Na een lange rit flink gekreukeld in de bus gezeten te hebben, bereikten we de grens, blij dat we weer konden bewegen! De bussen zijn hier zo krap, dat zelfs Elske met haar korte pootjes klem tussen de stoelen zit, Rogier past gewoon niet haha! En dan proppen ze ze ook nog zó vol... Maar goed, de grens was bereikt en zo chaotisch als de grens overgang van India naar Bangladesh was, zo relaxed was deze andersom; bamboe hutjes, blote voetjes, krantjes erbij en super rustig. Tijd genoeg om een praatje met ons te maken, waar we vandaan kwamen en hoe het vervolg van onze reis eruit zag. Alleen de cha ontbrak nog. Dus dat ging allemaal vlekkeloos en we vroegen ons af of alle moeite die we hadden gedaan om India binnen twee maanden weer in te mogen wel nodig was geweest... Ons paspoort werd over wat bureau's en heen weer geschoven en gegooid en we vingen de woorden 'double entry' en 'high commissioner' op met vragende gezichten erbij. Uiteindelijk besloten ze dat het wel best was. Al was het wel wat moeilijk te begrijpen dat we nog geen hotel hadden. Op de formulieren moet je namelijk altijd invullen naar welke plaats + hotel je toe gaat. Een hotel hadden we nog niet, dus hadden we het maar open gelaten. Maar dat was geen optie. Er werd toen maar ingevuld dat we in 'Any Hotel' gingen slapen, haha.

India inkomen was een beetje alsof we 'thuis' kwamen. Niet dat India leuker of beter is dan Bangladesh (in tegendeel denk ik) maar alles is hier weer in het engels aangegeven en het is veel meer westers. Toen we vanuit Nederland India inkwamen hadden we dat gevoel echter niet, maar na Bangladesh merk je toch wel een verschil. Het grootste verschil was denk ik de kleding. Zo lopen in Bangladesh bijna alle mannen in longi's (een lap stof als soort lange rok omgewikkeld) en de vrouwen in met name sari's. In India hadden bijna alle mannen gewone (ouderwetse welliswaar) broeken aan en waren er ook veel vrouwen met westerse kleding. Ook waren er veel meer winkels dan wij gewend waren (ook voor India) met westerse kleding.

Voordat we India voor Nepal ruilen, moesten we nog wel de Indiaase neushoorn checken (blijkt dat dat beest ook in Nepal leeft, maar oke). De beste kans om er een te spotten is vanaf een olifant, maar de jongen van het hotel wilde ons een veel te dure tour aansmeren. Dus hadden we besloten om zelf bij de park ingang te informeren naar de mogelijkheden; inderdaad veel goedkoper, alleen de laatste olifantentour was al om 7 s'ochtends vertrokken... een jeepsafari was nog wel mogelijk. Tja, weinig keus en maar heel hard hopen dat we een neushoorn zouden zien. Tijdens de tocht hadden we nog een kleine aanvaring met een wilde olifant. Jullie kennen allemaal wel die scene uit Jurassic Park met die Tyrannosaurus Rex die achter die jeep aanloopt... nou zoiets, maar dan minder heftig. Iedere keer als de jeep te dicht bij kwam of te lang bleef staan, dan kwam de olifant onze kant op stampen en soms met redelijk wat vaart... Daarna maar veilig naar de uitkijktoren gegaan op zoek naar de neushoorn. En ja hoor! We hebben er zelfs één 'gezien'. Hij was wat ver weg, maar met 7x optisch en 8x digitaal inzomen was er toch zeker ééntje te herkennen in die 10 pixels :D. Niet echt voldaan na de jeepsafari, de volgende dag dus alsnog een olifanten safari gedaan; we wisten inmiddels dat er zeker neushoorns zaten (dat vragen we ons met de tijgers in de Sunderban nog steeds af) en de gids had ons verteld dat we 90% kans hadden een neushoorn van dichtbij te zien. Dat betekende wel om 4.30 uur opstaan, want de taxi stond om 5 uur voor de deur (die weliswaar gesloten was, maar na wat geschreeuw van de taxichauffeur kwam er een hotelmannetje om ons uit te laten). Na 10 minuten hobbelen op een olifant was het al raak! Supervet! Al keek ie enigszins angstig toen er vijf grote olifanten om hem heen stonden (met allemaal rare mensen erop). Later zagen we er nog drie die gezellig aan het badderen waren. De tijgers, waar er wel acht (!) van rondlopen, hebben we helaas weer niet gezien.

Een compleet rondje zuidoost Azië leek ons wel vet, dus we wilden onze oorspronkelijke route iets uitbreiden. Jaigon, een grensplaats in India, is een zogenaamde 'free zone' waar je één dagje de grens over kan naar Bhutan zonder visa etc (en zonder de belachelijk toeristenbelasting van $ 200 p/p/p/d... niet echt ons budget...). Helaas bleek onze editie Loney Planet uit 2004 toch wel enigszins verouderd: Toen we vrolijk de poort door wilden lopen werden we staande gehouden. Of we even ons Bhutaans visum wilden laten zien... uh is het dan geen 'free zone' meer? Het antwoord was nee en bleef dat helaas, ook na heel zielig kijken... We hadden ons helemaal verheugd op een dagje Bhutan (we waren immers niet voor niets om 5.30 uur al op die olifant geklommen) en het was dan ook wel een teleurstelling. Meer dan de mooie poort die bij de grensovergang staat hebben we helaas niet mogen zien. Grappig is wel dat Bhutaans geld en Indiaas geld hier gewoon door elkaar worden gebruikt en ook even veel waard is. Maar ja, daar 'koop je dus niets voor' zonder visum.

Om toch een beetje in de sfeeer van de Himalaya te blijven, was onze volgende stop Darjeeling. DE theestreek van India. Al is de thee hier moeilijk te vinden, of de kaartjes in de lonely planet zijn vrij brak (nee, het is niet zo dat wij geen kaart kunnen lezen), maar we waren goed 'verdwaald' in ieder geval. Na een halve dag berg op, en vooral berg af wandelen, bleek dat we totaal een verkeerde kant op waren gelopen. We moesten dus helemaal terug, vooral berg op... De theeplantage hebben we maar voor een andere dag bewaard. En toen we daar uiteindelijk waren viel het een beetje tegen. De theevelden in Bangladesh zagen er veel mooier uit, al was het hier wel mooi dat de theevelden op de berghelling liggen en het alsnog wel een mooi plaatje was.

Het grootste verschil tussen Darjeeling en India 2100m lager, is dat het hier koud is! Toen we aankwamen was het echt super mistig en veel te koud om in je korte broek en slippers rond te lopen. Een hele rare gewaarwording, want 's middags toen we op de jeep stonden te wachten zweette we ons helemaal lek. Maar na 2 uurtjes rijden zagen we ineens mensen met gebreide mutsen op, dekens ipv sjaals om hun sari's geslagen, winterjassen.... Een beetje verbaasd keken we elkaar schouderophalend aan. We wisten dat Darjeeling wat koeler zou zijn, maar we hadden niet verwacht dat het zo'n verschil maakte! Zelfs in de hotelkamer was het koud en we hadden de twee dikke dekens die er lagen hard nodig. Beetje jammer dat er geen warm water was... al kon je wel bij de receptie vragen om een bucket hot water, wat we maar snel gedaan hebben. Als de zon schijnt, is het hier overigens heerlijk! Zo'n 20 graden en echt genieten (na die 40 graden die we 'gewend' waren). De Indiaase mensen hier lopen echter zelfs dan met dikke kleren, mutsen en dekens...haha!

De mist zorgtook voor wat mooie plaatjes.

Naast thee is de zonsopgang en de lichtval op de berg Kanchenjunga (8598 meter) vanaf een uitkijk op Tiger Hill een hoogtepunt in Darjeeling. De zon komt alleen wel erg vroeg op... 4.51 uur om precies te zijn. Dus wij ons wekkertje om 3.15 uur gezet om te kijken of het heel misschien helder was (want als het zo mistig is als de dag ervoor zouden we toch niets zien). En het was helder, dus wij uit bed, op zoek naar een taxi. Nou die rijden 's ochtends om 4 uur nog massaler dan overdag (en er rijden hier véél taxi's en ze toeteren allemaal continu, pfff). Alleen zitten ze allemaal vol en vragen ze nogal een forse prijs. En toen een van de chauffeurs blijkbaar niet doorhad dat ik naar de deur liep om in stappen (ipv weglopen) reed hij weg. Ja... dat zal toch niet gebeuren, dus ik riep dat hij moest stoppen en toen hij dat niet deed bleek dat ik best hard kon schreeuwen. We moesten er wel om lachen hoe aggressief dat er uitkwam, maar het was zo vroeg en ik was niet voor niets zo vroeg opgestaan. Gelukkig stopte ie alsnog en waren we maar net op tijd om een goed plekje te vinden. Het was knetterdruk, voornamelijk met Indiërs, en we moesten boven op een richel klimmen om iets te kunnen zien. Ineens hoorde we iedereen joelen, juichen en klappen... bleek dat de zon op kwam! Het was wel komisch dat iedereen zo overdreven reageerde (of zijn wij gewoon hele nuchtere Hollanders??), maar nog grappiger was dat iedereen toen ook eigenlijk al weer wegging... wij kwamen juist voor de berg die in het licht van de opkomende zon zo mooi zou zijn. Helaas bleef dat effect een beetje uit, maar het was nog steeds erg mooi. En toen moesten we weer terug... het was letterlijk file rijden en stilstaan de weg terug naar beneden. Belachelijk eigenlijk, en dat elke dag volgens onze chauffeur... We hebben ons af laten zetten in Ghoom en zijn toen lekker terug gaan wandelen in het ochtendzonnetje richting Darjeeling, met pitstopjes om de Tibetaanse kloosters te bekijken.

En toen was er STRIKE! Oftewel stakingen. Gelukkig waren we van te voren gewaarschuwd dat alles dicht zou zitten en er geen taxi's en bussen reden. Eigenlijk hadden we toen Darjeeling willen verlaten, maar omdat ons was gezegd dat we Siliguri niet zouden bereiken vanwege stakingen daar, hebben we maar besloten niet moeilijk te doen en een paar dagen langer in Darjeeling te blijven. Op zich is Darjeeling een mooi plekje, dus geen straf om iets langer te zijn. Rogier dacht dat er tijdens de staking nog wel iets open zou zijn, maar na rondvragen bij een paar restaurantjes kregen we toch de indruk dat ALLES dicht zou zitten.... hmmm, tijd is nog wel te doden, met een boekje en goed uitzicht, maar dat betekende ook 2 dagen geen plek om te eten. In het hotel hadden we gevraagd of we daar mochten koken, maar dat was geen optie, en verder kwam er ook geen reactie van het dienstmeisje. Dus wij terug de markt op, noodrantsoen inslaan. Oftewel koekjes, chips, chocolade, tomaatjes, komkommer, mango en wat brood (droog na 2 dagen) bij de bakker. Gelukkig kwam de manager van het hotel 's avonds nog vragen of hij eten voor ons moest regelen en hebben we onze avondmaaltijden maar lekker in het hotel genuttigd. Maar goed ook, anders hadden we aan onze inkopen niet genoeg gehad geloof ik. Het voordeel van een strike is wel dat het heerlijk rustig is op straat. Want het rustige, relaxte Darjeeling dat wij dachten te vinden, is een best groot dorp/stadje boven op een berg, met veel te veel mensen/toeristen, toeterende auto's en ander lawaai. Maar tijdens de strike was het heerlijk rustig! Genieten van het uitzicht en in de rust plannen maken voor Nepal!

Hier in Darjeeling heerst al een heel andere sfeer dan in India en Bangladesh. Er zijn meer westerse invloeden dan in de andere delen waar we waren. En we worden minder aangekeken en gesproken. Al zijn hier ook nog wel kinderen die naar je toe komen rennen en je naam vragen en of je met ze wilt spelen. Maar niet zo extreem als met name in Bangladesh, waar kinderen spontaan hun spel stil laten vallen als ze je zien, om vervolgens hun vriendjes te roepen en naar ons te wijzen. Of dat ouders hun kinderen een zetje in de rug geven van 'toe maar, ga maar hallo zeggen tegen ze'. Het is best schattig dat je mensen zo blij maken door alleen maar 'hello' terug te zeggen of te vertellen dat je uit Nederland komt. De jeeps worden nog wel net zo volgepakt als 'beneden' de bussen, al heb ik hier nog geen geiten op het dag gezien ;-). En de andere sfeer komt denk ik ook wel doordat er veel andere culturen hier zijn. Het zijn overwegend tibettaanse gezichten (en mengelingen) die je hier ziet, die toch iets vriendelijker kijken dan de norse Indiërs over het algemeen...

Darjeeling was een mooie introductie op wat nog komen gaat. We hebben zeker zin in Nepal en met de monsoon op onze hielen (bijna elke dag onweer,weliswaar in de verte, maar wel hevig) wordt het tijd om verder te gaan en India gedag te zeggen... op naar NEPAL!!