Bangladesh!!

De grens over ging redelijk soepel. Behalve dan dat iedereen zo ongeveer je paspoort uit je handen trekt en dan allemaal (dezelfde) formuliertjes voor je gaat invullen, met allemaal verkeerde informatie !!! , en dan uiteraard ook nog geld verwacht... Ook je tassen worden continu door iedereen gepakt en gesjouwd, wat helemaal niet hoeft (anders had ik Jan wel meegenomen ;-) ) en ook die zijn zo snel uit zicht dat je wel een beetje allert moet zijn waar alles blijft. En we verstaan of herkennen hier niets meer van de taal. Alles is geschreven in Bangla en dat lijkt niet bepaald op onze lettertjes... In India was bijna alles ook in Engels aangegeven, maar die luxe is voorbij. En omdat iedereen zo snel is, met je paspoort en je tas, en bijna geen engels spreekt heb je geen tijd om te bedenken of het iemand is die er echt werkt en je helpt of iemand is die er officieel niet werkt, je helpt (van de regen in drup) met iets waarbij je niet geholpen wilt worden en ook nog geld wil.

Verder waren we nog bijna getuige van een kind dat vermoord werd. Een kind had ruzie met onze man van de busmaatschappij en had een steen gepakt, waarop die van ons een grote baksteen pakt en achter dat kind aangaat... De man leek zo boos te zijn dat we even dachten dat het uit de hand ging lopen maar gelukkig bleef het bij wat dreigen. Blijkbaar is dat hier vrij normaal want later kwamen we nog een keer in zo'n steen gevecht terecht.

Maar goed, na de grens overgestoken te zijn, gingen we dus op honingjacht. Wel een beetje prijzig deze tour, zeker voor Bangladesche begrippen. Het was zelfs zo'n pak geld dat het totaalbedrag niet in 1 keer gepind kon worden...haha. Omdat we eigenlijk te laat aankwamen heeft het tourbureau (Guide tours) een prive taxi naar de boot geregeld en zijn we toch nog de eerste avond van de trip in de Bangladeshe Sunderban aangekomen. Super! Onderweg hebben we genoten van het landschap, dat is in Bangladesh echt heel erg mooi dus dat was een goede binnenkomer. Onderweg nog een paar keer chai gedronken, met onze relaxte gids/chauffeur Shaheen, omdat de boot nogal wat vertraging had opgelopen doordat deze tegen de wind en het tij in moest varen. Uiteindelijk waren wij nog 1 uur eerder op de plek van bestemming, terwijl de boot 8 uur eerder vertokken was...

Het regelen van de toestemming om mee te mogen op honingjacht ging wat moeizaam, waardoor we de officiele openingsceremonie van de honingjacht helaas hebben gemist. Gelukkig is het uiteindelijk wel gelukt en konden we wel mee met de honingjagers. Dat was supergaaf! Ook wel een beetje eng omdat je pal naast zo'n honingraad staat als die uitgerookt wordt (om van de tijgers die er rondsluipen nog maar niet te spreken). De bijen, en dat zijn er véél!, vliegen alle kanten op bij het uitroken en daar sta je dan midden tussen. Gelukkig worden ze door de rook verdoofd. Ter bescherming moesten we ook lange mouwen en broek dragen en kregen we een sjaal die op vakkunidge wijze om ons hoofd werd gebonden. De tijgers werden op afstand gehouden met bommetjes en schreeuwen. Ook waren er twee mannen van van de forest department mee met geweren voor als we oog in oog met een tijger kwamen ((helaas) geen tijger tegen gekomen maar wel voetsporen).

En daar gingen we dan, het mangrove moeras in! Het was gaaf om zo diep in het bos/moeras te lopen en dwars door watertjes te gaan etc. Ook wel zwaar, want waar het heel nat was was het lopen door de modder erg zwaar. Elske zakte regelmatig zover weg tot aan m'n knieën...) dat ze er niet op eigen kracht uit kon komen... Gelukkig kwam onze hulpvaardige crew Elske uit de modder trekken. Ook moesten we regelmatig kreekjes oversteken waardoor we vaak tot onze middel door het water liepen. En dan moesten we in 1 keer allemaal stil zijn! Honing gevonden! We mochten per 4 naar voren komen om de bijenkorf te bekijken. Supervet! We konden echt tot op een meter of 2 afstand blijven kijken zonder dat de bijen ons aanvielen, je moest dan wel heel stil blijven! Nadat we foto's hadden geschoten begon het echt werk; de honingjagers maakten bossen van droge palmbladeren met daarom heen verse palmbladeren. Deze werden vervolgens in brand gestoken en produceerden heel veel rook. Hiermee werden de bijen verdoofd en van de korf weggeveegd. We stonden dus echt midden tussen de vliegende bijen maar gelukkig waren ze niet echt aggressief en hebben we het overleefd zonder bijensteken. Met een mes worden de stukken van de korf weggesneden die de meeste honing bevatten. Ze laten nog wel wat van de korf hangen zodat ze hem later nog een keer honing kunnen jatten :-) Daarna is het snel snel weg voordat de bijen weer terugkomen en merken wat er gebeurd is. Want dan zijn ze inmiddels niet meer verdoofd door de rook en zijn ze vast wat minder lief... Het zoeken naar de bijenkorfen kost veel meer tijd dan het pakken van de honing, maar uiteindelijk hebben we er een stuk of 6 gehad. Na afloop kregen we nog een potje van de verse honing mee, erg lekker!

Op de terugweg van de tocht zouden eigenlijk met de auto teruggaan naar Jessore. Maar omdat wij naar Khulna wilden mochtend we van de Guide Tours nog op de boot blijven tot we weer in Khulna waren. Dus nog een volle dag en nacht extra varen! Superrelaxt met zijn tweetjes op een luxe boot met voor 20 man personeel haha, aan service dus geen gebrek. Ook kregen we zoveel te eten dat wij het niet opkregen, en dat komt niet vaak voor ;-) Het eten was meer Bangladeshe stijl dan toen we nog met alle toeristen waren en het was ineens veel pittiger!! Wie denkt dat Indiaas eten heet is, moet vooral niet Bangladeesh gaan eten. Maar het was erg lekker!!

Op de terugweg kwamen we door het bewoonde stuk van Sunderban en dat is echt superarm doordat er door een overstroming brak water over al het bouwland is gestroomd en verschillende dijken zijn doorgebroken waardoor veel huisjes zijn vernield. Hierdoor zijn de mensen gedwongen om op een paar vierkante meter te leven samen met hun vee. Het is vaak niet meer dan een smal dijkje waarop ze hun huisje hebben gebouwd, met aan beide kanten het dreigende water. Voor drinkwater moeten ze ik weet niet hoever lopen door de brandende zon en verder hebben ze eigenlijk ook niets. Als straks de monsoon komt en het water weer enorm stijgt, vragen we ons af of de huisjes van die mensen hoog genoeg staan om niet wéér onder water te lopen... En daar zaten wij dan op de luxe boot, met een hapjes in onze hand toe te kijken naar hoe deze mensen amper hun hoofd boven water kunnen houden... Dat voelde niet goed!

Eenmaal terug in Khulna hebben we onze verdere route moeten bepalen. Er zijn namelijk een aantal plaatsen die als 'onveilig' zijn bestempeld door de regering. Het betreft op dit moment 2 plaatsen in de regio Chittagong en je moet daarvoor toestemming aanvragen om die plaatsen en de stammen (Hilltribes) die er wonen te mogen bezoeken. Het bleek lastig om ineens weer te moeten plannen wanneer we ergens zouden aankomen...

Vanuit Kulna hebben we 2 dagtripjes gemaakt. De eerste was naar de ottervisser in Gobra. Na wat rondvragen bracht iemand ons na een ottervisser en mochten we mee op zijn boot. Het was super om te zien hoe dat vissen in zijn werk gaat, al hadden de otters er niet zo heel veel zin in en waren ze meer gewoon lekker aan het spelen in het water en aan het genieten van de verfrissing aangezien het weer eens 40 graden was. Maar normaal gesproken moeten de otters, die aangelijnd blijven, de vissen richting het visnet drijven, waarna de vissers het net op de boot hijsen. Maar omdat ze normaal 's nachts vissen hebben wij alleen maar kunnen proeven van hun techniek. Maar het was zeker leuk! En na het vissen kwam natuurlijk weer het onderhandelen over de prijs.... ondertussen was Elske maar broodjes met verse ('zelf' gevangen) honing gaan uitdelen aan de kindjes van het dorp. Een groot succes!! Het hele dropje leek leeg te lopen en niet alleen de kinderen haha. Ons hele ontbijt/lunch was lekker opgepeuzeld door het dorpje, maar het zo schattig om te zien.

S'avonds waren we uitgenodigd door de manager van de Guide tours voor een hapje en een drankje bij hem thuis! Super tjill!Dus wij wilden graag iets meenemen. Wij hadden oa wat organische thee meegenomen... geen goed idee. Omdat er voor organische thee veel meer land nodig is om dezelfde hoeveelheid thee te produceren en er al een voedsel tekort is had hij een hekel aan organische producten. Sorry! Maar het is leuk om te horen dat ook de wat rijkere mensen met de arme mensen begaan zijn. Anyways, verder ging de drank vlot en was het erg gezellig. Er was ook een hindu vriend van hem op bezoek, zelf is hij moslim, en ze zaten elkaar de hele tijd een beetje te pesten, comisch duo! Ook vond de een Dhaka (hoofstad van Bangladesh) een 'hellhole' en de ander zijn favoriete stad... Ondertussen nog geschiedenis les over de het ontstaan van Bangladesh gehad en over de situatie nu. Leuk om wat meer te weten te komen over Bangladesh! Ze hadden vooral af te geven op het onderwijs en de regering. De mensen daar waren corrupt hadden een 'black mind'. Samenvattend zoals ze zelf verwoorden: I love my country, but I hate my nation.

Het andere dagtripje was naar Bagerhat waar de oudste traditionele mosqeën (en ruïnes daarvan) van Bangladesh staan. Helaas was het kaartje niet zo duidelijk en kostte het wat moeite om er een aantal te vinden. Na een tijdje waren we het zoeken zat en vonden we een bankje bij een vijver waar we heerlijk konden zitten. Het was er redelijk rustig, we werden niet buitensportig 'lastig' gevallen en dachten daar even onze broodjes met honing te kunnen eten. Net toen we onze picknick hadden uitgestald zatten we midden in een steengevecht.... Ehhh... Er stond ineens een vrouw met een baksteen in de hand achter ons te schuilen en aan de andere kant kwam een man met steen aangerend... Hier werd wel degelijk met de stenen gegooid en toen de vrouw de man miste kwam hij dicht genoeg in de buurt van de vrouw om haar het hoofd in te gooien. Het was echt heel akelig om te zien en alle mensen die er waren deden niets, alleen Rogier probeerde om de man tegen te houden, al kon hij niet helemaal voor komen dat er een halve klap en een soort van flying kick uitgedeeld werd, maar gelukkig liep het met een sisser af. Toen hebben wij onze spullen maar weer ingepakt en zijn weggegaan. De mensen kwamen nog wel naar ons toe dat we niet weg hoefden te gaan. 'You don't mind do you? She was a mental'. Ja of je dan iemand z'n hoofd in mag gooien met een steen. Wij waren er klaar mee!

Inmiddels zitten we een stoomboot (die tegenwoordig op een Belgische dieselmoter draait) uit 1929! Geweldig zo oud die boot is, zelfs met twee van die mooie schoepraderen aan de zijkant. Omdat iedereen zei dat het een hele gare boot is hebben we voor de zekerheid maar 1e klas geboekt. Best een ruime hut, met wastafeltje, tv en ventilatoren. Er is voor de 1e klas ook een eetkamer en we mogen voor op het dek. De 2e klas heeft dat allemaal niet, alleen een hut en de mensen op het dek slapen zonder bed op het dek... Het varen in Bangladesh is een relaxete manier om van het landschap te genieten zonder de chaos van de wegen. En het is minder warm dan in de bussen...

Nog even de verschillen met India:de mensen zijn vriendelijker/beleefder en vragen vaak of ze je eerst mogen lastig vallen... erg grappig. Vooral de jongeren roepen wel 'hello, how are you naar je of 'nice, I love you' haha, maar verder valt het wel mee. Pas als je stil gaat staan om een taxi te regelen of om de weg te vragen, dan verzamelt zich echt in no time een grote menigte om je heen, waarvan de meeste geen engels spreken... zo duurde het laatst een half uur voor we een taxi hadden naar wat later 1 straat verderop bleek te zijn... Verder zijn de mensen wat 'stenengooieriger' of laten we het maar temperament voller noemen. Al mag je blijkbaar iemand gewoon een klap op zijn kop geven als hij bijvoorbeeld tegen je aanrijdt (in India blijft het meestal bij een hoop geschreeuw).

De wegen in Bangladesh lijken beter dan in India, al twijfelen we over de chauffeurs... waarschijnlijk is varen, ook in een boot uit 1929!, de veiligste manier van transport. Verder zie je hier heel veel fietsen met een soort opleggertje die als vrachtwagen dienen als je kijkt naar de lading die erop ligt. Ook zijn er lange karren met enorme ladingen die door 2 mannen wordt voortgeduwd. Enorm zwaar werk, en dat in deze hitte en vochtigheid (biscuitjes zijn binnen een half uur helemaal slof...). En supercool is dat ze in Bangladesh de plasticzak hebben verbannen. Overal krijg je een stoffen tas (soort verband gaas), of een stoffen net (mandarijntjesnet maar dan van stof). Kan de rest van de wereld nog wat van leren! En groen puntje nummer 2: ze hebben hier naast gewone tuk tuks ook veel elektrische tuk tuks. Misschien een beetje paradoxaal; de stroom valt hier wel om haverklap uit.

Verder oogt Bangladesh niet armer, misschien zelfs wel rijker, dan India. Zo zijn de kleine winkels bijvoorbeeld mooier en schoner, ze hebben zelfs juweliers en bloemenzaken waar mensen aan het bloemschikken zijn. En ze hebben supermarkten, iets wat we in India maar 1x zijn tegengekomen, waar ze de producten scannen net als bij ons. Waarschijnlijk leven de arme mensen in Bangladesh veel meer op het platteland, en daar zijn de mensen echt wel arm. In India zie je veel arme mensen in de steden, die slapen op straat en overdag zijn ze aan het bedelen. Dat hebben we in Bangladesh nog net gezien. Het landschap is hier echt adembenemend mooi, super groen, zelfs als de monsoon nog moet beginnen, en met veel verschillende planten en bomen.

Vanavond varen we met de Rocket naar Chittagong! Het schijnt daar erg mooi te zijn met de bergen, ravijnen, kliffen en het oerwoud! We zijn benieuwd!

Sorry voor de het enorme verhaal (we delen ze maar weer op in 2 verhalen). Kort en bondig schrijven lukt op 1 of andere manier nog niet echt... (toch weer 2 karakters bespaard door '1' in plaats van 'één' te schrijven ;-) Misschien lukt het de volgende keer...

Groetjes van ons!