In Nunukan stapten we midden in de nacht van de Pelni en moesten we dus 'eventjes' wachten op onze boot naar Maleisië. Maar de 6 uurtjes gingen best snel voorbij en het was echt maar een uurtje naar Tawau, waar we een nieuw stempeltje in ons paspoort kregen. Gelukkig alleen nog maar stempels nu, want ons paspoort is bijna vol...

Maleisië; we hebben er alle twee op één of andere manier geen gevoel bij. Maar het eerste pluspunt kregen we gelijk bij binnenkomst. Een beetje dwalend op zoek naar een pinautomaat sprak een meneer ons aan, met een héél klein skattig autootje met zebrabekleding, en die stond er op dat ie ons naar de pinautomaat bracht, want dat was wel ver lopen.... Het bleek nog geen km te zijn, maar goed, handig was het wel! En helemaal dat hij ons daarna naar het busstation bracht en we precies genoeg tijd hadden voor een wc bezoekje en het regelen van een bakje eten voor in de bus. Eigenlijk lijken de meeste mensen wel erg aardig én eerlijk! Best een verademing... Al weten we niet zeker of we echte Maleizen gezien hebben. Er zijn in ieder geval meer Chinezen; echt alle winkeluithangborden etc zijn in het Chinees, daaronder in het klein pas in het Maleis. En voor ons gevoel was de rest vooral Indiër. En dat is natuurlijk nooit vervelend, want dan zijn er curry's en roti in de buurt!! Een goede eerste indruk dus van Maleisië, al is het wel weer een tandje duurder dan de meeste landen waar we tot nu toe geweest zijn.

Rogier vond dat we Borneo niet konden verlaten zonder een (semi-) wilde orang oetan gezien te hebben. Waarom denken jullie nu, die heb je in Artis toch ook? Nou, dat is precies wat wij nu ook denken, zelfs Rogier... Het was niet eens met een georganiseerde tour, maar waarschijnlijk wel het meest suffe wat we de afgelopen 17 maanden gedaan hebben... Eerst konden we de bus al niet vinden en misten we die dus op 10 min. Aangezien we geen tijd hadden om te wachten, zijn we maar luxe met een taxi gegaan, keihard racen, net op tijd, betalen, ja we mogen... nee terug... tas in een locker... nu dan... nee terug... water mag ook niet mee... rennen... want voedertijd was al begonnen... wat is dat voor een verblindend licht... massa's en massa's witte toeristen... Dus wij ons daar doorheen geëlleboogd, wel op een nette manier hoor, zien we nog net vier in de stress geschoten orang oetans die snel een banaantje pikken en zich daarna wijselijk terugtrekken in de jungle.

Gelukkig stroomt daarna het hele park leeg, omdat alle anderen wel met een georganiseerde tour komen. Het rondje door het park is echt heel idioot kort, dus we dachten er nog een leuk tintje aan te geven door in alle rust zelf nog een wandelingetje te gaan doen op een speciaal pad. Moesten we eerst wéér terug om een permit te halen. Komen we terug is de portier pleite, dus maar over het hek geklommen om bij het pad te komen. Één grote modderbende... en bloedzuigers! Nu zijn we niet echt fan van deze twee, extra-speciaal niet op onze slippers, dus zijn we na zo'n 200 meter maar weer omgekeerd en maar terug gegaan naar Sandakan om de bus naar Kota Kinabalu te pakken. Ze zeggen dat er veel jungle is op Borneo maar dan moet je de palmolieplantages wel meerekenen, want onderweg hebben echt alleen maar palmolie plantages gezien, echt bizar veel gewoon. Nogal laat kwamen we eindelijk in KK aan en zaten alle hotels vol... En dat waren er nogal veel! Arghhhh! Ons ietsje te druk en te toeristisch, dus een prima timing dat de volgende dag ons vliegtuig naar de Filipijnen ging.

Het vliegveld in Manilla was super klein, maar gelukkig was er wel een pinautomaat. Daar moesten we wel wat ruzie mee maken, maar uiteindelijk kwamen er toch nog Peso's uit. Wel zo handig wat geld op zak! Daarna werden we gelijk weer lastig gevallen door hordes taxi-meneertjes... 3500 Peso's!?!??? In de LP stond toch dat het maar 300 moest kosten naar het centrum... Waar zijn we dan in hemelsnaam? Blijken we in Clark te zijn, 71km ten noorden van Manilla... Oh, wij dachten dat het vliegveld in Manilla Clark heette. Helaas bleek de directe bus naar Manilla ook al weg. Maar konden we gelijk één van de vetste Aziatische vervoersmiddelen uittesten: de Jeepney!! Een kruising tussen een jeep en een bus die over het algemeen ook nog eens rijkelijk versierd is met lichtjes en bordjes. Al was deze meer een kruising tussen jeep en limo (denk aan een stretched hummer)!

De vlag van de Filipijnen heeft dezelfde kleuren als de Nederlandse; rood, wit, blauw. Helaas is het weer nu ook even grauw... Toch wel even een verschilletje met Indonesië. Ook een verschil is dat in tegenstelling tot 'the Dutch' in Indonesië, de Spaanse kolonisten toch wat meer invloeden achterlaten hebben in de Filipijnen. Uiteraard betaal je in peso's, zijn de meeste mensen katholiek en hebben veel plaatsen, straten en mensen een Spaanse naam. Maar zijn er ook nog best wel wat mensen met een redelijk Spaans uiterlijk. Ook het eten is heel anders en er wordt veel meer erg vet (toch jammer) vlees gegeten en weinig (lees: bijna geen) groente. Er zijn weinig echte straattentjes en noodlesoep is gewoon bijna niet te krijgen... raar! En vonden we in Indonesië al dat er veel travestieten waren, dat is nóg niets vergeleken met de Filipijnen!

De sfeer is ook best anders, een beetje wat wij verwachten bij Zuid-Amerika (niet dat we daar geweest zijn... maar van horen zeggen, zeg maar). Inclusief problemen met vuurwapens... zo staat er bij elke club en restaurant dat je niet met vuurwapens naar binnen mag... leek ons nogal logisch. Ook heeft echt elke winkel, zoals de bakker, een eigen bewaker, met dikke shotgun, en hangen overal waarschuwingen dat je moet oppassen voor pickpockets en dat mensen niks in je drinken gooien. In praktijk vonden wij het allemaal nog wel meevallen en hebben we nergens iets van gemerkt, behalve dat op enig moment een vrij grote groep jongens door de politie in één politieauto werd geduwd, lekker knus!

In Manilla hadden we een déjà vu, in het donker aangekomen en allemaal volle hotels... Ons was verteld dat de Filipijnen nog niet door zoveel toeristen ontdekt waren en in het regenseizoen zou je praktisch alleen zijn. Maar dat ervaren wij toch anders. En helaas blijkt er hier ook nog echt regen te vallen in het regenseizoen en bleef er tussen de regenbuien door eigenlijk alleen tijd over om Intramuros te bekijken. De oude Spaanse stad/fort waar we vooral de poort in de stadsmuur goed hebben bekeken, aangezien we daar nogal lang moesten schuilen voor een gigantische regenbui, waarna alle straten blank stonden. Wel grappig is dat alle straatnamen nog met tegeltjes in de muren worden aangegeven net als in Spanje. Helaas staat er verder niet heel veel meer overeind. Dus hebben we alleen nog even snel een Kathedraal uit 1600 nog wat bekeken.

Ook al was het regenseizoen, volgens de LP was er het hele jaar door wel een gebied waar het wel goed weer was. Dus om de regen te ontvluchten kwamen uit bij eiland Palawan. Dit keer gingen we met de Super Ferry. We moesten maar liefst 4 uur van te voren aanwezig zijn... als we niet teveel spullen hadden mocht het dan ook wel 2 uur zijn. Controle nog strikter dan op het vliegveld, man. Allemaal bewakers met dikke geweren. Tassen door de scanner, daarna moet je alles netjes op een rijtje zetten, zodat er nog een politiehond aan kan snuffelen. Echt heel idioot. Super slaat op groot én luxe, een stuk luxer dan de Pelni in ieder geval, met stapelbedjes (standaard met matras!), restaurant en zelfs een kapper/beautysalon. En een eigen 'radiostation' met eigen liedje, wat net iets te vaak werd gedraaid (we konden het bijna meezingen)! We kregen nog de schok van ons leven toen er omgeroepen werd dat je geen afval in de zee mocht gooien...wow. Eigenlijk zijn de meeste mensen hier heel netjes met hun afval! En dat is echt voor het eerst hier in Azië.

Keurig op tijd kwamen we in Puerto Princesa aan. Helaas dit keer, want het was om 2 uur 's nachts. Nooit vertraging als het eens een keer goed uitkomt... Op zoek dus naar een hotel om verder te slapen, waar we de volgende dag helaas werden gewekt door regen... Na een uur schuilen bij ons lunchtentje hebben we het motortochtje maar laten zitten.

De volgende dag zijn we naar Sabang gegaan. Hier is een ondergrondse rivier door een grot. Leek ons een prima uitje voor als het regent... maar er droop nog zoveel water naar beneden in de grot dat een paraplu zelfs binnen best handig was. De grot was best mooi en er zaten onwijs veel vleermuizen, echt niet normaal! Er waren ook aparte formaties stalactieten en stalagmieten, die de locals weer de meest schitterende namen hebben gegeven. Je moet echt veel inbeeldingsvermogen hebben om ze te kunnen volgen! Al zagen we in sommige wel een beetje wat ze bedoelden, zo was er een formatie die het gezicht van Jezus liet zien en een andere leek een beetje op een naakte vrouw die ze toepasselijk Sharon Stone noemen. Maar de beste was toch wel de druipende kaars! Wij vonden het raar dat er maar één druipende kaars was want we zagen in één keer allemaal druipende kaarsen. De rivier is 8 km lang, zeggen ze, maar ze varen maar over 1,5 km... daarna zou het te moeilijk navigeren zijn. Tsss... In Laos waren we in een soortgelijke rivier/grot (7km) waar ze in het pikkedonker met een rotgang over het water sjeesden... hoezo moeilijk navigeren? Gewoon vaker oefenen... Maar nee hoor, na amper 40 minuten stonden we al weer buiten. Als je aan het bootje varen bent verteld de gids ook doodleuk dat je een speciale permit kan halen om maar liefst 4km de grot in te mogen, moet je alleen 'even' (2 uur met de bus) terug naar Puerto Princesa. Dan hangen ze ook nog overal posters op of we aub via sms willen stemmen op deze grot om één van de 'nieuwe 7 wereldwonders te worden. Wij stemmen voor Laos. Van de binnenregen stonden we zo weer in de buitenregen... Gelukkig hadden we een super hutje (met allerlei aparte schuine wanden en ramen) met overdekt terras waar we heerlijk konden zitten. Dus ja, nu maar wachten tot het weer droog wordt.

Hadden we bij zingende kikkers altijd een rustgevend 'Bom bom bom' 'Rupert the bear' liedje in ons hoofd, in werkelijkheid is het toch wat anders... Dus met veel te weinig slaap begonnen we aan de Ugong rock. 'Adventure Guaranteed!' Spelonken door, grotten, bergbeklimmen, touwen, bruggen etc. en dat alles in 20 minuten, waarna je op de top staat van 'the rock' met een niet al te indrukwekkend uitzicht (waarschijnlijk zijn we wat verwent). En je staat nog een stuk sneller beneden met behulp van de 'zipline'. Twee roestige staalkabels van een slordige 300m waar je met 'maar' 60km per uur van naar beneden roetsjt. Elske was er nog steeds niet zo heel blij mee... Veilig beneden hebben we ons maar gelijk veilig gesteld voor het verschijnsel 'tropische regenbui' in een voor dit soort situaties aangelegd bushokje. Na 2 uur wachten konden we zien dat het echt een 'goeie' tropische regenbui was geweest en moest ons busje de nodige omgevallen bomen op de weg ontwijken.

Worden we de volgende dag wakker, overal koekjes door ons hutje en dus ook ladingen mieren. Waren we vergeten de koekjes ergens buiten aan een touwtje te hangen... dom! Door de kwakofonie en de regen, die zo mogelijk de kikkers zelfs overstemde, hebben we niks gehoord... terwijl er toch de nodige knaagdieren aan het knagen geweest moeten zijn. Daarna zo snel als mogelijk onze spullen gepakt in het donker, elektriciteit was er alleen 's avonds en het was natuurlijk weer eens veel te vroeg. De jeepney stond al klaar en dat was maar goed ook, want het regende nog steeds en zo konden we droog wachten tot de chauffeur eindelijk genoeg zin verzameld had om vol gas weg te scheuren. Maar vannacht had het pas echt goed gestormd en kregen we nog een extra pauze omdat we moesten wachten tot de flinke boom die de weg versperde in stukjes was gezaagd.

Na een vrij lange busrit, met niet al te comfortabele bankjes waar je de stangen door de kussens voelt en zo krap dat je nergens je benen kwijt kan, kwamen we aan in El Nido. Een strandplaatsje dat de toegangspoort is tot de Bacuit Archipel. Een baai vol kleine eilandjes van karstbergen, die er natuurlijk op z'n best uit zien met een stralend zonnetje. Helaas moesten wij het doen met regen en een nogal grauwe lucht, waardoor je de bergen amper zag. Omdat de vooruitzichten er ook niet echt beter op werden hebben we toch maar gelijk een boottochtje gepland. We waren toch in de buurt ;-) Maar we werden gelijk verplicht tot een dagje tjillen aangezien de bootman de golven te hoog vond. En dat vertellen ze dan als je al drie keer langs de receptie bent gelopen en een half uur aan het wachten bent... Poging 2 ging ook al niet vlekkeloos... wilde de bootman al weer niet varen omdat we maar met z'n tweeën waren... 'ga maar ergens anders een tour regelen...' Wij vonden het allemaal niet echt klantgericht, dus hebben we maar gezegd dat we dan wel een kayak zouden huren. Kunnen we onze eigen bootman spelen en tours zijn toch maar suf :D Dus wij lunch ingeslagen, komen we terug zegt de bootman: 'komen jullie? De boot ligt klaar.' 'Hoezo, het weer was toch te slecht...?' 'Er zijn nog twee anderen van een ander guesthouse, dus de tour gaat door.' 'Hartstikke leuk, maar wij gaan kayakken, zoals we je net verteld hebben...' Die gast natuurlijk weer helemaal over de zeik... Maar hé, de zee riep ons ook, dus zijn we maar snel de kayak in gesprongen.

We hadden niet echt een plan, dus maar gewoon op het eerste het beste eilandje afgepeddeld wat er leuk uit zag. Wij hebben het gedoopt tot turtle-island (achteraf bleek het helicopter-island te heten... kwestie van perspectief), aangezien het op een een schildpad leek en stiekem steeds van ons weg leek te zwemmen, een typisch DC-tje. Na twee uur peddelen kwamen we dan toch in de buurt en de golven die ons eerst zo hard hadden tegenwerkt, leken nu mee te werken. Al ging het nogal hard ineens en werden we in een rotgang zo het strand op gespoeld. Waar we maar gelijk even geluncht hebben, want het kayakken viel ons best zwaar. Bleek dat onze watervoorraad ook niet meer was wat we in gedachten hadden. Maar ach, de lucht was toch één grote regenwolk, dus op naar het volgende eilandje. Twee uur later, daar eindelijk aangekomen, lag het er vol met toeristenboten, dus dit keer geen idyllisch strandje voor ons alleen. Gezien onze watervoorraad en kramp in de armen, maar gelijk aan de terugweg begonnen. Bleek dat we echt vlak voor de twee 'mooiste' (volgens de LP dan...) plekjes in de archipel omgedraaid zijn... Anderhalf uur peddelen, en gelukkig een beetje meeliftend op vrij hoge golven, later konden we nog wel ergens anders stranden om even wat energie in de vorm van een ananas in te nemen (nee niet in z'n geheel) en even de kano leeg te laten lopen, want die zat inmiddels wel erg vol met water. Helaas niet met drinkwater. Daarna was het nog 'maar' een uurtje terug peddelen naar El Nido, waar we met trillende armpjes met moeite de kano het strand op konden slepen, hihi. De hele dag was het knetterbewolkt en toch waren we knetterverbrand (= blaren op je neus!)...

We hadden wel een dagje rust verdiend vonden we... dus maar een dagje uitgerust ;-) Eigenlijk zouden we die avond met vrachtschip Atienza naar Coron varen, maar die was uitgesteld wegens slechte weer; we zitten midden tussen de tyfoons... Toch niet zo'n goed idee, dat regenseizoen... Een paar dagen later zou de boot om middernacht voor ons klaarliggen. Dus hebben we een te duur restaurant met wifi uitgezocht, zodat we nog een beetje relaxt konden zitten tot het tijd was om onze boot maar eens te bekijken. Komen we in de wachtruimte aan... gratis wifi... hihi. Maar op zich was het wel relaxt, want onze boot had maar liefst 9 uur vertraging. Dus na een brakke nacht in de wachtruimte was het dan eindelijk echt tijd om onze boot eens te gaan bekijken... Wat een brak gevaarte! Echt meer een vrachtschip dan passagiersboot. Alles vol gestouwd met oud ijzer en dozen & pakketjes met daar tussen veel te smalle stretchers waar op je een poging kon doen om te slapen. Waterbed, luxe man... oh nee, onze bedjes stromen gewoon vol met water. De combinatie veel regen + veel wind zorgde er voor dat al het water op één of andere manier keihard naar binnen kwam gutsen en een holle plastic stretcher blijkt een prima waterbassin... Dus maar verkast naar beneden waar de boot geparfumeerd was met 'eau de poisson', maar waar het verder in ieder geval droog was. Het eten was overigens verbazingwekkend goed. Witte rijst met zowaar een halve vis of varkensvlees waar gewoon smaak aan zat! De crew hield alleen niet zo van afwassen... oplossing; je stopt het bord gewoon in een plastic zak. De ruigheid van de zee viel ons ook nog mee en was er maar een redelijk kort stukje waar er gevaar was om ons ontbijtje te verliezen. Het enige dat in het water is gevallen, was ons plannetje om Coron te bekijken en met dezelfde boot naar Manilla te varen (de boot zou namelijk 8 uur stil liggen), maar verder kwamen we na 9 uur veilig aan in Coron.

Toch een nachtje in Coron dus, anders hadden we wel heel erg weinig van Palawan gezien. Tijdtechnisch waren we alleen wel gedoemd tot een tour. Boven verwachting zaten we zonder witte toeristen op de boot. Doel: Coron Island, een eiland bestaand uit vaag gevormde karstbergen met het helderste meer van de Filipijnen: Kayangan. So, dat water is écht onwijs helder! Onder water is het een soort buitenaards landschap van bizarre rotsformaties, compleet met rare visjes met een lange snuit. Het water is ook echt onwijs blauw en snorkel je (gelukkig zijn we weer snorkelproof na oorontstekingen en verkoudheden) in het diepere stuk van het meer dan zie je niks anders dan fel helder blauw om je heen, wat best desoriënterend werkt. Het water van de zee is hier trouwens veel groener dan in Indonesië. Zeeschildpadden heb je hier gelukkig ook. Die blijven nog steeds heel erg cool. Gelukkig bleef deze ook nog een tijdje rustig poseren...in shock... rare vissen joh, toeristen, om er daarna vliegensvlug van door te gaan (hoezo zijn schildpadden traag...). Het was wel ernstig zonde dat onze bootman AKA 'Coral Killer' zo het anker in het koraal gooide. Dachten we ook dat de Filipijnen niet zo veel afval in de zee gooiden... blijkbaar komt er nog aardig wat in de zee terecht en spoelt dan vooral aan op 'CYC-island', oftewel 'reCYCle-island'??? Daarna bereikten we via ruig gekartelde karstbergen de mooie 'twin lagoons'. Althans één van de twee, de andere kon je bereiken door door een tunneltje te snorkelen. Nice!

Door alle vertragingen met de boot waren we inmiddels ook te laat om de 1-wekelijkse Super Ferry terug naar Manilla te nemen. Dus weer verplicht tot vliegen... Wij een taxi geregeld, die naar ons idee wat laat zou komen, maar volgens het vrouwtje van het hotel was het 'no problem'. Helemaal vertrouwend op haar zitten wij de volgende ochtend rustig te wachten op de taxi wanneer het andere vrouwtje van ons hotel zo ongeveer in paniek naar ons toe komt... JULLIE MOETEN GAAN, GA EEN TAXI REGELEN, GO GO GO...YOU'LL MISS YOUR PLANE! Uh, onze taxi komt zo toch??? Uiteindelijk waren we nog ruim op tijd (wel in alle 'haast' per ongeluk de sleutel van het hotel meegenomen... sorry), want uiteraard had het vliegtuig vertraging door 'poor visibility'. Waarna hij met luid gejuich werd ontvangen. De vlucht van gisteren was gecanceled en blijkbaar hadden nogal wat mensen de nacht op het vliegveld doorgebracht. Daarna zorgde een enorme regenbui (oftewel 'unfavourable wheather' zoals ze dat zo mooi noemen) voor nog meer vertraging; 10 minuten later mochten we in 1x wel... Voor ons een unieke ervaring, want omdat het vliegtuig (over)vol was (we moesten zelfs zélf op de weegschaal) vlogen wij achteruit! Althans, onze stoelen stonden achterstevoren.

Vanuit het vliegtuig kregen we al een preview op de Taal vulcano. Zag er leuk uit en het weer was goed! Dus maar een kijkje van dichtbij gaan nemen. In Tagaytay, een dorpje op de kraterrand van een enorme (lees: 74km doorsnee) oude vulkaan, heb je een supermooi uitzicht op het kratermeer met diverse nieuwere vulkanen. Wij dachten de volgende dag nog wel een mooie foto te kunnen maken maar helaas weer regen... Ook al hadden we nog zo'n cool hotelkamertje, gewoon bij iemand thuis en net iets groter dan een eenpersoonsbed, maar met genoeg ruimte voor zo'n 8 veel te grote kakkerlakken die zich stiekem achter een loos gordijntje hadden verstopt, zijn we toch maar alvast richting het kratermeer gegaan. Zitten we in de jeepney, is het ineens supermooi weer. Wij snel een boottochtje naar de vulkaan geregeld, trekt alles gelijk weer dicht en keiharde regen... toch jammer. Na het boottochtje was het maar 45 minuten lopen tot de kraterrand van Taal vulcano. Vlak bij de kraterrand word je al begroet door een lekkere rotte eierenlucht, want de zwaveldamp komt zo door de grond heen. In de krater van Taal vulcano is al weer een kratermeer met een klein eilandje. Een fikse regenbui zorgde er voor dat de terugweg flink naar beneden glibberen was maar ondanks onze versleten slippertjes hebben we het zonder vallen gered.

Terug in Manilla hadden we nog een dagje over om, voor we de Filipijnen afsluiten, Harry Potter af te sluiten. In een veel te luxe en echt gigantisch mega supergroot winkelcentrum. Het was zondag maar alles was gewoon open. Om de winkelaars geen rot gevoel te geven, wordt er een kerkdienst gehouden in het winkelcentrum. Niet in een speciale kerkruimte, maar gewoon op een open plek rondom de roltrappen waar iedereen gewoon maar ergens gaat staan/zitten... dus al het winkelend publiek sjouwt daar vrolijk tussen de biddende en zingende mensen door!

En dan is het toch weer een lang verhaal geworden... en dat terwijl wij dachten niets te vertellen te hebben omdat we eigenlijk niet zoveel gedaan hebben. De Filipijnen moeten we nog maar een keertje overdoen als het geen regenseizoen is, want het is hier vast wel heel mooi, maar in de regen/storm schoot het letterlijk en figuurlijk niet echt op... Maar morgen eerst naar Maleisië voor een tweede korte pitstop.

P.S. Nu staan wel alle foto's erop!