raar achtergrond geluid op het einde? Echt een gigantische hoosbui! En wat is er relaxter dan een filmpje kijken terwijl het buiten hondenweer is... dus gelijk maar vervolgd met 'Source Code' (vette film). Je kunt hier gewoon eten bestellen in de bios, wat dan keurig gebracht wordt op het moment dat de film begint. Heel relaxt! En daarna konden we lekker droog terug naar het hotel wandelen.

In Hollandsche Indonesische tijden was Jakarta ook al de hoofdstad, maar toen noemden wij dat Batavia stad. Het is een beetje vergane glorie, maar toch wel grappig om Nederlandsche geveltjes in Indonesië te zien. Als je een beetje tactisch een foto neemt is net alsof je in Nederland bent ;-) Daarna nog even een kijkje genomen bij wachttoren 'de uitkijk' en in de haven. Die ligt nog vol met Nederlandsche stijl Schooners, die nog steeds op traditionele wijze gemaakt worden hier in Indonesië. Hoe erg we ons ook thuis voelden hier, we zijn nog steeds geen fan van grote steden (nee, we gaan niet verhuizen als we thuiskomen, Amsterdam is inmiddels gewoon een gezellig dorpje), dus tijd om verder te gaan naar Yogyakarta.

Na maanden van bussen konden we eindelijk weer eens met de trein! En dat was een beleving. Bij elke stop kwam er zo ongeveer een trein aan verkopers binnenwandelen, met 'je kan het zo gek niet bedenken' aan verkoopwaar. Bakjes nasi goreng, tofu, koffie, stickers, speelgoedautootjes, raspen en ander keukengerei, pennen, pisang goreng, leesboeken etc. En dat gooien ze zo hup in je schoot en lopen verder... nou ja, behalve de nasi en koffie dan ;-) Als je een beetje pech hebt zit je dus vrijwel continu met een grote stapel spullen op schoot die je helemaal niet wilt hebben. Gelukkig komen ze het even later weer netjes ophalen. Erg grappig en ook wel effectief; het jochie naast ons wilde alles wel hebben, waarop oma precies diezelfde autootjes, kleurboeken etc uit z'n tas toverde... maar nieuw waren ze toch een stuk interessanter... haha. Maar het gaat zelfs verder dan dat. Er zijn zelfs mensen die rondlopen met een spuitbus (stinkende) luchtverfrisser en bij elke stoel een spuitje geven en daarna om geld komen vragen en mensen die de vloer boenen. Voordeel is wel dat de trein lekker schoon is. Ook komen er in elke bus en trein muzikanten langs. Die variëren van best goed tot echt héél erg slecht! En de opvallend veel van deze muzikanten zijn travestieten. Die hadden wij niet verwacht in Indonesië... de twee jongens tegenover ons hadden dan ook de grootste lol en vroegen zich af wat we hier toch wel niet van vonden. We zijn wel wat gewend in Nederland, jongens.

Yogyakarta heeft nog een heuse Sultan en die heeft nog in Nederland op school heeft gezeten. In het museum in het paleis kun je zelfs nog het bestek zien dat hij in Nederland heeft gebruikt...?!?? Helaas is de rest van het paleis niet echt indrukwekkend. Wel impressive is dat een vorige Sultan in 1765 al een eigen zwemparadijs had, inclusief een ondergrondse moskee. Welke ook wel bekend staat als 'waterkasteel'.

Voordat de mensen op Java moslims waren, waren het hindoes. En die hebben meer dan hun sporen achtergelaten. Prambanan is echt een schitterende tempel! Volgens het ticket zelfs de mooiste hindoe tempel ter wereld (ze zijn voor het gemak de tempels van Angkor maar even vergeten). Wat natuurlijk de toeristen entree prijs van $16 totaal verantwoordt... Zeker als ze er niet bij vertellen dat er een gratis ritje naar een viewpoint bij zit, waar je, na horen zeggen, een schitterend uitzicht hebt op de tempels... Wij waren enigszins geïrriteerd en al helemaal toen we voor andere nabijgelegen tempels nog een keer moesten lappen. Die trouwens wel weer erg mooi waren en in een mooi landschap lagen.

Hindoeïsme werd gevolgd door boeddhisme. En de boeddhisten hebben gelijk groots uitgepakt door de grootste stoepa ter wereld neer te zetten. Jullie raden het al, een goede reden om de toeristen weer een mooi duit te laten betalen. Voor de lokale mensen is het 10x zo goedkoop... het ticketmeisje was nogal verbaasd dat wij niet zo happig waren om $18 dollar te lappen... maar je krijgt toch een een gratis koffie als welkomstdrankje (toch weer 40 cent uitgespaard yeah!)?? Anyways Borobodur is wel echt heel indrukwekkend! Naast het feit dat hij heel heel erg groot is, is elke verdieping rijkelijk versierd met beeldhoudwerk en met vooral heel heel veel Boeddha beeldjes. Gezien het feit dat hij heel heel erg groot is, is dat nog eens extra indrukwekkend. Tijdens het restaureren hebben ze hem helemaal uit elkaar gehaald om een betonnen fundering te maken en hem daarna weer helemaal in elkaar gepuzzeld... gekkenwerk. Hadden we trouwens al gezegd dat hij echt heel heel groot is? Wel schattig is dat er legio mannetjes aan het werk zijn met een soort grote tandenstoker, om alle mos en aanslag van de stenen te krabben...

Indonesië heeft ook een mooi landschap. Vanuit de trein zagen we eindeloze rijstvelden, zo super mooi groen. En dan zie je heel grappig Nederlandse stijl daken opdoemen, met dakpannen en daarin dan tekst haha. Vliegeren is trouwens helemaal in. Vooral langs de spoorrails... niet de meest handige plek als je kijkt naar alle vastgelopen vliegers in de bovenleiding etc. Iets minder mooi zijn wel alle telefoonmasten, daar zijn ze in heel Azië trouwens erg goed in, om die precies in een mooi plaatje te planten. Maar als je daar een beetje langs keek, was het echt mooi. En op de achtergrond waren de bergen. En niet zomaar bergen, maar ze hebben hier (voor ons) iets nieuws: vulkanen!!!

Bromo is één van de toppers. Het kostte wat moeite om er te komen, want als je ook maar één stap op het territorium zet van een andere buskaartjes-verkoper, is het hommeles. Dat hadden wij blijkbaar gedaan, ons van geen kwaad bewust, en toen moest er druk commissie gedeeld worden, oftewel de een moet ook 'sigaretten kunnen kopen' zoals ze dat hier noemen. Maar na een paar uur wachten/gedoe en wat moeite zijn we toch nog 'gratis' redelijk in de buurt van de kraterrand gekomen. Helaas betekende dat wel dat we om 2 uur 's nachts moesten starten met lopen om voor zonsopgang boven op de berg te komen. Dus voor we daar aan begonnen, eerst maar eens overdagtripje naar Bromo gemaakt. Bromo heeft vier maanden geleden nog lava gespuwd, maar nu is het weer 'veilig'... Bromo is eigenlijk een nieuwe vulkaan in de krater van een enorme oudere vulkaan. Het is echt alsof je een andere wereld binnenstapt. De kraterwand afdalend, onze weg zoekend door de mist, langs verkoolde bomen, waarna je een soort woestijn in loopt. Compleet met zandwervelstormen!! Gelukkig trok de mist weg en Bromo en twee andere vulkanen doemden in eens voor ons op. Heel vet! Je hoort Bromo ook nog rommelen om de zoveel tijd. Het is net een hele grote waterkoker ;-) Je kan er bovenop klimmen, wat wij natuurlijk gedaan hebben. Eenmaal boven sloeg vooral Rogier bijna letterlijk steil achterover. Bij elke adem teug hebben we waarschijnlijk het equivalent van een pakje sigaretten geïnhaleerd. Maar we moesten toch echt even de stank doorstaan, want wat was het vet om daar te staan. Op de rand van Bromo, die onwijs veel lawaai maakt, terwijl je zo het kratergat in kan kijken... Die met zijn enorm steile wanden toch wel erg aandoet als een ingang van de hel...

De volgende dag moest het dan toch echt gebeuren. Héél vroeg opstaan voor de zonsopgang, want we moesten eerst nog ruim 5km keihard bergopwaarts lopen vóór we aan de klim naar het eigenlijke viewpoint konden beginnen. Maar het was zeker mooi en het tekort aan slaap waard! Nu pas kon je echt zien hoe enorm mega groot de oude vulkaan is geweest. En als je bedenkt hoe het moet zijn geweest als die uitbarst.... Uiteraard nog even naar het hoogste punt geklommen, waar het uitzicht nog mooier was en je ook nog vulkaan Gunung Semeru op de achtergrond kon zien! Daarna snel weer naar ons hotel, korte pitstop voor ontbijt en toen de bus in, op naar de volgende vulkaan.

Het lukte helaas niet om dezelfde dag bij Kaweh Ijen te komen. Maar ons hotel die avond had een zwembad dus dat was op zich niet vervelend (zeker niet als we toen hadden geweten waar we de nacht erna zouden slapen hihi). Het was warm en het zwembad nog helemaal leeg, dus wij snel zwemspullen aangetrokken en ons verheugd op een zwembad voor ons alleen. Komen we aan bij een zwembad helemaal vol kinderen...??! Blijken ze 1x per week als openbaar zwembad te fungeren... en de zon was ineens weg. Grote kou! Wel verfrissend dus, maar iets minder relaxt dan we verwacht hadden. De volgende dag konden we een directe rit regelen naar Kaweh Ijen. Waar je voor veel te veel geld in hele brakke kamers kon slapen. Maar ja, veel slaap zat er toch niet in, want om 3 uur ging de wekker al weer. Regen... dus nog maar een uurtje gerekt. In de tussentijd kunnen we wel even wat vertellen over Kawah Ijen, die voornamelijk als zwavelmijn dient. De mijners lopen met manden met tot wel 90kg aan zwavel over hun schouders, 1,5 uur vanaf de krater naar de kraterrand en dan naar beneden. Rogier kan vertellen dat 90kg echt heel erg zwaar is... Je had zijn hoofd moeten zien toen hij zo'n mand probeerde te tillen. En dat is nog maar één van de slechte arbeidsomstandigheden van de zwavelmijners. Maar eerst moesten wij, met mist en regen, maar zonder bepakking, maar eens naar boven en naar beneden de krater in. Waar echt een enorme gele zwaveldamp ons tegemoet kwam. De krater slaat helemaal geel uit, wat erg mooi kleurt bij het turquoise meer. Gewapend met gasmaskers en natte doeken waren we helemaal voorbereid... maar nog steeds niet goed genoeg... Zelfs dan was een volle teug niet heel erg fijn. De meeste mijners lopen echter zonder bescherming rond. Wij voelden het gewoon branden in onze longen als we per ongeluk weer eens een teug binnen kregen.

De zwavel komt trouwens vloeibaar via buizen uit de vulkaan (wie die buizen in de vulkaan heeft geplaatst, heeft echt longen van staal of is gewoon compleet gestoord). Eenmaal gestold, wordt het losgestoken en de mandjes gevuld tot zo vol ze maar kunnen dragen. Waarna ze aan de helse tocht terug beginnen over een best wel brak pad naar de rand van de krater en dan naar beneden naar het weegpunt. Dit zijn de echte mannen van staal. En dat op slippertjes of zelfs blote voeten... Wel schattig dat ze dan voor de toeristen zwavel schildpadjes, hello kittie, krabbetjes etc gieten die ze gretig proberen te verkopen voor een extra zakcentje. Toen de zwaveltruck vol was konden we mee liften. Dus gezellig bovenop de zwavel zitten en 'genieten' van de onderbroekenlol van de mijners, terwijl we keihard naar beneden hobbelden over een brakke weg. Heel grappig! Helaas was er in het dorpje waar we gedropt werden geen vervoer meer. Doen ze wel vaker hier, het openbaar vervoer stoppen na het middaguur... Maar gelukkig waren we met 6 mensen zodat we voor een redelijk normale prijs een busje konden huren en nog op de ferry naar Bali konden springen.

Eigenlijk wilden we Bali helemaal overslaan, maar het lag toch op de route. Dus hebben we ons veilig weggestopt in niet toeristisch noord Bali: Lovina. Na de kou van de vulkanen lekker even bijtanken op het zwarte vulkaanzandstrand met een mooie zonsondergang. De zonsopgang hebben we lekker niet gezien! Na een paar dagen was het weer tijd voor actie. Motorbike gehuurd en de kronkelige wegen van Bali verkend. Bali overslaan was een misser geweest, want het is echt heel erg mooi. Jungle, rijstvelden, meren, watervallen etc. En qua cultuur totaal anders dan buureiland Java. De mensen zijn hier hindoeïstisch en echt elk huis heeft minstens één schrijntje, maar meestal lijkt het op een complete tempel in de (achter)tuin. En dan zijn er ook nog eens een heleboel 'echte' tempels. De Balinese stijl tempels beviel ons wel, waarschijnlijk ook omdat alles zo mooi onder het mos zat :-)

Cultureel centrum van Bali is Ubud. Maar Ubud... dat bleek dus een plek waar wij absoluut niet wilden zijn. Zo vreselijk toeristisch. Allemaal winkeltjes, ook zeker mooie winkeltjes, en overal luxe restaurants met westers eten. En als je erg je best deed vond je nog wel een warung met de standaard Indonesische gerechten, maar voor driedubbele prijs. Beetje jammer toch wel. Doe ons maar een klein dorpje met lokale mensen die gewoon alleen Indonesisch spreken en klein schattig huisachtig hotelletje dan de resortachtige hotels met zwembad etc. Al was onze openlucht badkamer best nice!! Dus na een middagje goedkoop voedsel zoeken en wat tempels kijken waren we toch echt tot de conclusie gekomen dat Ubud vreselijk was (voor ons) en we de dag erna op de motor zouden springen om de gekte te ontlopen.

Maar minder toeristisch Bali is nog steeds erg mooi. De tempels hebben echt een hele andere styling met mooie gelaagde daken en uitbundige versieringen. Gelukkig reden we per ongeluk tegen een hele mooie aan. Waarna we op zoek gingen naar een volgende in de jungle verstopte tempel. Weer mooi overgroeid met mos en allemaal mooie versieringen. Waarna we afsloten met bergen vol met mooie gele rijstvelden.

Volgende dag snel Ubud ontvlucht en verder naar ferry plaats Padingbai. Daar begon het er op te lijken! Echt kraak/n helder, knetter blauw zeewater en witte stranden. Nou strandjes dan, maar prima voor een dagje tjillen. Ook maar even voor de grap een snorkel gehuurd, want Rogier kan niet zo heel goed stil liggen op het strand. Bleek het ook nog eens de mooiste plek te zijn om te snorkelen die we tot dan toe gezien hadden. Thailand en Vietnam waren er echt niks bij. Zelfs Elske begon te snappen waarom mensen snorkelen leuk vinden ;-) Met een lekker kleurtje hebben we de volgende dag de ferry gepakt naar Lombok.

Lombok betekent chilipeper, maar we hebben geen peper gezien, maar wel héél veel apen. Theorietje: waarschijnlijk zijn de apen geëvolueerd tot Lombok apen en hebben ze alle pepers opgegeten (Darwin is er niks bij). Anyways, we kwamen zelfs die dag nog aan bij de voet van de Rinjani, een berg van 3726m hoog (dus weer veel te koud) met vulkaan en meer. Natuurlijk moesten we die beklimmen, maar om wat tijd (en geld) te sparen zijn we niet naar de top geklommen. Klinkt beetje lafjes natuurlijk, dus hebben we een alternatief programma voor onszelf bedacht. 's Nachts om 12 uur starten met ruim 2100 meter/6 uur klimmen naar de kraterrand om daar zonsopgang te kijken (semi-normale mensen stoppen daar), vervolgens 2 uur steil af te dalen naar het meer en even te genieten van de hotspring, om vervolgens weer dezelfde weg 3 uur lang steil omhoog te klauteren naar de kraterrand om nog even te genieten van het uitzicht (wat er niet meer wast door alle mist) en dan weer terug naar beneden 'rennen' om voor het donker thuis te zijn. Helaas ben je verplicht een gids te nemen, dus moesten we op zoek naar een gids die ons niet voor gek verklaarde. En dat waren er niet veel... We moesten er ook flink voor dokken (lees 3x een dagloon) dus verwachtten wij ook wel wat van onze gids. Maar de onze vond het blijkbaar toch ook wel gekkenwerk, want na tig keer een korte pauze voor zichzelf ingelast te hebben, zei hij uiteindelijk 'gaan jullie maar vast verder, ik ben moe en ga hier even slapen...' Ehhhh oke.... Vonden wij op zich een prima idee, 't is altijd leuker zonder gids, maar toch beetje bizar?! Maar wel weer een nieuw record voor ons! 18 uur lopen op één dag! En ook al was het een beetje zwaar, het was wel weer erg mooi!! Vooral de zonsopgang vanaf de kraterrand. Aan de ene kant lagen de Rinjani en de vulkaan in het mooie blauwe meer en aan de andere kant zag je de Gili Islands. En wat heeft Elske gewenst dat ze op de Gili's was in plaats van op de kraterrand, want ze had het zo koud dat ze amper haar ontbijtje naar binnen kon lepelen.

Toen we terug waren moesten we natuurlijk even ruzie maken over de prijs van de toer. Ja, je denkt toch niet dat we een gids, die ons de helft van de weg alleen laat, in het donker (oeh, wat was het spannend), om zelf te slapen, de volle mep gaan betalen. Kregen we bijna een volle mep van hem en z'n vriendjes terug... Misschien heet Lombok Lombok, omdat de mensen nogal heet gebakerd zijn... (toch jammer dat ik nu mijn eigen theorie onderuit haal. Gaat mijn kans op de Nobelprijs). Tijd om verder te gaan dus.

In ferryplaats Lambuhan Lombok bleek niets te zijn en moesten we kiezen tussen of weer een tour of zelf met de bus en boot richting Flores gaan en daar zelf een boot te huren om te gaan snorkelen en de Komodo varaan te zoeken. Dat klonk als nogal wat gedoe en op straat werden we aangesproken door een gast die zei dat er over een uur een boot zou vertrekken en dat we nog meekonden. Na wat onderhandelen, hadden we (ook hier weer territorium problemen en moest er weer sigaretten geld betaald worden) een redelijke prijs, en zaten we een half uur later op de boot... oke, dat ging snel.... Helaas vertrok de boot veel later dan eigenlijk het programma was, voor ons geluk, maar daardoor konden we de eerste dag niet meer snorkelen. De tweede dag zijn we bij de eilanden Moyo en Satonda geweest. Moyo had een mooie waterval en Satonda een mooi meer, maar was het vooral erg mooi snorkelen. Het is daar net alsof je in een tropisch aquarium springt vol met alle soorten vissen en vooral alle kleuren die je maar kan bedenken. Zelfs Elske was onder de indruk. We hebben bij Satonda ook nog een schildpad gezien en er even mee gezwommen. Echt vet cool! Schildpadden zijn schattig, ook de grote! Na dit hoogtepunt stond 18 uur varen richting Komodo op het programma. Wij dachten 's avonds nog zachtjes in slaap gewiegd te worden door de zee, in plaats van bruut wakker geschud! Onze boot was vooral gebouwd voor ondiep water en bij een beetje golfslag gingen we echt keihard heen en weer. Elske leefde zo ongeveer op de zeeziekpilletjes. Maar ze hielpen wel!! Helaas bleken we de volgende ochtend niet bij punt van bestemming aangekomen, waardoor we een groot gedeelte van de dag alleen maar gevaren hebben, in plaats van zwemmen en snorkelen. Met zonsondergang kwamen we toch nog aan bij pink beach bij Komodo, maar het was al wéér te laat om te snorkelen. De volgende dag lagen wij met zonsopgang al in het water, op zoek naar een schildpad, terwijl bijna iedereen nog lag te slapen. Dit keer geen schildpad, maar we zagen wel een mooie rog (helaas geen manta...). Er was ons verteld dat we ook nog zouden wandelen op Komodo, maar ook dit ging weer niet door. Eigenlijk was alles wel erg minimaal op onze tour... Er was één magere kip mee voor 11 mensen voor 4 dagen eten. Verder moesten we het doen met een vis die sporadisch werd gevangen en was er te weinig groente en eigenlijk was het eten elke dag precies hetzelfde. Tel daarbij op zwaar gebrekkig en ernstig goor snorkelmateriaal en echt geen informatie over wat we gingen doen. Nee, we zijn nog steeds geen fan van tours... Waarom we het dan toch zo af en toe doen...? Geen idee!

Uiteindelijk zijn we nog wel gaan wandelen op Rinca en daar was het dan tijd om oog in oog te staan met de Komodo draak. De grootste hagedis ter wereld. En groot was ie! Toen we net van de boot af kwamen en het national park nog niet eens officieel in waren, zagen we echt een mega grote Komodo! En we moesten even twee keer kijken voor we door hadden wat hij precies aan het doen was. 'Oh oke, dat is een schedel in zijn bek...' Van een flinke aap... die hij zonder moeite kraakte als een nootje, 'peanuts' zeg maar, en daarna slikte hij hem in één keer door... Impressive!! We waren zelfs iets te perplex om een foto te maken... toch jammer. De meeste Komodo's liggen hier trouwens te wachten bij de keuken van de rangers. Een beetje lui zijn ze wel. Als ze 'jagen' liggen ze vaak verscholen in het gras tot er een buffel langs komt. Die geven ze dan één knauw en dan wachten ze rustig twee weken af tot de buffel bezwijkt door de infectie van de enorme hoeveelheid bacteriën die in de mond van de Komodo leven. De wandeling zelf viel daardoor een beetje tegen. Tijdens het wandelen zagen we nog wel een kleintje en een redelijk grote, maar die eerste was toch wel het indrukwekkendste. Rinca is vrij kaal, heet en droog en eigenlijk is het maar raar dat nou juist hier zulke grote hagedissen leven. De zee zag er dus weer aantrekkelijk uit en we waren blij dat we terug gingen zodat we nog een keer konden snorkelen. Op de laatste stop waren er vooral wat kleinere visjes, maar wel mooie. We hebben wat grappige ons onbekende creaties gezien en ook nog een koraalduivel. Na een tijdje had Elske wel genoeg gezien en ging vast terug naar de boot. Rogier dacht Elske nog jaloers te kunnen maken met een mooie zwart/witte murene. Maar op Elske's checklist stond er een vinkje bij octopus... die bij een erg jaloerse Rogier opvallend leeg bleef :-( Toen de bemanning ons eindelijk uit het water 'getrokken' had, werd er koers gezet naar Flores en was de tourpret weer over.

In tegenstelling tot moslim Lombok en hindoe Bali is Flores christelijk (Indonesië is wat dat betreft een heel cool land om te reizen, want bij elk eiland is het bijna alsof je een ander land binnenkomt). In ferryplaats Labuanbajo was daar helaas weinig van te merken. Elke ochtend hadden we een gratis 4:30 uur wakeup-call van maar liefst vier moskeeën die door elkaar heen blèren. Dus zijn we maar snel met de bus naar Bajawa vertrokken. Nou ja bus, dat heet hier een bemo, een vrij kleine bus, waar de chauffeur en vaak twee busboys in regeren. Alle busjes hebben een eigen naam en zijn gepimpt met stickers, inclusief de voorruit! En dan bedoelen we ook echt de hele ruit. Als je geluk hebt, is er een strookje uitgeknipt, zodat de chauffeur nog een heel klein beetje ziet wat ie doet. En dan is er natuurlijk de muziek. Die staat zo hard, dat het meer lijkt of je in een discotheek naast de boxen staat en alles dreunt en doet doordat de bas en alles op het extreme staan afgesteld. Klinkt best stoer allemaal... maar als we vertellen dat ze naast de traditionele volksmuziek, Shania Twain en de Backstreetboys draaien.... en het hele dashboard vol ligt met schattige knuffeltjes van bijvoorbeeld Winnie the Pooh en hartjeskussentjes... Lachen man! Als stads/dorpsbus rijden er ook bemo's, en die zijn nog kleiner! Daar moet je zo ongeveer op je knieën naar binnen kruipen, hihi. In zo'n (iets grotere) bus werden we dus naar Bajawa gebracht. Een nietszeggend dorpje, heerlijk, geen toeristenwinkeltjes en dat soort gedoe. Wel veel kouder dan verwacht helaas, zo koud dat we de emmer koud water als douche maar twee dagen hebben laten zitten... De omgeving was wel erg mooi, dus hebben we weer eens een motorbike gehuurd en lekker rondgereden.

Naast de mooie omgeving zijn er nog een paar echt traditionele dorpjes. De eerste waar we kwamen was Bena. Echt een heel mooi traditioneel dorpje. Alle huizen zijn rondom een soort plein gebouwd en daarop staan een soort parasollen (Ngadhu) en miniatuur huisjes (Bhaga) om de overleden voorouders te eren. En er staan ook megalieten (rechtop staande stukken steen) en altaren om waterbuffels op te offeren. De meeste huizen zijn dan ook versierd met schedels van waterbuffels die ooit geofferd zijn. En in elk huis is een ceremonieruimte, waar ze de voorouders vereren. Maar daarnaast is ook een altaartje om Jezus te vereren, want ze zijn inmiddels christenen, al wordt dit vrolijk gecombineerd met hun oude geloof. Daarna nog net Nage bereikt (jeetje wat een slechte weg, en zo ongelooflijk steil...) en afgesloten met traditioneel dorpje Wongo. De dag erna zijn we snel vertrokken, want Bajawa was echt veel te koud!

Met weer een bemo zijn we richting Moni gegaan, een dorpje aan de voet van Kelimutu. Het was weer tijd voor een vulkaan. En natuurlijk moet je weer met zonsopgang boven staan. Maar deze keer konden we ons voor een redelijk prijs bijna naar de top laten rijden, wat we lekker lui maar eens gedaan hebben. Daarna was het nog maar 20 minuutjes zelf lopen, goed te doen dus. Al was 4 uur opstaan nog steeds best vroeg en koud. Gelukkig verdwenen de wolken als... uh wolken voor de zon toen we eenmaal boven waren. En kwamen we tot de ontdekking dat twee van de meren inmiddels onder één hoedje speelden en we het moesten doen met maar twee verschillende kleuren meren ipv drie! Vanaf het inspiratiepunt kon je alle drie de meren zien. De ene was zwart, de andere twee turquoise groen. We hebben foto's gezien waarop de ene rood was. Jammer dat wij dat niet gezien hebben, best apart toch, een rood meer.... Maar het was nog steeds erg mooi! Daarna zijn we op eigen kracht helemaal naar beneden gewandeld. We wilden nog even op een onofficieel, maar toch overduidelijk paadje, naar een andere viewpoint lopen, maar toen we halverwege waren werd er ineens iets via een megafoon omgeroepen. Wij grapten nog dat dat voor ons was, maar toen ze door bleven roepen en pas stil werden toen wij stopten met lopen, bleek het ook echt voor ons te zijn... haha! We weten nog steeds niet vanaf waar ze ons in de gaten hielden, maar we hebben ons daarna maar netjes aan de paadjes gehouden die ons gelukkig nog langs een mooie waterval brachten.

Na Moni was het weer tijd om de kou even achter ons te laten en de warmte op te zoeken en zijn we naar Maumere gegaan. Een havenplaatsje, waar de Pelniboot (= vrachtschip) naar Sulawesi net vertrokken bleek... Na een dagje strand en heerlijke vis van de bbq hebben we, tegen onze principes in, maar het vliegtuig naar Sulawesi gepakt. Om daar de bizarste begrafenis ceremonie mee te maken die we ooit gezien hebben... Maar op dat verhaal moeten jullie nog eventjes, hopelijk niet zo lang als deze keer, wachten.