En nu dan snel verder met de rest van ons Japan avontuur. Hebben jullie Like a Pelgrim ook al gelezen...??! Doen hoor, anders typen we straks nog voor niets ;-)

De busrit naar Mount Fuji is niet zo boeiend. Althans, we zijn beide afgeleid. Rogier leest zijn boek en Elske haalt wat slaap in. De bedjes in Japan zijn nogal smal, zo’n 1,20 meter, en dat is zelfs voor ons best klein om goed te kunnen slapen. Maar goed. Als Elske net op tijd haar ogen doet, zien we de mooie Mount Fuji nog net voorbijflitsen. We hadden gedacht dat we wel naar de top konden lopen, maar dat schijnen de Japanners niet zo’n goed idee te vinden. Hoewel er maar een klein beetje sneeuw op de top lijkt te liggen, schijnt het zo ijzig koud te zijn, dat onervaren klimmers het wel eens met de dood moeten bekopen. Dat lijkt ons niet zo gezellig, dus zetten we nog maar een actie op onze to-do lijst voor een volgende keer Japan. Die groeit inmiddels best aardig... Vlak bij Mount Fuji zijn ook nog vijf mooie meren waar je mooi kan wandelen, dus we zijn zeker niet voor niets gekomen. Natuurlijk zoeken wij het meest afgelegen meer op voor onze hiking. Fijn, want dan zijn er minder toeristen. Helaas zijn er dan ook minder bussen die die kant op rijden... Natuurlijk hadden we de bus weer net gemist en moesten we met een andere bus en nog een flink stuk lopen naar ons startpunt. En na een picknick aan de rand van het meertje met Mount Fuji op de achtergrond begonnen we dan eindelijk aan de hike. Relatief kort, maar in die korte periode was het de lucht wel gelukt allemaal grijze wolken te verzamelen. Zo net rond de plek waar eigenlijk die vulkaan had moeten staan... Aangezien de grijze wolken steeds donkerder werden, besloten we maar om niet te wachten op een lucky moment dat de wolken open zouden breken. Onderweg naar beneden zagen we nog hem nog wel een paar keer, als we heel goed tuurden door de takken van het bospad, maar zodra we weer open zicht hadden, had Fuji zich weer verstopt. Gemeen toch?! En toen bleek dat het best al weer laat geworden was... De laatste bus ging over een uurtje en we moesten nogal een stukje teruglopen... In andere woorden we gingen die bus gewoon missen. So die bus jonguh. Maar gelukkig zijn we in Japan en we hoefden maar achterom te kijken naar de auto die ons achterop kwam rijden en toen stopte hij al om te vragen of we een lift wilden. Halleluja en lekker vroeg thuis! De volgende dag hebben we nog een mooie pagoda gezien, uiteraard met Fuji op de achtergrond en na wat rondgewandeld en verder wat tijd gedood te hebben, stapten we in de nachtbus richting Osaka. Eenmaal daar aangekomen was het flink zoeken in het station naar de plek waar de regionale bussen vertrokken. Op enig moment hadden we de routewijzers gevonden, maar vlak voor we er waren, was onze verwijzing eraf gehaald. Blijkbaar kon je vanaf daar niet meer verdwalen....?! Wij dus wel ;-) Maar uiteindelijk hadden we het gevonden, stapten we in de volgende bus en na een lange reis van zo’n 15 uur stapten we uit in Takamatsu. Blijkbaar zagen we er wat uitgeput uit want we mochten gelijk inchecken, nice!

Dat we een goed hostel hadden uitgezocht om jarig te zijn, bleek toen de lieve meneer Elske een verrassingsontbijtje op bed kwam brengen. Toen hij aanklopte deed ze wel ongemakkelijk in pyjama de deur open, maar eten maakt natuurlijk een hoop goed! En Rogier had heel lief allemaal lekkere verse luxe broodjes bij de bakker gehaald. Niet Japans, maar the girl loves her bread!! Een beter cadeautje kon er niet zijn. Een relaxt dagje wandelen in weer een mooie tuin met mooie boompjes, bruggetjes en lantaarntjes. Grappig is dat Japanners er vaak echt voor gaan zitten om de tuin in zich op te nemen. De eerste bloesem komt trouwens al aan de bomen... Maar het echt bloesemseizoen gaan we helaas missen, maar ja dat is een goede reden om nog een keer terug te gaan. Op de to-do lijst dus maar! Verder lopen we nog langs wat er over is van het oude kasteel en werd de dag goed afgesloten met sushi! Daisuke heeft ons heel lief met de auto naar zijn favoriete sushi restaurant gebracht. We kwamen in een bomvolle wachtruimte aan en twijfelden of we moesten blijven. Maar de wachttijd zou ongeveer een half uur zijn. Dat konden we aan. En we hebben ons verbaasd over hoe snel de Japanners blijkbaar eten, want inderdaad kon ons smikkelen na ongeveer een half uur wachten beginnen. Het meisje dat de namen van de wachtlijst oplas, schuifelde wel wat zenuwachtig heen en weer toen ze een vreemde naam zag staan, maar uiteindelijk zei ze iets dat op Elske leek... De uitleg die ze probeerde te geven, kregen we totaal niet mee, maar gelukkig zijn we best slim en lukte het ons om allerlei lekkers te bestellen via de digitale menukaart. En als je iets besteld had kwam het met een soort van treintje over een rails naar je toe geschoten. Die kenden we nog niet. Vet komisch! Bij thuiskomst was er nog een verrassing en hingen er verse aardbeien aan onze deur. Jummie!

Bij Kotohira zijn we nog even een heuvel opgeklommen via een fijne trap van zo’n 1376 treden naar de Konpira-san tempel. Dat de gemiddelde Japanner niet met ninja skills wordt geboren weten we inmiddels ook heel zeker. Sjeetje wat stampen die mensen, vooral op de trappen. Beetje een teleurstelling. Of moeten we het van de zonnige kant bekijken als dat er voor ons nog hoop is... De tempel is vooral populair bij zeevaarders die bang zijn dat hun boot zal zinken. Waarom nu juist een tempel die voor zeevaarders belangrijk is, helemaal boven op een nogal hoge heuvel staat is totaal onduidelijk. Sommige mensen hebben in ieder geval wel erg hun best gedaan om een heuse onderzeeboot helemaal naar boven te zeulen. Die zal zo in ieder geval niet zinken... Ook staan er bij de tempel grote waterpotten met blijkbaar heel speciaal water, want als je er een muntje oplegt, blijft ie drijven. We hebben, om de magische ervaring voor de andere mensen niet te bederven, niet geprobeerd om ook zwaardere muntjes dan 1 yen te laten drijven.... Wij vermoeden dat die namelijk wel zinken ;-) In Kotohira staat ook nog het eerste Kabuki theater van Japan en elk jaar wordt er nog een voorstelling gegeven voor hoog geëerd publiek. Het was een heel mooi en bijna schattig klein theater, niet die grote waar wij in Tokio geweest zijn. Als je Kabuki gaat kijken, zou je dat eigenlijk hier willen doen! We kregen een rondleiding in het theater zelf en uitleg over waar welk soort publiek mocht zitten en mochten we even plaats nemen op de plek waar de prins en prinses ooit zaten. Ook kregen we een kijkje achter en onder de schermen en uitleg over hoe de toneelspelers dramatisch ten tonele verschijnen via luiken in de vloer of vliegend aan een kabel. Alle toneelspelers zijn trouwens mannen, en vrouwelijke karakters worden dus door mannen gespeeld. Wij vonden het wel komisch dat de ‘vrouwen’ een eigen kleedkamer hadden, die ook bovenaan helemaal afgesloten was, zodat er niet stiekem naar de vrouwen gespiekt kon worden. Verder werd ons inzicht in de Japanse architectuur getest door ons te vragen oude ramen en deuren te openen, die waren voorzien van ingenieuze slotsystemen. Jullie snappen het al, die willen wij later ook in ons Japanse stijl huis ;-) Ook in dit theater moesten we natuurlijk onze schoenen uit en de levensgevaarlijke gladde slippers aan, en dat op die steile trappetjes. We snappen niet dat de mensen daar op kunnen lopen. Terug in Takamatsu heeft Daisuke de lokale tv over de vloer en wij nog wel denken dat we die mooi ontweken hadden door naar Kotohira te gaan... Of we even mee willen spelen... Uh ok. Dus opnieuw ‘natural’ de lounge binnen gelopen waar de tv ploeg op ons wachtte, wat daarna de bedoeling was geen idee, het bleek om een tourist app te gaan die Daisuke had gemaakt. Anyways met ons natuur acteertalent zijn we dus op de Japanse tv.

Na de stad was het tijd voor natuur. Een mooie kloof, die van Oboke om precies te zijn. Ons guesthouse zat heel mooi boven op een berg met een fijn uitzicht over de vallei. Helaas was de ophaal-service niet door gekomen en moesten we berg op met alle bagage. Verwonderde blikken van de eigenaars van het guesthouse en dat we de volgende keer vooral moesten bellen om opgehaald te worden en hoe we hun guesthouse wel niet gevonden hadden... Een stukje lopen kennen ze ook in Japan blijkbaar niet zo. Al was een pick up hier wel fijn geweest... Helaas deed de airo-verwarming het niet al te best en was het zo koud dat je liever op de wc bleef zitten, die door de verwarmde wc-bril aangenamer aanvoelde... Beetje jammer! Elske heeft zich de eerste avond dan ook verstopt onder vier lagen extra dikke dekens tot ze weer een beetje opgewarmd was. Aangezien we in het laag seizoen zitten, rijden er maar 4 bussen per dag door de kloof en moeten we ons tripje nogal strak plannen. Dat ging best goed, al was het handig geweest om vooraf uit te zoeken of het oude samoerai huis wel open was... Dat ie niet open was, kwamen we dus achter toen we daar waren. Terug beneden in het dorpje halen we bij toeval nog de bus. We dachten dat de bus nog 20 minuten op zich liet wachten en gingen schuilen tegen de kou in het museum en zo hoorden we dat de bus over 2 minuten ging. Rennen! In Nishi iya bedachten ze 1000 jaar geleden een oplossing om makkelijk aan de overkant van de kloof te komen en die lijkt recht uit een Indiana Jones film te komen. Een enorme liaanbrug van wel 45 meter lang. Nee dat hadden we zeker niet verwacht te zien in Japan, vet! Ook was er een waterval, waar we zo ongeveer onder escorte naar toe gebracht zijn. Ze waren aan de weg aan het werken en er kwam een mannetje naar ons toe gesneld die ons hielp oversteken en langs de machines leidde, een volgend mannetje riep die ons verderop opving en ook weer hielp oversteken... Haha, te schattig. En na 5 minuten bij de waterval kijken, wilden we weer terug... Sorry!

Na een half uurtje trein, 37 minuten wachten op een volgende trein voor een ritje van 8 minuten en daarna een half uur heel hard lopen, waren we nogal bezweet, maar precies op tijd voor de bus naar Matsuyama. Ons hotel bleek echt zo groot en fijn te zijn als op het plaatje, een klein huisje leek het, zo groot. Met enorme tv, beamer, bubbelbad en zelfs een tv in de badkamer en wat andere dubieuze trilattributen, want ja we kunnen in Japan natuurlijk niet de lovemotels overslaan. En bijkomstig plezierigheidje dat dit hotel, ons rookhok in Osaka niet meegeteld, de goedkoopste kamer was in Japan... Ze kwamen zelfs ontbijt naar je kamer brengen, zetten het in een apart hokje bij de deur en dan spelen ze belletje lellen. Zo is menselijk contact overbodig. Lekker privé. Soms staat er daarentegen wel een vrouwtje voor de deur met een tas attributen...?!?! Bleek ze bij de verkeerde kamer te staan, ha! We bleven maar nachtjes bijboeken en hebben uiteindelijk 9 dagen winterslaap gehouden ;-) en geschuild voor de 'storm'. Natuurlijk hebben we nog wel de beroemde Dogo Onsen bezocht en zijn we even bij het mooie kasteel langs geweest en bij één van de drukste tempels op de 88 temple pelgrims route, die we niet gedaan hebben...schaam. Maar die ook heel tof is als je niet de pelgrims route loopt :-) Met zelfs een onwijs lange grot waar je letterlijk struikelt over de beeldjes... En dat is niet eerlijk want onze voetjes zijn niet van steen en die van hun wel...

Japan is echt super leuk, maar we missen de zomer. Ook op Okinawa is het weer soso dus tijd voor een change of plans en besluiten we onze laatste dagen in Japan op Kyushu te slijten en niet verder zuidwaarts te trekken. Als we in Matsuyama vertrekken lijkt het ineens lente en is het superlekker weer. Ehh...misschien moeten we toch in Japan blijven? Maar als we een half uur later met de trein uit een tunnel komen en het landschap ineens weer wit is, hebben we eerder spijt dat we niet nog sneller naar de zon vliegen. Op de ferry ziet de zee er ook weer uit als een deprimerend grijs monster, althans volgens Elske, en in Beppu aangekomen blijken de stadsbussen niet te rijden vanwege aangekondigde sneeuw... Het schijnt hier maar eens in de tien jaar ofzo te sneeuwen, lucky us, en vinden ze die witte vlokjes maar eng. De bussen rijden dus niet en de auto's die wel rijden hebben sneeuwkettingen om... Aangezien er nog bijna geen sneeuw ligt, klinkt het alsof iedereen met een lekke band op de velg rijdt... en vliegen de vonken je soms letterlijk om je oren bij het optrekken. Maar ja, als er op de verkeersborden staat dat sneeuwkettingen verplicht zijn, dan doet de gemiddelde Japanner ook braaf één sneeuwketting om een willekeurig wiel...

We moesten dus lopend naar ons hotel, een luxe ryokan dit keer, waar we redelijk besneeuwd aankwamen. Maar gelukkig met eigen binnen én buiten onsen. Nou ja, eigen. Niet op onze kamer, maar wel in de ryokan. En die was vrij rustig, waardoor het praktisch privé badjes waren. De buiten onsen zag er extra mooi uit met de besneeuwde tuin. Een betere plek dan Beppu was er eigenlijk niet om in de sneeuw vast te zitten. Ook al zijn er verschillende ‘hellen’ in Beppu, die zijn in ieder geval lekker warm. De stoom komt hier letterlijk tussen de straatstenen door en soms lijkt het of heel Beppu in de fik staat. Voor we naar de hel gaan, eerst maar eens even lunchen. Een ramen bij een grappig lunchmannetje dat al rennend iedereen bedient en met allerlei kaarten van de omgeving aankomt rennen en ons wel 37 keer verteld dat we toch echt naar het modderbad moeten gaan want dat is goed, super goed. Hij trekt Elskes arm hoog de lucht in, dat ze los komt uit haar stoel, en vouwt dan van haar hand tot een opgestoken duim, zo goed is het!! Ook leent hij ons fototoestel om als een razende idioot vijf foto’s van ons te maken. Maar niet voordat we beide een bosje kunstbloempjes in onze handen geduwd krijgen. Rogier moet ook zijn bakje met ei, gestoomd in hotspring stoom, omhoog houden. En smile! Dat kan natuurlijk alleen maar een onwijs goeie foto worden:D Na de lunch laten we onze voeten nog even wennen aan de hel in het openbare voeten stoombad, waar je soms net je voeten brand als je ze te dicht bij de bron zet. Daarna is het tijd voor de echte hellen van Beppu. Zoals die van de blauwe zee: wat gewoon een mooie blauwe poel met waarschijnlijk hellerig warm water is of de hel van de kale monnikhoofden waar modder zo opbubbelt dat het soms net op een kale monnikkop lijkt. Verder was de toegangsprijs ook hellerig hoog, dus hebben we de rest maar laten zitten. Wel grappig is dat er zelfs een krokodillenboerderij is, die zijn krokodillen verwent met lekker warm hotspring water. Verder is het maar koud, dus gaan we snel richting onze warme badjes van onze ryokan.

De volgende dag is het tijd voor ons luxe ontbijt. En terwijl we nog lekker zitten te smikkelen, komt mevrouw vertellen dat ze ‘mistake’ heeft gemaakt en dat we geen ontbijt hadden mogen krijgen en dat we even extra moeten betalen.... Was blijkbaar niet helemaal over gekomen dat we het ontbijt van de laatste dag naar de dag ervoor hadden verschoven... Maar toen we dat duidelijk hadden gekregen was alles weer koek en ei en konden we rustig verder eten. Zitten we even laten rustig uit te buiken op onze kamer, komt men met drie man sterk: change room?! Oke twee losse boekingen maken, werkt bij deze mensen echt totaal niet... Gelukkig is de 2e kamer een stuk leuker en hebben we een besneeuwd tuintje als uitzicht. Tijdens het lekkere en luxe avondeten blijven ze maar schaaltje met nog meer gerechten brengen. Echt een verwennerij! Helaas is het niet echt rustig genieten, want de hotelmevrouw blijft maar vertellen over haar dure meubelset die ze schijnbaar voor een prikkie als cadeautje van een vriend heeft gekregen. Echt Italiaans mahoniehout met van hout ingelegde stijgbeugels??? Super mooi....?

De volgende ochtend dompelen we ons in het donker nog even onder in het lekker warme water van de onsen.... Hééééél kort... iemand had de hete kraan (en heet is 90 graden heet) vol open laten staan, weten we ook weer hoe een kreeft zich voelt... Daarna pakken we best vroeg de bus richting Beppu station om vervolgens de bus richting Kurokawa onsen te pakken, die tot grote ergernis weer langs ons hotel rijd.t... Hadden we een uur langer kunnen slapen... -1 voor de tourist-office in Beppu :-p Maar dan zouden we wel de zonsopgang hebben gemist, die het met alle stoom van alle ‘hells’ wel erg mooi deed. Onderweg zaten we echt midden in de winter. En aangezien ze hier niet zo voorbereid zijn op sneeuw, was de weg mooi wit en reed de chauffeur extra langzaam. Oh nee, toch niet. Het leek alsof deze man best hard reed, in ieder geval voor Japanse begrippen, maar hij bracht ons veilig bij Kurokawa onsen. Hier dropten we onze tassen en gingen we op zoek naar de leuke badjes. Hier hadden ze ook gemengde onsen dus konden we eens een keertje samen badderen. En aangezien het heel erg rustig was, hadden we de onsen praktisch voor ons zelf (de tweede zelfs echt). Kurokawa zelf is een schattig klein stadje, waar behalve de onsen niet veel te beleven valt. Om ons niet te hoeven haasten, dat past toch niet bij de onsens, pakten we een bus later richting Kumamoto dan eigenlijk bedacht. En of dat nou slim was? We wisten dat de weg slecht was en onze eerste bus had ook iets vertraging daardoor, maar we hebben ruim 50 minuten in de kou staan wachten. Heel lief kwam één van de mensen die in zijn warme auto zat te wachten op de bus om gasten naar hun luxe ryokan te brengen, ons na 45 minuten halen om met hem in de auto te wachten. Had die beste man dat maar 30 minuten eerder gedaan, voor we in en in koud waren geworden... Van de andere twee wachtende Hong Kongse jongens vernemen we nog even dat Hong Kong ook niet meer is wat het geweest is, omdat er nu te veel Chinezen wonen... ha! Huh? Als zij al vrij snel uitstappen, hebben we de bus helemaal met ons tweetjes en komt de buschauffeur ons heel schattig dekentjes brengen en zo zaten we als opa en oma onder een dekentje in onze privébus naar Kumamoto.

In Kumamoto doen we nog maar weer eens een kasteel. Groots in oppervlakte met een soort doolhof van de verdedigingsmuren, maar helaas is de binnenkant van lelijk beton. Gelukkig is er wel een heuse samurai show, die ons doet geloven dat de samurai’s naast grootse vechters ook zeer grootse synchroon dansers zijn ;-) Na deze schitterende show begeven we ons naar een echt samurai huis dat wel heel mooi en authentiek is. De dag sluiten we af op z’n Sri Lankaans, met kottu! We waanden ons weer even helemaal terug met de 130 decibel gerakketakketakke op de kookplaat.

We gaan verder als een speer naar Takachiho. In Takachiho droppen we weer onze bagage bij de touristinformation en rennen we naar de supermarkt voor wat eten en terug naar het busstation om gelijk een bezoekje te brengen aan de Ama-no-Iwato-jinja. Een shinto schrijntje dat mooi tussen de weer bijzonder hoge bomen staat. Er zou een mooi pad langs een riviertje zijn, naar de plek waar de zonnegod Amaterasu zich ooit schuil hield, maar gezien alle hekjes kregen we sterk het vermoeden dat we dat niet meer mochten gebruiken. Iets verderop zagen we nog een paadje en zijn we dat maar gaan lopen. Al kregen we het gevoel dat dit toch ook niet naar de grot zou leiden. Maar het was er hoe dan ook mooi, dus ach. En dan, zo stiekem om het hoekje, is ie daar ineens. De overhangende rotswand die leidt naar de grot waar Amatersu zich schuilhield, waar je overigens niet in mag, en waar allemaal stupaatjes zijn gemaakt van kleine steentjes. Al die kleine torentjes zagen er mooi uit en gaven de grot een speciaal tintje. Ze zeggen dat toen Amaterasu in de grot zat , er wel 8.000.000 goden buiten de grot hebben gestaan om haar eruit te halen en het leek of die er nog steeds stonden met al die stupaatjes... Amaterasu had waarschijnlijk helemaal geen zin om haar fijne holletje uit te komen. Maar ja, als er 8 miljoen goden, met zo’n doorzettingsvermogen dat ze er nu nog steeds staan, constant aan je deur staan te krijsen, zouden wij op een gegeven moment ook naar buiten komen. En zo geschiedde het en was er weer dag licht! Bij een ander schrijntje kregen we een beetje de kriebels. Zo tussen de extreem hoge bomen stond een standbeeld van een vrouwtje wat op een of andere manier wat griezelig aandeed en toen we langs haar liepen, draaide ze met ons mee. En toen we ons omdraaiden om te kijken wat er gebeurde, stopte ze... Dapper zin we doorgelopen de trappen op naar het schijntje en daar maar gebeden voor een veilige terugweg ;-) Terug in Takachiho gaan we op zoek naar de kloof. Waar het diep blauwe water diepe kloofwanden heeft uitgeslepen in de loop van de tijd. Waar dan ook nog mooie watervallen kletteren en eenden kwetteren. Ja, dit is er zo’n eentje waar een foto meer zegt dan een 1000 woorden. We rest our case...

Omdat Rogier een gloeiende hekel heeft aan backtracken, reizen we verder naar Miyazaki aan de oostkust. En als je daar dan toch bent, kun je natuurlijk best een bezoekje brengen aan de Udo Jingu, die daar niet echt in de buurt ligt. Maar gelukkig, volgens een geweldige Japanse logica, kost een transport dagpas 30% minder dan een enkele reis naar de tempel en zijn we anderhalf uur later op locatie. Alle Japanners lopen rechtdoor, dus slaan wij linksaf waar een pad de heuvel op loopt. De omgeving is supermooi, maar het pad superslecht omdat het die nacht geregend heeft. Eenmaal boven op de heuvel, wat een stuk langer duurde dan we gedacht hadden, zien we een hek met prikkeldraad... Nou ja, de weg is belangrijker dan het doel toch... of zoiets. Daarna pakken we op de splitsing het pad dat naar de eigenlijke tempel loopt. Nou ja loopt, glibbert! ‘De zee slaakt een diepe zilte zoute zucht...’ De tempel ligt weer erg mooi onder een uitstekende rotswand, terwijl de zee zijn best doet om rotsen kapot te beuken aan de andere kant, maar dan eigenlijk vooral zelf het goede voorbeeld geeft... Prima picknick spot! Maar trouwens, waar zijn al die andere mensen? Hmmmz misschien is dit toch niet de hoofdtempel. Okay, het is ook al best wel laat inmiddels... We go! Terug rennend over het glibberende blubberpad hebben we nog net 5 minuten om door de mooie hoofd-grot-tempel heen te rennen en even te genieten van de rotsformaties en uitzicht over de zee voor we terug rennen naar de bus, zodat we diezelfde avond nog aankomen in Kagoshima.

We kwamen wat laat aan en dus zijn we extra blij met de ramen tent die onder ons hotel zit. Er werken ook hier weer over ijverige mensen die de hele tijd letterlijk in het rond rennen, gelukkig niet als ze met de grote kommen hete soep lopen, om het iedereen naar de zin te maken. En als we weggaan worden we uitbundig bedankt en uitgezwaaid. Dat is hier toch wel grappig. Zodra je een restaurant of winkel binnenstapt roept iedereen iets, waarvan wij denken dat het iets in de trant van hartelijk welkom moet betekenen. En zodra je van je tafel opstaat roept iedereen, ook vanuit de keuken, ook weer iets. Bij het afrekenen krijg je een heel verhaal en dan roept iedereen nog weer iets als je daadwerkelijk de deur uitloopt. Volgens ons moeten die mensen bekaf zijn als ze na een lange dag werken thuiskomen. Wij waren na deze lange dag van sightseeing en vele uren in de bus wel moe en zijn snel onder dekens gekropen.

Vlak bij Kagoshima ligt de vulkaan Sakurajima, die tot 1914 op een klein eilandje stond, maar sinds die uitbarsting aan de oostkant vastzit aan ‘het vaste land’. Met de ferry kunnen we er naar toe varen en we hebben vanaf het water een mooi uitzicht op de vulkaan. Helaas kunnen we niet naar de kraterrand klimmen, want de vulkaan is nog soort van actief en zou nog zo’n 1000 keer per jaar ‘puffen’. Volgens ons was er geen vuiltje aan de lucht, want we hebben geen pufje gehoord en geen rookwolkje gezien... Maar verder was het een leuke wandeltripje, waarschijnlijk vooral omdat we het idee hadden dat de zomer was begonnen. Echt superlekker weer en hadden we bijna spijt dat we geen korte broek aan hadden. En dat terwijl de sneeuw op sommige plekken nog niet helemaal was weggesmolten. Als we ‘s avonds nog een keer ramen gaan eten, worden we vanuit de open keuken uitbundig welkom geheten en wordt het driftig zwaaien vergezeld van een hele brede lach. Zo voel je je echt welkom! En als we weggaan komt het meisje ons buiten achterna om te vragen of we lekker gegeten hadden en wat onze namen waren. Vet komisch!

De volgende dag proberen we eindelijk de Japanse kapper uit. Naar de kapper gaan in Japan is helemaal beleefdheid over de top. Eerst wordt je haar wel drie keer gewassen (service of vonden ze ons heel vies...?) terwijl ze ook je hoofd een beetje masseren en je een doekje over je ogen krijgt zodat je echt kan ontspannen en krijg je na het wassen nog een lekkere warme doek op je hoofd, voordat ze aan het knippen beginnen. En na het knippen en al een aantal buigingen en arigato's dat we hun klanten waren, liepen ze met z'n drieën mee naar beneden de straat op en krijgen we nog diepere buigingen en blijven ze wachten tot we de hoek van de straat bereiken om vervolgens nog een keer te buigen... We kunnen er wel aan wennen :-p En omdat we voelen dat we onze laatste dagen in Japan aan het slijten zijn gaan we nog maar een keer uitgebreid sushi eten. Als je hier je een custom bestelling doet, wordt deze met een mini shinkansen treintje naar je toe gereden, hoe vet is dat! En als de vis op is...?!?!? Gaan we gewoon naar het volgende sushi restaurant. Niet zo goed voor de portemonnee, maar wel voor de maag... nom nom nom... Trouwens, wij dachten dat sushi met mayonaise voor de westerse markt was uitgevonden, maar in Japan zelf gaan die ook als zoete broodjes over de toonbank... Of het eten sowieso nu zo gezond is vragen we ons ook wel af.... Alles zit onder een flinke laag saus, of wordt gefrituurd, zelfs lekkere visjes zitten onder een dikke laag paneermeel en verworden via de frituur tot een grote visstick en in de ramen wordt als finishing touch een klont boter gegooid...

Dat alleen het meenemen van een Engelse vertaling van je Japanse bevestigingsmail met de boekinggegevens van de bus niet zo handig is, blijkt als we de bus richting Fukuoka willen nemen. Onze namen staan helaas niet op de reserveringslijst en onze Engelse bevestiging dat we toch echt geboekt én betaald hadden, kon onze beste chauffeur niet lezen... Twee jongens proberen ons te helpen en na zo’n 20 minuten en een belletje naar het hoofdkantoor mogen we toch instappen, al moeten onze betalingsgegevens nog gecontroleerd worden. Wat huiverig stappen we in, want in dubbel betalen hebben we echt geen trek. Maar gelukkig is er wifi bij de bus en nog net op tijd voor vertrek kunnen we de Japanse bevestiging laten zien en is alles weer koek en ei. Waarom we daar niet eerder aan hadden gedacht... Waarschijnlijk omdat we te moe waren van de 5.30 uur afgaande wekker en na bijna geen slaap omdat het uberhaupt maken van de reservering al nachtwerk was geworden. Hoe moeilijk een reservering kan zijn? Tja, op zich is het te doen, maar als je je naam in fullwith kana moet opgeven, foutmeldingen niet helemaal goed weergeven wat je niet goed doet en meer van dat soort grappen... Tja, dan duurt het best lang. Maar goed, we waren dus onderweg! Maar dat duurde niet lang. Want hoe vroeg het ook was, of juist daardoor, koffie was er natuurlijk wel gedronken voor we de bus in stapten en dat bleek geen goed idee... We moesten echt onwijs nodig plassen. En toen we niet meer wisten hoe we moesten zitten, we van narigheid begonnen te zweten en buikpijn kregen, hebben we de buschauffeur maar om een plaspauze gevraagd. En gelukkig zijn de Japanse buschauffeurs zo beleefd dat ze dat doen. Zelfs als je na 50 minuten, uiteraard onder diepe verontschuldigingen ‘gomenazai gomenazai gomenazai...’, nogmaals vraagt of hij even wil stoppen... En met droge broeken halen we de eindstreep :D In Fukuoka lopen we nog even langs het Hakata Machiya Furusato-kan tempeltje, want volgens inside information schijnt daar een festival te zijn. Van oudsher vieren de Japanners de komst van de lente door de demonen weg te jagen door met bonen op hen te gooien. Wij vonden die verklede demonen eigenlijk wel grappig en hebben, ook omdat de uitleg pas later kwam, de gekregen bonen opgegeten... Japanse ouders vinden het ook een goed plan om hun kind aan de demon te geven en dan een foto te maken. De Japanse kinderen vinden dit duidelijk een minder goed plan. Het was ook hier weer heel erg druk en het is grappig om te zien dat de tradities nog zo in ere worden gehouden. Al staan de Japanners ook zelf vooraan met het maken van foto’s van de als geisha geklede vrouwen en drukken ze de camera nog meer in hun snoetjes dan dat de blanke toeristen dat doen. Na nog een hapje eten met Tibo, supplier van inside information, vervolgen we onze rit naar Karatsu.

Karatsu, een leuk stadje met een kasteeltje met uitzicht over de zee, staat vooral bekend om het Japanse aardewerk. Heeeeel duur aardewerk... We grapten dat we dan met onze grote backpack zo'n klein winkeltje binnen zouden stappen. Ons een keer links en rechts zouden omdraaien... En daarbij dan de vitrineplanken ‘per ongeluk’ leeg zouden vegen... Failliet...ha! Zo staan hier kommetjes met glazuur wat er uit ziet alsof een klein kind een taart aan het glazuren is geweest, maar over de toonbank gaan ‘voorzichtig!!’ voor maar liefst 20.000 euro!?!! Aardewerk is dan ook functionele kunst in Karatsu en we zijn stiekem wel een beetje verliefd geworden op bepaalde items in het Japanse aardewerk. Zo hadden we bijna onze backpack volgeladen met goedkope koffiekopjes van 50 euro per stuk. Maar dat leek ons uiteindelijk toch niet zo verstandig, we zijn immers nog lang niet thuis...

Deutschen punktlichkeit kennen ze hier ook. Als je amper 2 minuten te laat uitcheckt, staan ze al voor je kamerdeur om te vragen of je wel uit gaat checken. Wij stonden gelukkig net op het punt om de deur open te doen, gepakt en al, en was alles weer oke. Op naar Nagasaki. Het hotel is al gebeld door de Gunkanjima Concierge en onze reservering bevestigd dus gaan we de volgende ochtend op een boot tripje. En wel naar Hashima of wel battleship island, want vanuit de juiste hoek lijkt het inderdaad op een oorlogsschip. Met de boot naar de boot dus. Hashima was ooit de toegangspunt voor onderzeese kolenvelden, dus liet Mitshubishi een heus stadje bouwen op dit mini eilandje en werd het het dichtstbevolkte plekje op aarde! Blijkbaar was een stadje bouwen goedkoper dan mensen elke dag mensen heen en weer pendelen. In 1974 is de mijn gestopt en het eiland verlaten en inmiddels ziet het er uit als oorlogsgebied met ingestorte en overgroeide gebouwen. Dit charismatische spookeilandje is misschien wel beter bekend uit James Bond film skyfall of voor Anime kenners uit de live action versie van Attack on Titan. Helaas konden we op het eiland niet echt tussen de gebouwen door lopen want dat was te gevaarlijk... Verder had het allemaal wel wat weg van een schoolreisje. Op de boot werden er, zoals Japanners dat zo goed kunnen, weer goede voorzorgsmaatregelen getroffen en lagen er op het bovendeck allemaal mooie dikke jassen klaar. Geen overbodige luxe bleek en hebben we ons maar lekker verstopt voor de koude wind in de grote capuchons.

Nagasaki is verder nog bekend als de enige haven waar mensen Japan in en uit mochten en werd gerund door Nederlanders. De meeste buitenlanders in Nagasaki waren destijds ook vooral Nederlanders en voor het gemak werden in die tijd alle buitenlanders aangemerkt als Hollanders. De straat waar veel buitenlanders woonden noemen ze Hollander slope en is een geliefde toeristenattractie tegenwoordig. Wij begrepen eigenlijk niet helemaal waarom... Natuurlijk hebben we nog een bezoekje gebracht aan Dejima, het havenstukje dat door de Nederlanders werd gerund. En hebben vooral hartelijk gelachen om de dode tak die onder de titel 'flowering dogwood' ooit gepland is door onze Wim-Lex. Nagasaki staat verder natuurlijk bekend om de atoombom die daar ontploft is. De gevolgen kenden we inmiddels, maar het leek wel of de foto's hier nog gruwelijker waren. Hier waren namelijk ook foto's van de mensen die ter plekke verbrand waren en zag je overal als standbeeld verstijfde en totaal verkoolde lijken. Weer gegrepen door alle horrorstories, spenderen we iets te veel tijd in het museum om nog de geplande tempels voor die middag af te tikken. We gaan trouwens ook net te vroeg weg om Chinees nieuwjaar nog mee te maken. In Nagasaki zijn de Chinezen goed vertegenwoordigt en China Town maakt zich op voor een groot feest. Denken we. De versieringen zijn in ieder geval uitbundig en immens groot. Zo staan er op veel plekken meer dan levensgrote dieren als tijgers, paarden en muizen. Allemaal van papiermaché. En ook in klederdracht gepapiermachéde poppen. En alle lampionnetjes langs het water en de versierde tempels zien er erg gezellig uit. Maar wat we zeiden, we vertrekken te vroeg om hier ons vuurwerkfiasco van ons eigen Oud & Nieuw goed te maken. Misschien kent Osaka ook een China town...

Zoals gezegd kwamen we tijd te kort en kregen we het zelfs een beetje benauwd of we onze vlucht naar Osaka wel zouden halen. De buschauffeur was namelijk weer een echte Japanner en reed heel netjes en vooral rustig (lees: tenenkrommend traag). Wij dachten altijd dat de bussen zo langzaam reden zodat ze dan in het geval van vertraging een snelheidsmarge hadden om meer gas te geven, weer in te lopen en alsnog op tijd te arriveren. Maar in plaats van wat extra gas geven, zet de buschauffeur de bus in zijn vrij om benzine te besparen of zo... Nog voor de bus helemaal stil staat, staan we wat ongeduldig bij de deur om snel onze tas te pakken en naar binnen te rennen. Gelukkig was het vliegveld zo klein dat we niet hoefden te zoeken naar de incheckbalie, daar stonden we bij binnenkomst direct voor. Wel moesten we weer spullen uit onze grote bagage halen en in de handbagage stoppen... Terwijl we die spullen juist voor het vliegen hadden opgeborgen... Nieuwe regels? Maar zo staan we een uurtje later, in plaats van 14 uur als we voor de net zo dure nachtbus hadden gekozen, ineens weer in Osaka voor onze laatste twee dagen Japan. Elske is helaas wat griepig en zo brengen we onze laatste dagen door met nog een burger van de Mosburger en paracetemol... Zoveel paracetemol dat het de laatste dag nog wel lukt om lekker sushi te eten bij onze vaste stek in Osaka. En omdat het echt de laatste sushi voor een tijd gaat zijn, hebben we ons maar eens getrakteerd op de extra vette tonijn en die was, eerlijk is eerlijk, ook echt wel heel lekker!

En toen was het tijd. Tijd voor de zomer! We hebben 76 dagen genoten van het schitterende Japan en komen zeker weten terug!! Maar als we nog langer willen blijven reizen, wordt het budgettechnisch toch wel tijd om een andere stek te kiezen. En hoewel ze voor deze reis niet in de planning stond, staat ze altijd op de wishlist. Na het serene Japan, met haar orde en netheid, de hoffelijke mensen, de superschone straten (waar overigens en heel onhandig geen prullenbak te bekennen is), de netjes binnen de op de stoep getekende lijnen opgestelde wachtrijen voor het openbaar vervoer, dat altijd (nou ja, bijna altijd) precies op tijd rijdt is, verkeer dat nooit lijkt te toeteren.., is het tijd voor het andere uiterste en gaan we alle zintuigen weer eens flink prikkelen. Tijd voor kleur, geur, chaos en weer wat meer avontuur... Oh yeah India, here we come! Again...

Iedereen weer bedankt voor de reacties! Leuk om te lezen en we lezen jullie graag weer!! Vergeet ook niet de extra grote selectie aan foto's van lovely Japan te bekijken!
Liefs!!