En ineens stonden we Sri Lanka! Op een klein vliegveldje, waar ze in plaats belastingvrije luxe horloges en kleding koelkasten verkopen! Haha en ze worden nog verkocht ook! Trolleys vol koffers met daarop gevaarlijk balancerende koelkasten rollen het vliegveld uit. Dan moet je wel bagage hebben om op een trolley te laden. De bagageband was op een gegeven moment wel erg opvallend leeg?! Ehh, waar zijn onze backpacks...?? Bleken ze niet met ons op het vliegtuig gezet te zijn. Arghhh! Wij zagen de bui al helemaal hangen, maar bij bagageclaim vertelden ze dat ze inmiddels onderweg waren met het volgende vliegtuig dat een uurtje later aankwam. Gelukkig! Want backpacken zonder backpack kan natuurlijk niet!

Vanaf het vliegveld hadden we een local bus geregeld en na een paar minuten voelen we ons al gelijk thuis. Moeilijk uit te leggen, maar gewoon het gevoel dat we beiden hebben bij bepaalde landen. De mensen zijn heel vriendelijk en vele vrouwen weer mooi en kleurrijk gekleed in traditionele sari's en de mannen in een longy. De bussen weer lekker oud en stuk met zonder ramen, heerlijk! Al was het wel weer ernstig proppen, hihi! Ach ja, goede binnenkomer zullen we maar zeggen. En het is lekker weer! Blauwe lucht, lekker warm, niet te, zonnetje en vooral geen regen. Sjonge, wat is dat een verademing :D

Drie weken de tijd en zoveel te doen. We kozen om als eerste wat cultuur op te snuiven en een rondje culturele driehoek te doen. De eerste stop werd Dambulla, of was het Dumballa? Elske haalde het steeds door elkaar en niemand die begreep waar we toch naar toe wilden. Daar zijn weer eerst gaan tukken, te moe na een nacht overslaan om gelijk vol aan de bak te gaan.

Fris en fruitig zijn we de volgende dag begonnen in Sigiriya. Wat het best te omschrijven is als een enorme kei die zomaar in het landschap ligt en waar ooit tactisch een stad omheen is gebouwd. En dan bedoelen we echt een enorme kei... zo groot dat je er makkelijk een paleis of klooster op kunt bouwen. Welke van de twee er nou eigenlijk gebouwd was, weten ze nog steeds niet. Maar reden genoeg om ons maar weer eens aan een serie trappen te onderwerpen. Helaas is er van de omringende stad niet heel veel meer over en grotten zijn hier niet meer dan een overhangende bergwand, dus geen smoesjes voor uitstel en lekker klimmen dus maar. Na de eerste serie trappen bereikten we een mooie 'grot' met muurschilderingen, die zo goed bewaard zijn dat het bijna is of iemand ze er gisteren op geschilderd heeft. Hierna kwamen we langs de spiegelmuur, die op sommige plekken nog spiegelt zoals ie honderden jaren geleden ook al deed door een speciale coating van eigeel, bijenwas en nog wat glimmende ingrediënten. Sigiriya betekent letterlijk leeuwenberg en eigenlijk zou onze moed getest worden als we na de volgende serie trappen muisstil door de bek van een enorme stenen leeuw moesten sluipen. Echt heel jammer dat alleen de twee voorpoten nog over zijn, want dat zou er echt heel vet uitgezien hebben. Al hadden we nu wel een stressvrije doorgang naar de top ;-) Gelukkig is het uitzicht bovenop de kei nog steeds mooi en konden we genieten van de natuurlijk airco, die op zich wel aangenaam was na alle trappen, maar ons wel zo ongeveer van de kei afblies!

Hierna zijn we gelijk doorgegaan naar de rocktemples van Dambulla. Waar we begroet werden door een enorme, nogal boos kijkende, Boeddha. Maar gelukkig bleef het bij de strenge blik en hadden we ook hier een vrije doorgang. Waarna we, verrassend, aankwamen bij een serie trappen. Op de top waren vijf 'grotten', waar ze deze keer nog wel de moeite hadden genomen om één kant dicht te metselen, zodat je echt het idee kreeg dat je in een soort van grot liep. Over moeite gesproken... waar je ook kijkt, er is geen stukje steen te vinden die zijn originele kleur heeft. Alles is van onder tot boven en echt elke millimeter is helemaal beschilderd met kleurrijke Boeddha's, patronen en andere afbeeldingen. Vooral de grootste grot is echt indrukwekkend! Oh ja, uiteraard zitten/liggen er ook nog grote hoeveelheden Boeddha's; maar dat spreekt voor zich :-)

In de Filipijnen hadden we het op een boottochtje al een keer meegemaakt, maar hier is het standaard in alle hotels, zo noemen ze hier een restaurant (best verwarrend de eerste dag dat we een hotel zochten); bordjes met een plasticje er over! Misschien moeten we dat thuis ook eens proberen, al weet ik niet wat milieuvriendelijker is, de afwasmachine die draait of al het plastic. En ach makkelijk is het allebei. Het eten is wel lekker. Curry's met rijst of roti. En 's avonds wordt er veel kotthu gegeten. De Sri Lankaanse tegenhanger van de fried rice, maar dan zonder rijst maar met...??? Het was niet precies duidelijk wat we aten, groente met ei en wat vlees en een soort van rijst/noodles. Maar nee, het bleek fijngehakte roti te zijn. En het wordt op oorverdovende wijze bereid. Men neme een bakplaat, de ingrediënten en 2 grote hakmessen. En dan, zo hard mogelijk met die messen op de bakplaat hengsten. Echt serieus 180dB en 200 bpm!! Rakke takke tak, soms zat er nog een soort melodietje in ;-) Als er meerdere mensen waren die kotthu bestelden, dan was het wel gedaan met je 'rustig een hapje eten'. En een hapje kennen ze hier niet trouwens. Grote, hele grote borden vol! We konden gemakkelijk met z'n tweeën een bord delen! En dat wil wat zeggen. Naast veel is het heet! Heel erg heet!! En als toetje weer een lekker zoet melktheetje!

Sri Lanka doet ons, zoals we al hadden verwacht, erg aan India denken. De mensen zien er hetzelfde uit, ze 'schudden' op dezelfde verwarrende manier met hun hoofd (is het nu een ja of een nee?!!), spelen cricket, spreken goed engels, het eten is lekker etc. Maar toch is er iets wat heel anders is. Het is hier zó relaxt! De mensen zijn relaxt en vriendelijk, maar het is vooral veel minder druk. Voor ons gevoel wel 100x minder druk. En op zich vinden we dat voor nu niet zo heel erg ;-) Al is het wel een rare gewaarwording dat je flink over een busstation kan ronddwalen, met een vragend gezicht zoekend naar een bus, en dat niemand je aanspreekt en vraagt waar je naar toe wilt... Zelfs de tuktukchauffeur roepen niet allemaal 'where you go?!!' Groot nadeel is dat je bijna nergens biertjes kan kopen... bijna alleen in speciale biershops die compleet betralied zijn. En misschien wel het grootste verschil is dat de meest mensen Boeddhist zijn in plaats van Hindoe.

Mihintale is de plek in Sri Lanka waar Boeddhisme is geïntroduceerd. Reden genoeg dus om op elke heuvel top een stoepa, de nodige tempels en zelfs een ayurvedisch (Indiase geneeskunst) ziekenhuis te bouwen. Wat dus ook weer geheel in Boeddhistische stijl neer komt op de nodige trappen, want daar word je hard van! Gelukkig waren we al lekker warm gedraaid na 17 kilometer fietsen. Even de fiets parkeren; wat dan weer niet bij boom zus mag en alleen bij boom zo, zodat er weer parkeergeld gevraagd kan worden... zou hij ook nog opletten dat de apen ons zadel niet opaten???! Het zal wel. We hebben ons maar geconcentreerd op het traplopen. De omgeving was wel erg mooi en we hadden een mooi uitzicht. De nog hoger gelegen witte stoepa (of dagoba zoals ze die hier noemen), die nog actief gebruikt wordt, was te bereiken door eerst weer een stuk naar beneden te lopen en dan nog meer trappen omhoog te nemen (want daar word je hard van!). Gelukkig konden we daarna naar een nog hogere berg met stoepa klimmen, waar je een mooi uitzicht had op de witte dagoba, anders was het misschien geen vrije doorgang van de Boeddha de volgende keer. En bovendien word je er hard van! Komen we terug bij de fietsen, de zadels helemaal heel! Tsssss, apen die zadels eten... Comfortabel konden we dus aan de terugweg beginnen.

De volgende dag stonden er nog veel meer tempels op het programma in Anuradhapura. Een oude hoofdstad, vol gigantische kloosters waar wel 3000 monniken leefden. Dus het fietsje weer gepakt en begonnen met het Jetavanarama klooster. Helaas is bijna alles, zoals helaas wel vaker bij Boeddhistische kloosters, zo ongeveer tot aan het fundament platgewalst. Maar de stoepa/dagoba met een hoogte van 73m is wel erg indrukwekkend, en hij is ooit zelfs 100m hoog geweest! Op naar het volgende klooster. Dus wij de fietsen weer gepakt, blijken ze hier wel zadeletende apen te hebben... Grrr! Gelukkig had ie na 3 happen door dat zadel niet z'n lievelingseten is. Bij de Abhayagiri stoepa kregen we een idee wat een werk het is geweest om zo'n stoepa weer helemaal schoon te krijgen, nadat de natuur in honderden jaren elk nisje gevuld heeft met een leuke graspol, gezellige klimplanten of andersoortig spul. Nu stond de gehele stoepa van zo'n 75m hoogte in de steigers om onkruid te kunnen wieden, en leek het net of ie een jasje van luciferhoutjes ofzo aanhad.

Nog niet eerder gezien door ons waren de zogenaamde 'maanstenen', een half ronde steen die bij de ingang van diverse tempels ligt en de maancyclus uitbeeld met behulp van kunstig uitgehakte olifantjes, lotusbloemen etc. Sommige pakken helemaal uit door er ook nog twee 'guardstones' naast te zetten. Allemaal indrukwekkend, maar de Thuparama stoepa heeft dat allemaal niet nodig, want die zou zelfs het rechter sleutelbeen van de Boeddha bevatten. 'Size does matters' is dan weer meer van toepassing op de Ruvanvelisaya dagoba die met z'n 55m de grootste witte actief gebruikte stoepa is en versierd is met honderden olifanten. De stoepa's zijn hier ook nog écht tandpasta-reclame-tanden wit en worden niet zoals in de meeste andere landen maar 1x in 50 jaar wit geverfd. Maar het kloppende hart van de stad is toch wel de Sri Maha Bodhi. Een Bodhi boom van een stekje van de originele Bodhiboom, waaronder de Boeddha verlichting bereikte (de originele boom in Bodhgaya is ooit vernietigd en de boom die daar nu staat is weer een stekje van de boom hier). Deze boom is helemaal ingebouwd in een tempel, zodat iedereen de boom kan vereren, maar je boom zelf eigenlijk helemaal niet meer ziet. Overal lopen trouwens onwijs veel grijze langur monkeys. Wat heel grappige apen zijn met hele lange vooruitstekende wenkbrauwen. De andere soort die je veel ziet is een baviaan met bloempotkapsel. Maar geen aap gezien die 3 stukken zwart plastic stond op te hoesten... Met onze zadels verder in tact (doe als de locals, leg een steen op je zadel, het werkt!) hebben we de dag verder meer dan gemakkelijk kunnen vullen met nog meer tempels, vijvers vol lotusbloemen en Boeddhabeelden.

Aan het einde van het droogseizoen is alles erg droog en erg heet. Perfect, want dan heb je tenminste het idee dat je op vakantie bent ;-) en extra bonuspunt is dat diverse poeltjes droog staan. Waarom is dat goed? Nou, dan gaan heel veel olifanten allemaal bij hetzelfde poeltje water drinken en hoef je je dus niet het leplazarus te zoeken naar één verdwaalde olifant. Dus wij een jeep geregeld en gelijk op olifantensafari gegaan in National Park Minneriya (wat voor ons 28 keer zo duur was als de locals...). Ze noemen het 'the gathering' en zou de grootste verzameling aan Aziatische olifanten ter Azië zijn. Nu hebben we geleerd dat de LP niet altijd precies weergeeft hoe het werkelijk is, dus wij hadden onze verwachting maar vast bijgesteld, zodat we blij waren met een stuk of 4 olifanten. Maar vol verbazing stuitten we gelijk op een kudde van ruim 20 olifanten! Terwijl wij nog aan het genieten waren van de eerste kudde, kwam de volgende kudde al weer door de bosjes aanlopen. Gekke beesten hoor als je eens goed kijkt ;-) maar wel heel erg cool! En we werden nog getrakteerd op een potje olifant-fu van twee rivaliserende mannetjes. Er waren trouwens opvallend veel (hele) kleine olifantjes bij. Die heel schattig helemaal beschermd worden door de oudere olifanten, tegen alle enge (local) toeristen in hun jeeps, en dat waren er heel veel! En daar stonden we dan met al die jeeps, midden tussen die reusachtige olifanten! Wij hadden natuurlijk weer een chauffeur die weer té dicht bij moest komen en kregen we de olifanten bijna van té dichtbij te zien. Waarna hij hoofdschuddend werd ontvangen door de andere chauffeurs... dat zal hem leren?!?! Waarna we iets voorzichtiger op weg gingen naar de volgende kuddes olifanten. Bij elkaar hebben we zo'n 100 wilde olifanten gezien, dus dat was toch wel echt een 'gathering'!!! Wat ook wel grappig is, is dat er hier echt onwijs veel pauwen rondlopen. Echt bijna meer dan kippen.

Hierna was het tijd voor nog meer, maar wel de laatste, 'stenen blokken', oftewel de volgende oude hoofdstad: Polonnaruwa. Een goede afsluiter! Hier stonden tenminste nog wel wat muren overeind. En vroeger heeft het er zelfs volgestaan met flatgebouwen. Het paleis van de koning had minstens 3 verdiepingen, maar waarschijnlijk stonden er nog 4 houten verdiepingen bovenop! Het hoogtepunt is de zogenaamde Quadrangle, een verzameling van architectonisch erg verschillende gebouwen die allemaal opvallend goed in tact zijn gebleven. Verder werden we nog getrakteerd op 14m hoge onthoofde Boeddha's, mooie muurschilderingen en de crème de la crème van Boeddhabeelden; de Gal Vihara. Oh ja, er is ook nog een koning geweest die heeft geprobeerd een heuvel in te laten metselen (door gevangenen) om zo de grootste stoepa ter wereld te maken. Een ritje langs een grote tank (water reservoir, waar er heel heel veel van aangelegd zijn in Sri Lanka), waar mensen druk kleren en zichzelf aan het wassen waren, bracht ons bij de volgende groep ruïnes. Waar het hoogtepunt een man is, die op het punt staat een flinke hap uit een stuk papaja te nemen... nou ja, daar lijkt het op althans. Blijkbaar was een wetboek vrij moeilijk uit te hakken in steen. Polonnaruwa was zeker een goede afsluiter na de platgewalste ruïnes die we hiervoor gezien hebben. Oh ja, Elske vindt wel dat ze wat beter kunnen vegen, als je per se blootsvoets rond de stoepa's moet lopen ;-) En weet je hoe heet dat zand hier wordt?!!

Natuurlijk moesten we ook in Sri Lanka nog een keertje naar de kapper. Een klein eenmanszaakje waar ook echt maar één iemand geknipt kan worden; Rogier ging eerst. Een flink stuk korter was de bedoeling en dat werd het ook! Meneer ging met de tondeuse in de weer en na een tijdje was het toch wel wat erg kort... Meneer de kapper vertelde vol trots dat Rogier nu een echt Sri Lankaans kapsel had. Gelukkig had hij niet door dat we eigenlijk ook voor Elske een afspraak hadden en die heeft het maar lekker laten zitten, beter ietsje te lang dan met de tondeuse rond...

Na een weekje afgebrokkelde tempels, paleizen en stoepa's kijken en je voeten branden aan te heet zand is het tijd voor wat anders. Op weg dus naar Kandy. Onderweg naar het hotel kwamen we een meneer tegen die vroeg of we al een hotel hadden. Toen wij zeiden waar we naar toe wilden, zei hij dat we dat niet moesten doen. Geen goede plek...!! Daar komen Sri Lankaanse jongens en meisjes een paar uurtjes 'slapen'. En er wordt veel gedronken en geschreeuwd en op je deur geklopt en soms ligt de politie je van je bed... Hij wist wel een betere plek en bracht ons naar een mooi huis van twee advocaten waar twee kamers verhuurd werden. Zag er natuurlijk goed uit, maar lag ietsje boven ons budget. Nogmaals het hele verhaal over de verloedering én over een tijger die 's avonds door die ene straat liep en soms mensen pakte. Laten we nu al 1,5 jaar op zoek zijn naar een tijger... ;-) Wij dus maar eens een kijkje genomen en de kamers waren best goed acceptabel. Maar een tijger hebben we niet gezien... we weten het nu zeker! Tijgers worden gewoon gephotoshopt :-)

De volgende dag stond weer een tempeldag op het programma, maar nu nog overeind staande. Al vroeg waren we bij de Temple of the Tooth, waar een tand van de Boeddha ligt, die ze hebben gepakt toen hij werd gecremeerd... Er gaan nogal wat verhalen de ronde over deze tand. Zo zou hij verschillende keren gestolen zijn, waaronder een keer door de Portugezen. Die zouden de tand helemaal tot moes hebben geslagen en hebben verbrand, maar daarna zou de as mysterieus weer tot tand geworden zijn... Hoe dan ook, ze zeggen dus dat daar een tand ligt. Maar je mag hem niet zien... Je mag alleen heel snel, in een hele lange rij, langs een kamertje lopen waar een gouden dingetje staat, waar de tand in zou zitten. Wij als Hollanders zijn denk ik wat te nuchter ;-) Maar de locals geloven er heilig in en het is een drukte van belang van mensen die elke dag naar de tempel komen en offers brengen en bidden. Wel mooi om hun gebruiken van zo dichtbij te kunnen zien, want hoeveel toeristen er ook door de tempel sjouwen met de camera in de aanslag, de locals gaan onverstoorbaar door met hun rituelen.

De omgeving van Kandy schijnt nogal pittoresk te zijn en na de Temple of the Tooth, zijn we begonnen aan de zogenaamde 'temple loop'. De eerste tempel had mooie versierde houten palen met o.a. tijgers die olifanten aanvallen en vechtsport afbeeldingen. Echt weer een heel ander soort tempeltje, leuk! Op hetzelfde terrein stond naast deze Hindoe tempel ook een Boeddhistisch tempeltje. Grappig om te zien dat alles hier zo door elkaar heen loopt. Hierna was het de bedoeling dat het maar een klein stukje lopen was, over kleine paadjes door schitterende rijstvelden, naar de volgende tempel. Helaas was de rijstveld weg niet echt populair onder de locals en liepen we uiteindelijk veel te ver om, over een asfalt weg, naar de tweede tempel. De weg er naar toe was al gevaarlijk, want ze waren het gras in de berm aan het maaien. En dat gaat zo ongeveer op de manier van dat er een flink aantal mannen op een rijtje, aan beide kanten van de weg, met flinke zwaardachtige messen, in het wilde weg naar het gras loopt te zwaaien... Gelukkig hadden we dat zonder kleerscheuren overleefd, maar werden we op de trap bij de tempel begroet door een slang! Nou ja, eigenlijk was het gewoon een schattig slangetje dat banger voor ons was en er als een haas vandoor schoot over de treden. Erg komisch om te zien. Na een snelle tour zijn we weer aan de terug weg begonnen, door onze misstappen hadden we helaas geen tijd meer om de derde tempel te bekijken en hadden we zelfs geluk met de laatste bus terug naar Kandy.

In Kandy konden we eindelijk een keer een trein pakken! En hij zou rijden door de Hill Country met schitterende uitzichten. De meneer op het perron zei dat het niet zo druk zou zijn, dus dat klonk goed. Oh oh, na 1,5 jaar nog steeds niet geleerd dat hun 'niet zo druk' toch anders is dan ons 'niet zo druk'... Het was stuitertje knetterdruk en het werd dus de hele weg (ruim 6 uur) in de verdrukking staan. Al liet op het eind een vrouwtje ons op haar stoel zitten, terwijl ze zelf flink in de verdrukking kwam te staan toen er bij een stop nóg meer mensen binnenkwamen. Lief toch?! Wel erg jammer dat we door het staan niet echt naar buiten konden kijken. En daar was het nu net om begonnen... De trein rijdt echt hoog door de bergen en overal heb je mooie pieken, theeplantages en watervallen. De glimpjes die we hebben opgevangen waren zeker mooi! De volgende keer reserveren we lekker een plekje in de eerste klasse, één wagon met onwijs grote ramen rondom, dus lekker kijken.

In Haputale, waar ze de lekkerste roti verkopen, hadden we een hotel met een schitterend uitzicht op het dal. Maar een nog mooier uitzicht heb je vanuit 'Lipton's seat', een 'wereldberoemd' uitzichtpunt over de Lipton theevelden. Natuurlijk is het uitzicht het beste zo vroeg mogelijk in de ochtend... Omdat we deze keer geen zin hadden in een 20 km lange nachtelijke wandeling, hadden we maar een tuktuk aangerukt. Maar dan moet je daar natuurlijk wel bij kunnen komen... De deur die wij normaal gesproken richting straat namen, zat op slot en er was niemand te vinden zo vroeg in de ochtend... Dus wij uiteindelijk via één of andere gammele bouwtrap van de buren de straat bereikt... worden we smakelijk uitgelachen door onze tuktuk chauffeur, die ons daarna de normale trap liet zien die we dus helemaal gemist hadden haha. Na de ochtendgymnastiek dachten wij lekker lui een tuktuk naar de top te hebben, maar we moesten alsnog het laatste stukje lopen. Maar gelukkig waren het geen traptreden. En we hadden deze keer gewoon geluk; geen mist boven aan de top en konden we met een prachtig uitzicht rustig genieten van ons meegenomen broodje tonijn (uit blik). Als er geen erg brutale kraaien hadden gezeten tenminste... Na gevochten te hebben voor 'ons' deel van de buit, was inmiddels de kaartjes man ook gearriveerd. Die multifunctioneel was en ook nog kon zorgen voor een kopje warme thee wat wel erg relaxt was zo 's ochtends vroeg met uitzicht op de schitterende theeplantages. Bij daglicht konden we pas echt zien hoe mooi de theevelden hier zijn. Zeker net zo mooi als in Bangladesh, zo niet mooier! Een mooie wandeling terug dus!

De trein van Haputale naar Ella zou 'echt' niet zo vol zitten. Sterker nog hij was bijna leeg. Het uitzicht zou hier extra speciaal mooi zijn. Maar dat viel alleen wel een beetje tegen... want inmiddels waren we Lipton's seat gewend en dus verwend Ook de 'rural charm' van Ella vonden wij wat tegenvallen... het is eerder te omschrijven als één grote toeristenbende, waar we na een tijdje zoeken gelukkig toch nog een local eettentje vonden. Maar de omgeving is wel weer erg mooi en uiteraard het mooist vanaf hoger af... op naar Ella rock. De eerste 5km loop je over de spoorrails. Op het treinstation moet je eigenlijk je treinkaartje laten zien voor je het perron op mag, maar vrije doorgang krijg je ook als je zegt dat je naar Ella Rock gaat. We hebben overal mensen over het spoor zien lopen, maar om het zelf te doen is toch wel wat apart. Gelukkig rijden de treinen niet zo hard en hoor je ze van verre aan komen knorren, dus tijd genoeg om wat stappen opzij te doen om vervolgens vrolijk te zwaaien naar alle buiten de trein hangende mensen. Na de rails werd het tijd om te klimmen. En zoeken, want een goed bedoelde local stuurde ons een ander paadje op dan in onze beschrijving stond... Maar eenmaal boven was het super mooi! Je kon helemaal het dal bij Ella in kijken. Een prima plek voor ons picknick ontbijtje! Daarna weer terug naar beneden en naar de Rawana Ella waterval gelopen. In het regenseizoen is ie waarschijnlijk best indrukwekkend, maar nu was ie gewoon wel leuk. Terug wilden we toch maar met de bus, aangezien het inmiddels regende en het de hele weg flink bergopwaarts zou zijn. Maar bij iedere bus die langs reed, riepen de locals 'no,no! You can't take this bus, this is special bus.' Maar die bussen bleven stoppen voor ons en zijn we toch maar een keer ingestapt. En toen begrepen we gelijk wat de locals bedoelden! Blijkbaar worden die bussen afgehuurd door lokale toeristen en die lusten wel een drankje. Of zo leek het in ieder geval. Met gejoel werden we ontvangen in de bus en daarna werd ons het hemd van het lijf gevraagd. Wij vonden het wel komisch en waren lekker snel terug in Ella.

Er zijn in Sri Lanka 3 soorten bussen. De gewone local bus, met zonder ramen en stuiterdruk! De dure afgehuurde bussen voor de rijkere Sri Lankanen die wel van een gezellig drankje houden. En de Pelgrimsbussen, afgehuurde local bussen die met enorme groepen mensen langs alle oude en nieuwe tempels rijden. Deze mensen zijn allemaal in het wit gekleed wat erg mooi aandoet. Alle drie de bussoorten hebben wel eenzelfde brakke type chauffeur. Die als idioten zo hard mogelijk, op de meest onmogelijke punten, ander verkeer gaan inhalen. Waar ze dan ook weer heel goed in zijn is remmen. Leren wij dat je nooit onnodig keihard op je rem moet gaan staan, hier in Sri Lanka ben je een buschauffeur van niks als je dat niet constant doet. Wil er iemand instappen in de bus dan geef je eerst extra gas zodat het net lijkt of je er voorbij rijdt en dan ga je zo hard mogelijk op de rem staan... zodat iedereen in de bus zo ongeveer omvalt (maar goed dat het zo druk is dat je eigenlijk niet kan vallen) en de nieuwe passagier eerst een stukje moet rennen om nog op tijd in te stappen voor de chauffeur weer wegscheurt. De buschauffeurs in Sri Lanka en Bangladesh zijn verre weg de ergste!

Af en toe mag je je zelf wel eens verwennen. Toch? Daarom zijn we een keer luxe uit eten geweest en kregen we wel acht verschillende lekkere curry's bij de knoflookrijst. De hele tafel stond vol met alle schaaltjes. De speciaalste was wel de knoflookcurry, met hele tenen knoflook! En nog moesten we in de verdrukking staan in de bus de ochtend erna...

Na Ella hadden we wel weer genoeg van de kou in de avonden en werd het tijd voor het oosten. Op naar Ampara, waar we met een directe bus konden komen! Thank you mister van de souvenirtjes shop, want zonder zijn info waren met de trein en twee verschillende bussen waarschijnlijk veel later in Ampara aangekomen. Nu al voor de middag en zijn we maar gelijk op stap gegaan. Budhagala was iets te ver om te lopen, dus hebben we ons nog maar eens door een tuktuk laten brengen. Budhagala is een 150 meter hoge rots met daarop een 1800 jaar oude tempel. En bij de opgravingen hebben ze ook een gouden doosje gevonden met daarin... jawel, weer een tand van de Boeddha! Deze ligt nu goed verstopt in de stoepa Ook was er een 'grot' Sri Lankaanse stijl, juist ja, meer een overhangende rotswand, waar ze een soort van museumpje hebben gemaakt. Naast vooral foto's en wat kleine beeldjes en muntjes die ze hebben opgegraven, staat er een menselijk skelet. En dat gebruiken ze tijdens het mediteren...

Na het luxe tochtje met de tuktuk hebben we nog even bij een andere tempel gekeken, Mandal Mahavihare. Deze heeft een mooi geschilderd dak, wat we helaas niet konden zien omdat de tempel dicht zat... Daarna verder gewandeld naar Sri Mankika Pillaiyar, een Hindoe tempeltje, wat helaas ook al dicht zat. Op naar ons einddoel, de Japanse Peace Pagoda, die iets verder weg was dan we dachten. Best een mooie Pagoda, maar die vooral interessant was doordat er een olifantenkruispunt is en 's avonds olifanten vlak langs de pagode lopen in hun tochtje van/naar het water. Er stond ook echt een bord 'wild elephant crossing', maar na 1,5 uur wachten hadden we nog het pad nog steeds niet met wilde olifanten gekruist en zijn we toch maar naar huis gegaan.

Het voordeel van een klein land is dat je nog eens ergens komt met maar 3 uurtjes bussen. Dus eenmaal aangekomen in Batticaloa konden we nog de hele dag lekker rondkijken. Al hadden we daar niet de hele dag voor nodig, want na ruim een uurtje hadden we al een aantal kerken, Hindoe tempeltjes en het Nederlandse Fort gehad en waren we voor ons gevoel wel klaar. Tijd dus om naar het strand te gaan om even lekker te tjillen. Een flink stukje lopen, maar daarna was het zeker relaxt. Voetjes in het zand, het geraas van de zee, boekje erbij en picknicken met watermeloen. De tsunami heeft hier in 2004 behoorlijke schade aangericht, maar behalve een omgevallen 'kerktoren' was er eigenlijk niet meer zo veel van te zien, maar dat is alleen maar omdat er vele tonnen afval zijn opgeruimd en de gebouwen al weer redelijk hersteld zijn. Overal staan borden met info over de projecten die geholpen hebben na de ramp. Na een tijdje werd het toch wel ernstig donker in de lucht en zijn we maar aan de terugweg begonnen. Pitstop bij het hotel om de plu even te halen, al was dat niet nodig geweest Want het ging ineens zo hard, keiharde onweer, met lichtflitsen zo dik als... tja als wat eigenlijk, net toen wij lekker open op de brug liepen, dat er geen paraplu tegen hielp. Het ging zelfs zo hard dat het zeer deed, maar ja, wat kun je doen? Doorlopen dus maar! En echt helemaal doorweekt kwamen we bij de supermarkt aan waar de portier ons aankeek met iets wat het midden hield tussen medelijden en uitlachen ;-) Wel kregen we heel schattig een plastic zakje om ons doorweekte geld in veilig te stellen.

Vervolgens stond Trincomalee op het programma. In de tijd van de burgeroorlog moest je helemaal omrijden via de binnenlanden in plaats van gewoon een stukje langs de kust. Tegenwoordig is dat nog steeds zo... In tegenstelling tot Batti, waar ook flink gevochten, is zie je in Trinco meer dat aan de oorlog herinnerd. Al is het bij de half afgemaakte/afgebroken en verlaten huisjes altijd de vraag, want die heb je overal in de landen waar we geweest zijn, maar de grote rollen prikkeldraad die gebouwen en stukken grond afschermen, de bunkers langs de kant van de weg, de tanks die nog langsreden, alle politie/militaire controleposten (waar we overigens wel gewoon door konden rijden) en de militairen die overal, met hun mitrailleur zo ongeveer in de aanslag, staan, geven toch wel een apart gevoel.

In plaats van Trinco hadden we onze uitvalsbasis in Uppuveli gemaakt. Een strandplaatsje vlak boven Trinco. Getroffen door zowel de tsunami als de oorlog, was er van ons hotel niet heel veel meer over. Toen de eigenaar was gevlucht naar Colombo is het hotel compleet verwoest en leeggeroofd. Inmiddels zijn er drie kamers herbouwt en de fundamenten van het oude hotel zijn ons uitzicht, met daarnaast een super mooi strand, palmboompjes en de blauwe zee. Wat een contrast! Niet het gezelligste uitzicht, maar we vonden het wel passend voor wat hier allemaal is gebeurd. De zee doet helemaal mee. Af en toe beuken de golven zo hard, dat het net kanonschoten ofzo zijn die afgevuurd worden, als de golven vlak op het strand breken. Soms keken we echt op of er niets geks aan het gebeuren was.

Hoe erg we er ook naar uitkijken, na een paar dagen strand begint het toch weer te kriebelen. En dan bedoelen we niet alleen het zand ;-) Dus zijn we een dagje naar Trincomalee gegaan. Een stad, of op het kaartje zou het toch een redelijk stadje moeten zijn, maar wat meer aandeed als een dorp. Of het nog komt door de oorlog in veel straten bijna geen leven te bekennen is en alle ramen, deuren en luiken dicht zitten...? Helaas zaten de tempeltjes ook bijna allemaal dicht. Gelukkig zijn ze vaak het mooist van de buitenkant, dus genoeg te kijken. Zo zijn de dakjes van de Kali tempel helemaal versierd met kleine beeldjes. De muren vonden we minder mooi, die zijn geel met rood gestreept, net een circustent hihi. Natuurlijk hebben we ook een kijkje genomen bij het fort dat door de Nederlanders is herbouwd. En ook hier waren weer een Hindoe en een Boeddhistisch tempeltje en was er een mooi uitzicht op het stadje en de zee. Hmmm zon, strand, zee... zag er toch wel erg aantrekkelijk uit in de hitte, dus snel weer terug naar ons handdoekje!

Van oost naar west, weer eens tijd voor een lange rit; 10 minuutjes lopen, 20 minuten bus, overstappen, 5 uurtjes bus, overstappen, 3,5 uurtjes bus, onderweg nog wat bakken vol met yoghurt inladen en weer verder (gekoeld vervoeren doen ze hier niet aan), overstappen, kwartiertje bus. En ah, daar is ie dan, de westkust! De ritjes waren hier dan wel relatief kort (behalve deze dan) maar de meeste wel stijl vroeg. Zo vroeg dat er nog geen ontbijtje van rijst met curry in zat, dus werd het vaak ontbijten met snackjes zoals de groenteroti en de groentekroket, die echt naar kroket smaakte. Om alvast maar een beetje aan Nederland te wennen ;-)

Aankomen in Negombo betekende voor ons het einde van Sri Lanka. En dat is wel erg jammer, want Sri Lanka is olifantastisch! Maar erger nog, het einde van Sri Lanka is het einde van ons reisje... Nog maar één laatste dagje... een dagje relaxen op het strand, wat gelijk begon met een verkoper die zijn troepjes aan ons probeerde te slijten. Natuurlijk mislukt, maar het was wel een grappig gesprek in het Nederlands. Knap hoe hij dat heeft geleerd van alleen maar troepjes verkopen aan toeristen. Verder een heerlijk rustig dagje wat we wilden afsluiten met nog een laatste keertje roti en curry eten bij ons vaste restaurantje. Wat helaas dicht zat... Toch jammer!

En toen was het laat genoeg geworden om vast op het vliegveld te gaan wachten op onze vlucht naar Nederland. We kunnen niet geloven dat we nu echt terug gaan... 'Gelukkig' kregen we nog één dagje uitstel; op het laatste moment hoorden we dat een deel van onze vlucht gecanceld was, wat betekent dat de Royal Jordanian Airlines een superdeluxe hotel, midden in de woestijn, vlak bij Amman geregeld heeft, zodat we totaal niet in onze stijl kunnen afsluiten... Al was het niet vervelend hoor ;-) Onbeperkte (en goed ook) buffetten, airco, tv, warme douche, zwembad met heerlijke ligbedjes etc!

Maar nu gaan we dan echt... Al kunnen we het nog steeds niet geloven dat we nu echt terug gaan... Dat er al weer 19 maanden voorbij zijn sinds we vertrokken. Voelt ongeveer als de dag van gister. De tijd vliegt écht als je het naar je zin hebt! En dat hebben we het zeker gehad! Het was beter dan geweldig en gaan het reizen en alles onwijs missen!

... de nieuwsgierig mensen, hun brede glimlach bij een poging tot hallo in hun taal, de vriendelijkheid waarmee de armste mensen ons ontvingen, de mooie natuur, en cultuur, de eetschuurtjes met alle beestjes waarvan je eigenlijk liever niet zeker wist dat ze er waren, de vrolijke zwaaiende kinderen, het lekkere eten, de chaos op straat dat je je blijft verbazen dat het zo vaak goed gaat, het geweldige lokale vervoer zoals tuktuks en jeepney's, de kraanwater helder blauwe zee met schildpadden, de muziek, het spelletje van het afdingen, straattentjes met plastic stoeltjes bedoeld voor kleuters en uiteraard heerlijk eten (waar is de BBQed pork stand in Amsterdam???), de Tibetaan die zo uitgebreid onze armen inspecteerde en dat witte vel met haren toch maar raar vond, de mooie tempels (zelfs al staan ze bovenop de berg), zons(veeltevroeg)opgangen, de schattige kindjes die gewoon in hun blote kont overal mogen spelen, zelfs langs de kant van de 'snel'weg..., of heel lief zonder zeuren en huilen uren lang opgevouwen op moeders schoot in een bus zitten (daar kunnen de kids die nu voor ons in het vliegtuig ziftten een voorbeeld aan nemen pfff), 's ochtends ontbijten met noodlessoep of een flink bord dhal bat, de kleurrijke straatbeelden, de kleine winkeltjes waar echt van alles en niets te koop is, de geïmproviseerde soms misschien wel wat gevaarlijke keukens in de pietepeuterige eettentjes, mango's en al het andere heerlijke fruit, de het-maak-niet-uit-dat-de-bus-maar-3-uur-te-laat-is-mentaliteit, de tevredenheid van de mensen die eigenlijk helemaal niets hebben, de schitterende Himalaya, de fietstaxi's met de magere maar oh zo sterke Bangladese mannen die zelfs in hun longy, zichzelf heel soepel op de fiets zwaaien, zonder gids op pad en lekker Indiana Jones spelen, het gegiegel van de kleine kids, of de verbazing die te zien is aan hun openvallende mondje en de mega grote ogen bij het zien van ons witte mensjes, het lekkere weer, het eten met stokjes en het heel hard moeten lachen als het een keer zo koud was dat je vingers de stokjes niet vast konden houden, slapen in je hangmat midden in de jungle na een maaltje van verse varaan, het moeten eten met je handen en lekker kneden en kliederen met je rijst en curry, de traditionele klederdracht, de minority dorpjes, de kleine kids met hun kleinere broertjes en zusje in de draagdoek op de rug, ...

Te veel om op te noemen zonder iets te vergeten! Gelukkig hebben we héél veel foto's om nog eens lekker terug te reizen! Bij dit laatste lekkere lange verhaaltje ook lekker veel foto's voor jullie (met dank aan alle gekregen fotoruimte!), want wie weet hoe lang jullie moeten teren op dit materiaal, voor ons volgende reisje geen dagdroom meer is...

Liefs,
de Aziëgekken!