Hallo allemaal!

Kort schrijven lukt ons gewoon niet. Het is hier te leuk en we maken te veel mee om korte verhalen te schrijven. Dus pak een kop koffie en ga er maar even voor zitten... En KvM, niet onder werktijd natuurlijk! ;-)

Waren we helemaal klaar voor een relaxed tripje met de rocket, zag de rocket er toch ineens heel anders uit… huh?? In plaats van een omgebouwde stoomboot was het meer een omgebouwd vrachtschip... Geen afgeschermd 1e klas dek, om van een prive hutje nog maar niet te spreken (geen gordijn voor de raampjes...) Dus wij met veters en een sjaal in de weer en tot groot verbazen van iedereen ons eigen gordijn gemaakt. Maar ondanks het gordijn bleven de mensen zich voor onze deur ophouden en nieuwsgierig gluren. De tocht was wat ruig want we gingen vol de baai van Bengal in, zodat we flink heen en weer geschud werden op volle zee. Af en toe kwamen er sloepen vol met mensen naar ons toe gevaren die ook nog aan boord moesten. Deed ons een beetje aan verstekelingen denken, zoals je dat op het nieuws wel eens ziet. Halverwege de dag hebben we de 'moderne kunst' aan boord maar eens bekeken... de helft van mensen had namelijk hun kleurrijke maaltijd weer op het dek gedeponeerd…Gelukkig hadden wij een anti-zeekziek pilletje genomen en die werkte!!! Hoewel het niet de relaxte boottocht werd die we hadden verwacht, was het wel weer een ervaring!

Inmiddels zijn we goed aan het intergreren. Zo kijken we niet meer op van een paar huisdieren meer of minder. In India hebben we eigenlijk bijna geen beestjes gezien, maar in Bangladesh hebben we op elke kamer minstens één kakkerlak en ze zijn 'niet zo heel klein' (lees: ERNORM!!). Een muskietennet is zó fijn, al is het vaak niet eens om de muggen buiten te houden, maar al het andere dat rondfladdert en kruipt! Warm water is er ook niet meer, hier kennen ze alleen een koude douche! Maar het is hier zo warm dat ook het leidingwater redelijk opwarmt en we nog niet echt koud hebben hoeven douchen. En dan is er nog het eten, dat doe je hier met je rechterhand. Ja, precies, met je hand. Bestek is er vaak gewoon niet, of alleen een opscheplepeltje, maar dat is niet bedoeld om mee te eten. In Bhisnupur (India) zagen we voor het eerst dat mensen met hun hand aten, toen hebben wij nog maar even het opscheplepeltje (formaat theelepel) gebruikt, maar inmiddels doen we gewoon gezellig mee. Dus lekker de rijst, dal en groentecurry (die voornamelijk uit aardappel bestaat) door elkaar kneden met je hand tot het lekker plakt en dan smullen maar. Om je vingers bij af te likken zullen we maar zeggen ;-) Een kippetje met maar één hand afkluiven is soms nog best lastig. Je linkerhand gebruiken is not done, aangezien die voor andere dingen wordt gebruikt, dus je kan echt maar één hand gebruiken, maar dan is het nog steeds makkelijker dan met een vork en lepel. En na het eten een lekker kopje cha, een klein beetje thee in verhouding tot de hoeveelheid melk en suiker. Nooit gedacht dat wij als sterke zwarte koffie-drinkers dat nog eens lekker zouden vinden, maar inmiddels sluiten we er elke maaltijd mee af. Inmiddels zijn we ook maar 'getrouwd', want vriend/vriendin kennen ze in India/Bangaldesh niet echt. Pas als je getrouwd bent, kun je met elkaar omgaan en bv samen een hotelkamer nemen. Ook van het geruzie kijken we niet meer op en worden ook wij een stuk brutaler. We onderhandelen al wel over de prijs met de riksja wallah, maar inmiddels gaat dat met wat meer stemverhef en gebaren. Net echt :D En het werkt, want als je terugschreeuwt en een beetje bluft dimmen ze vaak in en betaal je gewoon een eerlijke prijs. Niet dat de prijzen hier zo hoog liggen, een gemiddelde dag kost zo'n 25 euro voor 2 personen (yes, all-in), maar goed, ook wij moeten een beetje op ons budget passen, aangezien we nog lang niet naar huis willen!

Op weg naar de Hill Tracts, Rangamati! Volgens de regering is het hier erg gevaarlijk want er wonen allemaal hele vriendelijk mensen…:-S Na een aantal checkpoints waar we steeds dezelfde formulieren en ook nog in tweevoud moesten invullen (kopieermachine was wel handig geweest of desnoods een carbonpapiertje) zijn we zonder problemen aangekomen. Rangamati ligt eigenlijk in een meer en is niet veel meer dan één lange weg met zandpaadjes die naar de bergdorpjes lopen. Na een wat experimentele wandelroute kwamen we in een dorpje van de Chakma stam. Bijna direct kwam er een mevrouw, Mitu, naar ons toe die ons bij haar thuis uitnodigde. Yes!! Wij waren erg nieuwsgierig naar de bergstammen, dus dat aanbod sloegen we niet af. Eenmaal thuis bij Mitu bleek dat het leven van de bergstam niet meer zo 'basic' was als wij dachten. Ze had een bamboe huis met een groot bankstel en stoelen, een tv en ventilator. Wij hadden iets heel anders verwacht, maar het was leuk om te zien. Toen we eenmaal binnen waren verdween ze in de keuken en kwam terug met 2 mega schalen met meloen. Heerlijk! Ook werden we uitgenodigd om de dag erna terug te komen, om samen nieuwjaar te vieren. Dat leek ons erg leuk en dus klopten we de volgende dag om 4 uur weer aan.

Omdat we niet echt wisten wat de bedoeling was, hadden we van te voren wat gegeten. Uiteraard niet nodig want het eten stond al weer klaar toen we aankwamen en er werd royaal voor ons opgeschept. Eenmaal volgestopt waren we helemaal klaar voor de festiviteiten... maar eerst moesten we nog bij een broer langs. En hier stond alweer eten klaar!? Hoewel we al redelijk vol zaten wilden we uiteraard niet onbeleefd zijn en hebben we ons best maar weer gedaan... Nou op naar de festiviteiten dan maar... uh nee, eerst nog meer familie langs en nog meer eten! Bleek dat hun nieuwjaar een beetje te vergelijken is met ons kerstfeest: bij familie langs en heel veel eten... En in record tempo! Na elke familie was het 'hurry hurry, no time', hup naar de volgende! Zo hebben we zo'n 15 families bezocht, terwijl we na de tweede al propvol zaten... Soms konden we ons er nog met alleen wat fruit van af maken, maar meestal werd er voor ons opgeschept (altijd te veel)... Het ergste waren nog de zoetigheden: 'misti's', iets wat het midden houdt tussen een klomp suiker en lauw gebakken oliebol. Niet echt licht verteerbaar zeg maar. Maar volgens Mitu was het altijd: 'no problem, no problem! You can eat!' Wij: uhh nou eigenlijk begint het best wel een probleem te worden... maar helaas bleef het 'no problem' en werd ons bord zelfs bijgevuld als we niet oppasten. Desondanks was het wel echt een supercoole avond! Het was ook zo comisch, wij kenden niemand en waarschijnlijk wisten die mensen ook niet dat wij kwamen, maar werden overal even vriendelijk ontvangen. En wij sjouwden steeds maar achter Mitu aan, hup een woonkamer/slaapkamer binnen, ploften neer op bed, die als bank dient, en propten ons vol met eten om vervolgens weer snel verder te gaan. Met de gastheer/vrouw spraken we bijna niet. Al kwamen ze wel altijd even vragen waar we vandaan kwamen en of we man en vrouw waren. En bijna overal moesten we beloven dat we elk jaar terug zouden komen. De Chakma's zijn echt supergastvrije en vriendelijke mensen! En ze hadden ook nog 'homemade' rijstwijn, oftewel 'hot water', wat voor Rogier ook wel een pluspuntje is in redelijk islamitisch (lees alcoholvrij) Bangladesh :-) Dat het sterk was maakte niet uit: als je hoofd begon te draaien moest je gewoon een slokje water drinken... Na 4 uur veel te veel eten (en dat terwijl een boottochtje 's ochtends eerder gestopt moest worden door buikkrampen en veel te frequent toiletbezoek) moesten we beloven dat we de volgende dag terug kwamen om deel te nemen aan een boeddhistisch gebed. Tot slot werd zelfs nog onze taxi betaald en kregen we ook nog 2 kokosnoten mee...

De volgende dag stonden we om 8.30 weer bij Mitu, en bleek dat we eerst moesten ontbijten... Gelukkig gingen we daarna wel gelijk naar de tempel ;-). Het was er héél erg druk en het hele terrein rond de tempel was afgeladen met biddende mensen. Mitu heeft ons rondgeleid en daarna ging ze zelf bidden. Toen ze terugkwam vroeg ze of we nog tijd hadden om mee te gaan naar haar zusje. Wij grapten tegen elkaar dat we weer gingen eten en dat bleek ook het geval... En na haar zusje gingen we naar haar broer en zo ging het door... Toen we uiteindelijk zeiden dat we nog wat dingen moesten regelen, legde ze het tempo nog hoger. Het eten werd echt schrokken, hurry hurry no time, en zo deden we nog 3 bezoekjes in een half uur. Mitu wilde toen nog onze hotelkamer zien, maar was duidelijk teleurgesteld. Waarschijnlijk had ze een superluxe kamer verwacht, maar wij budgettravellers hadden een betonnen kubus, welliswaar met soort van balkon en uitzicht op het meer (en vuilnisbelt). Dus moesten we gelijk beloven dat we de volgende keer bij haar thuis zouden komen slapen. Daarna moesten we toch echt nog mee naar een paar mensen... Maar we werden vroeg naar huis gestuurd omdat onze bus om 7.30 uur vertrok. En voor we het wisten werden we in een taxi gezet en konden we niet eens echt afscheid nemen van Mitu, die ons 3 dagen lang zo gastvrij had ontvangen.

Op naar de volgende hilltribes in Bandarban. De guidetours (waarmee we de bijentoer hadden gedaan) hebben hier een resort en het meest luxe hutje was al voor ons gereserveerd. We hebben toch maar gekozen voor de slaapzaal (die we uiteindeijk alle 4 dagen voor ons zelf hadden... best relaxed dus uiteindelijk), veel goedkoper en met een veel mooier uitzicht ook nog! Nieuwjaar vieren duurt hier drie dagen en de bergstammen hier vieren dat met heel veel water. Op weg naar Bandarban werd opeens geschreeuwd dat we de ramen dicht moesten doen, niet dat we dat verstonden, maar gelukkig hielp de conducteur ons. Er stond namelijk een legertje kinderen met emmers vol water op ons te wachten.... Dus dat beloofde wat voor het feest in de stad. Uiteraard waren wij toeristen een gewild doelwit (vooral Elske, het is blijkbaar erg leuk om meisjes nat te gooien :-) en waren we al zeiknat voordat we bij het veld aankwamen waar het officiele feest was. Op het veld was zelfs een watergooiwedstrijd; jongens tegen de meisjes. Twee boten gevuld met water en dan elkaar zo nat mogelijk gooien. Wij werden ook uitgenodigd, dus kon Rogier ook Elske nat gooien. Elske was nogal enthousisast, zodat naast water ook af en toe het waterbakje werd weggegooid... Het was een gezellig feestje waarbij iedereen natgegooid wordt, ook politie en leger worden niet ontzien...

Bandarban is het hiking centrum van Bangladesh. Dus wij met een handgetekend kaartje aan de wandel, natuurlijk zonder gids en op onze slippers :-) De wandelroute liep langs verschillende dorpjes van de bergstammen die hier wonen. Blijkbaar waren we gespot, want terug in het resort hoorden we van de hotel manager dat hij gehoord had dat er twee van zijn gasten helemaal alleen midden door de jungle aan lopen waren, wij dus :-) Na een paar dagen heerlijk wandelen was het weer tijd voor wat ruines.

Omdat het verhaaltje weer wat lang wordt, even knipper de knip... lees verder in deel 2.