Vanuit Bodgaya met de trein naar Kolkata... als dat tenminste gaat lukken. Want eenmaal op het treinstation aangekomen (ruim op tijd om 19.00 uur) bleek onze trein ipv 20.30 pas om 01.15 te gaan vertrekken volgens de digitale informatieborden... Het werd een uur of tien, blijkbaar moet je gewoon afwachten en niet te veel uitdoen op borden etc. En soms valt het mee, maar meestal tegen... Maar dit keer dus mee en we kwamen zelfs op de oorspronkelijke tijd in Kolkata aan, iets wat vast niet veel vaker voor gaat komen, haha.

Na wat sightseeing in Kolkata op een héél rustig tempo ivm de hitte (het is hier zo vochtig en warm dat je ik tijdens taekwondo of spinning niet harder kan zweten dan ik hier af en toe doe als ik niets doe pffff) hebben we een 'dagtripje' naar Bishnupur gemaakt, zo'n 5 uur vanaf Kolkata. In Bishnupur staan terracotta paleizen van de Malla kings en ze zien er door de ronde daken en terracottategels een beetje uit als snoepgoedhuisjes. Bishnupur is een klein dorpje en we waren er op zondag waardoor er veel gesloten was. Zo heerlijk rustig vergeleken met de grote stad!

Vanuit Kolkata hebben we tour geboekt naar de Sunderban, om tijgers te kijken. Alles goed geregeld, met een ontbijtpakketje in de bus op weg naar de boot, verse kokosnoot drinken toen we aankwamen, koekjes bij de koffie :D, wake-up service met een irritante bel en véél te vroeg (5.30 uur) maar wel met koffie! etc. Wat een luxe!! Verder viel de tour een beetje tegen, want we hebben geen tijger gezien... Wel wat herten, wilde zwijnen, grote watervaranen, aapjes, vogels en 2 grote slangen waarvan één een cobra! Zelfs vanaf de uitkijktoren die op behoorlijke afstand was, was het beest indrukwekkend groot! Dat was wel cool! Sunderban is de grootste rivierdelta ter wereld en de tijgers leven voornamelijk diep in de mangrove en zijn daardoor niet te zien vanaf de grote boot waar wij op zaten, die niet in de kleine kreekjes kon varen. Helaas hadden we ook niet het geluk dat er eentje aan het zwemmen was. We zaten dus voornamelijk op de boot, ons suf te turen of we tussen de struiken een tijger zagen. Tijdens een film die ons werd getoond werd in de introductie al vermeld dat het zelden voorkwam dat er een tijger werd gezien.... haha, als ze dat nou vooraf vertellen... Maar het was wel even heerlijk relaxen, midden in de natuur, zonder de herrie en chaos van de stad en toeterende autos (dat is echt om gek van te worden)!

Terug in Kolkata moest ons visum voor Bangladesh geregeld worden. Dat was voor we naar Sunderban vertrokken helaas niet gelukt omdat het consulaat stipt om 11 uur zijn deuren sloot en we ons formuliertje net een paar minuten daarna wilden inleveren... niets gaat hier op tijd als je het nodig hebt en dan nu... Een paar extra dagen Kolkata dus. Verder blijken we iets te veel op de Loney Planet te vertrouwen, want het visum kon niet in 1 dag geregeld worden zoals er stond, maar kon pas de volgende dag opgehaald worden. Beetje naïef van ons, aangezien een visum regelen in Nederland al meer dan een dag duurt, gaat dat India vast niet sneller ;-)

Door die extra dag konden we nog wel mooi een keer naar de Kaligattempel. Want de eerste keer dat we daar waren waren we te vroeg voor 'the happening'. Wij waren om 5.30 uur bij de tempel, want om 6 uur zou de rituele offering van de geitjes beginnen. Maar er gebeurde niets. Tijdens een leuk babbeltje met een Japanse jongen die nu in Hongkong woont (hij gaat ons Hongkong laten zien!!), hebben we bijna 2 uur gewacht, maar er gebeurde nog steeds niet. Bleek pas om 10 uur te zijn... maar daar konden we niet op wachten omdat we naar het consulaat moesten. De volgende dag dus een nieuwe poging gewaagd en het was de moeite waard! Wat een bizar tafereel, helaas mochten we geen foto's maken; die zouden ongetwijfeld meer doen spreken dan ons verhaal. De tempel is helemaal ingebouwd tussen allerlei marktkraampjes, waar je chai kan kopen en bloemen om te offeren en het is er altijd erg druk in de smalle paadjes. Eenmaal op het tempelterrein zijn er nog steeds kraampjes en is er naast de tempel ook een offerplek, een iets verlaagd gedeelde, afgezet met een muurtje. En binnenin staat een verhoogd plateau met daarop 2 palen. De mensen brachten daar hun offer, leggen bloemen neer, of goten een kokosnoot leeg over het plateau, of legden gewoon wat geld neer, om Kali gunstig te stemmen. Vervolgens gaan ze met hun hoofd tussen die palen heen en weer, zeggen een gebed en maken ze er kruisjes op met hun vingers die in iets (bloed??) gedoopt zijn (waren net de amsterdams kruisjes ;-) ) En toen gebeurde het. Er kwam een man met een geit aangelijnd aanlopen en het geitje werd onder een kraan gewassen. Vervolgens werd het geitje nogal ruw opgetild en werden z'n poten verdraaid op z'n rug samengepakt (alsof iemand onze handen bovenlangs op onze rug wil samenbinden). Zó zielig om te zien, en het gekrijs van die beestje gaf wel aan dat het zeer deed en dat ze door hadden dat het nu goed mis was. En dat was ook zo! Want vervolgens werden ze met hun kop tussen die 2 palen op het plateau gelegd en werd er een pin over de hals strak aangedraaid zodat het beestje nergens meer naar toe kon. Een man trok aan de poten het beestje zo uitgerekt mogelijk, zodat de hals mooi bloot kwam te liggen. Een tweede man hakt vervolgens in een heel snelle beweging, en onder trommelgeroffel, het hoofd van het geitje af... En dat gebeurde niet één keer, maar continu alsof het een fabriek met lopende band werkzaamheden betreft. Zó bizar!!

Na nog even rondgekeken te hebben blijkt dat meestal een gezin/familie, zo'n geit kopen om te offeren. Eenmaal bij de tempel wordt het beestje nog goed verzorgt, het wordt gewassen, krijgt te eten etc. Vlak voor het offeren wordt er nog een soort gebed aan Kali gericht in de hoop haar gunstig te stemmen. Het geitje vermoedt dan nog niets en staat lekker te knappelen van het eten tot ineens weer die 'koude' douche komt en het allemaal erg snel is afgelopen. Zo snel dat het lichaam nog best een lange tijd naspartelde al bloed spuitend, en het hoofd naar adem lijkt te happen... De familie van wie de geit was, komen vervolgens naar voren en krijgen een stip op hun hoofd van het bloed uit de kop van hun geit. Vervolgens wordt het lichaam afgevoerd en op straat ontleed en krijgt de familie de gewenste stukken vlees/karkassen mee naar huis. Om soep van te koken?? Dit hele gebeuren was zo bijzonder en apart dat het gevoel en de sfeer niet te te beschrijven zijn. Als je ooit in India komt is het zeker de moeite waard om zo'n offering zelf te gaan bekijken, hoe naar het nu ook mag klinken wat daar gebeurd!

's Middag ons visum opgehaald en het was gewoon gelukt! Toen we het aanvroegen moesten we op interview komen wat eigenlijk niet meer inhield dan betalen haha, al wilden ze bij ons nog wel weten waarom we 42 dagen visum hadden aangevraagd. Die man daar: 42 days... WHY??? Bangladesh is a small country! 30 days is enough! Dus wij maar uitgelegd dat we ons niet wilde haasten. Dus die man: Ok I can give you 40 days. Ok, dan doen we 2 dagen minder ;-) Blijkbaar maakt 2 dagen een siginificant verschil?! Maar wij waren allang tevreden!

Vanuit het consulaat gelijk een buskaartje gekocht voor de volgende ochtend 5.30 uur. Inmiddels waren we lang genoeg in Kolkata geweest... en we hadden haast om in Bangladesh te komen omdat op 31 maart de honey hunting tour begon, en daar wilden we bijzijn!