Op naar Nepal dus... een jeep naar Siliguri en een bus naar de grens. De grens konden we alleen lopend bereiken omdat er een totale verkeersopstopping was. Dat beloofde chaos bij de grenspost... Maar er was niets, niemand die op ons af kwam stormen om ons de weg te wijzen etc, dus heerlijk rustig liepen we richting het immigratiekantoor van India. Net toen we hardop zeiden dat het zo lekker relaxt was, komt er een legerofficier uit het kantoor lopen met een héél groot geweer... Ok, tot zover dan het relaxte gedeelte. Maar hij groette ons vriendelijk 'Namaste' en ging lekker lui op een stoeltje in de schaduw zitten, pfff! Formuliertjes ingevuld en op naar Nepal. Daar aangekomen moesten we weer formuliertjes invullen en bleek helaas dat we geen visum voor twee maanden konden krijgen. Ëén of drie maanden... nou, ok, dan doen we drie maanden. Zo moeilijk ze in India doen over een visum en multiple entry, zo makkelijk gaat het in Nepal. Gewoon aan de grens, en in 5 minuten was alles geregeld! Kost wel een paar centen... (lees $100 pp)

En toen een bus naar Janakpur. Dat was tenminste het plan. Helaas was de laatste dag-bus net vertrokken en konden we alleen de nachtbus nemen. Dat wilden we eigenlijk vermijden gezien onze ervaring in Bangladesh en hadden juist daarom Janakpur als tussenstop gekozen. Dus change of plans: als een nachtbus dan toch de enige optie is, dan maar gelijk doorstomen naar Pokhara. Een ritje van ruim 17 uur over wegen die onwijs hObBeLeN... Slapen was niet te doen helaas. En ze hadden nog zo beloofd dat de wegen beter waren, veel beter zelfs dan in India.... De chauffeur reed gelukkig wel normaal en het was mooi rustig op de weg. Dat het een lange rit ws kwam ook door alle stops onderweg. Er moest regelmatig een vracht bananen op het dak geladen worden, een hapje worden gegeten, cha worden gedronken etc. Tijdens de pitstop om 6 uur 's ochtends waren ze midden op straat een koe aan het slachten, kopje thee er bij, gewoonste zaak van de wereld hier. In totaal zijn we 29 uur onderweg geweest vanaf Darjeeling... Maar ach, toen we eenmaal weer een prima hotelkamertje voor lekker weinig hadden en lekker waren gedoucht was de rit weer snel vergeten. Weer klaar om een nieuw stadje te verkennen!

Pokhara ligt aan de voet van de Annapurna Himalaya. De Annapurna Circuit trek wordt gezien als (één van) de mooiste trek van Nepal, dus hadden we besloten daar maar eens te gaan wandelen. De circuit trek duurt wel gelijk 3 weken en om eerst een beetje in de trekking mood te komen besloten om eerst naar Annapurna Base Camp (ABC) te lopen. Dat is een trek van zo'n 8 dagen en leek ons iets schappelijker om mee te beginnen. En als ons dat beviel zouden we de Circuit trek er achteraan te doen. Uiteraard moesten er nog de nodige supplies en vergunningen ingeslagen worden. Gewapend met 2 'echte' 'The North Face' -10°C slaapzakken, een paar 'echte' 'Salomon' wandelschoenen, mueslibars, anti-bloedzuigerolie, tijgerbalsem, TIMS-card (anders mag je niet zonder gids het park in), parktoegangsbewijzen en twee veel te zware rugzakken gingen we op pad. Nou ja, dat was het plan... we waren alle twee half ziek, dus hebben we onszelf een dagje uitstel gegund. De dag erna toch maar gegaan. Omdat we ons nog steeds niet helemaal optima forma voelden, hebben we ons met een veel te dure taxi naar Phedi (voet (van de berg)) laten brengen, zodat we 'rustig' konden beginnen met... gelijk 3 uur lang steil omhoog trap lopen de berg op. Elske was bijna gelijk terug gegaan, want het kon toch zeker niet de bedoeling zijn dat we alleen maar gingen traplopen. Uiteraard kwam ook gelijk de monsoon om de hoek kijken en voe(l)den de bloedzuigers zich helemaal op en top op de natte paadjes... Nadat we ook nog een stuk de verkeerde kant op waren gelopen, hadden we zo ongeveer alle trekkers ongemakken wel weer gehad en zaten we er helemaal in. Het werd al donker toen we aankwamen en nadat we de bloedzuigers uit onze schoenen geklopt hadden, diegene die op benen en voeten waren blijven plakken met een lading zout gestraft hadden voor hun wandaden, ijskoud gedoucht hadden (brrrr) en uiteindelijk een welkome maaltijd gegeten hadden, was het tijd om op te laden voor de volgende dag. Die redelijk relaxed begon, maar eindigde met het zogenoemde 'Heavenly path', met andere woorden: 2 uur lang trappen lopen de berg op. Het fijne is ook dat de treden veel te hoog zijn voor mijn korte benen, waardoor het extra zwaar is, maar ik wel extra blij was met mijn wandelstok! We weten niet hoe de hemel er uitziet, maar wij vonden het pad er naar toe in ieder geval redelijk 'hellish'. De omgeving hier is echter wel 'Hemels' te noemen en 's ochtends werden we beloond met een eerste uitzicht op de besneeuwde pieken van de Annapurna I (8091m) en de Machapuchare (6997m).

Inmiddels hadden we door dat trekking best energie kost en aten we vaak drie keer per dag Dal Bhat (rijst met een groentecurry (= aardappel) en linzensoepje) en een pot hot lemon (wat vaak meer leek op opgewarmde sinas, maar het smaakte erg goed haha). De locals keken wel wat gek op als we 's ochtends om 6 uur dal bhat bestelden haha. Maar wij waren er wel blij mee, want hadden we de vorige dag zo ons best gedaan om al die trappen op te klimmen, bleek dat we de dag erna begonnen met aan de andere kant van het dorpje net zoveel trappen naar beneden te lopen... om vervolgens aan de overkant van de rivier weer keihard steil omhoog te moeten... Beetje frustrerend vonden we het wel. Na al die trappen liepen we door een schitterend bamboebossen naar naar het plaatsje, ja hoe kan het ook anders, Bamboo (2310m). Leken onze rugzakken in het begin veel te zwaar, na 3 dagen lopen zaten we helemaal in het ritme en voelden we ons na de lunch (die samenviel met een onwijze hagel bui), goed genoeg om gelijk door te stomen naar Machapuchare Basecamp (3700m) (KOUD!! Geen -10°C maar Elske had in haar slaapzak toch de nodige laagjes kleding nodig om een beetje warm te worden). Hier moesten we een nachtje blijven om te acclimatiseren aan de hoogte, voordat we doorkonden naar de ABC. De ochtend begon kraakhelder, zodat we super uitzicht hadden op de witte pieken. Maar toen toen we aankwamen in ABC (4095m) konden we alleen het wit van de mist zien...

De omgeving veranderd hier ook drastisch boven de boomgrens en je moet het hier voornamelijk doen met gras en stenen (het deed ons een beetje aan Schotland denken... al zijn we daar nooit geweest :D). Achter het Basecamp is een grote put uitgesleten door gletsjers; kort samen gevat het ziet er allemaal ruig uit. De volgende ochtend weer eens veel te vroeg ons bed uit om de zonsopgang op de bergen te zien schijnen. Gelukkig hadden we zeker 10 minuten goed zicht..., zodat we nog net even wat fotootjes konden schieten van de Annapurna I in volle ochtendglorie. Daarna in de mist bergafwaarts 'gerend'; bijna dezelfde afstand gelopen als we heen in drie dagen gedaan hadden... Onze knieën waren daar niet zo blij mee en het zag er naar uit dat we de volgende dag een rustdag moesten houden... Flink smeren met tijgerbalsom dus en hopen dat we de volgende dag nog konden lopen. Dat ging gelukkig erg goed!

Rogier heeft een hekel aan 'backtracken' dus was hij blij dat we de mogelijkheid hadden om een detour te doen naar Ghorepani, waar je vanaf Poon Hill de gehele Annapurna Himalayan Range kan zien. Uiteraard moet je weer veel te vroeg (lees 4.30 uur) je bed uit om daarna je slaperige hoofd een klein uur de berg op te sjouwen... en ondertussen heel hard hopen dat het helder is, zodat je wat mooie plaatjes kan schieten. Zoals deze :-)

Omdat het trekken ons wel was bevallen (wel lichtelijk zwaar) zouden we eigenlijk de Circuit trek er achter aan doen. Maar we hadden niet helemaal begrepen dat we dan het natuurpark uit en weer opnieuw in moesten en weer opnieuw toegang moesten betalen... daar hadden eigenlijk niet echt zin in. Een optie was om de Circuit trek in omgekeerde volgorde te doen, maar dan moest je in 1 dag van 3800m naar 5400m, om daarna weer af te dalen naar 4300m en dat valt niet meer echt binnen de grenzen van veilige acclimatisatie, als je het al redt om in één dag 1600 meter te klimmen (al was beiden volgens sommige gidsen geen probleem...?). Dus hadden maar besloten om onze (enige (bleek later)) kans om door de sneeuw te lopen, om te ruilen voor een veilige terugkomst in Pokhara. Waar we onder het genot van een 'Everest' biertje (waarom liggen die niet bij Everest in de koelkast? ;-) ) onze volgende trekking plannen konden bespreken. Nee, het werd niet de Everest trek (te lang, te duur, te toeristisch, te veel regen...) maar de Langtang trek ten noorden van Kathmandu. Maar eerst nog even tjillen in een bootje op Phewa tal, het op één na grootste meer van Nepal, waar we heerlijk van de zon genoten hebben en precies op tijd (na een uur heel hard roeien!) voor de regen weer terug waren. Wat kan het hier onwijs hard regenen en onweren...

Tijd om de hoofdstad eens te gaan checken. Kathmandu is voor een aziatische hoofdstad redelijk rustig! Al denken mensen die nog nooit in India zijn geweest daar anders over, haha. Onze grootste irritatie is dat door straatjes, waar wij in Nederland niet eens fietsen laten rijden, hier keihard hordes motoren en brommers doorheen komen scheuren... Het getoeter is hier wel ietsje minder gelukkig. Irritatie nummer twee (die niets met Nepal te maken heeft) was dat bij het terugkijken van de foto's er overal een dikke vlek opzat (dat wordt dus flink photoshoppen!). Stof in de cilinder van onze camera... Repareren of nieuwe kopen? Alle fotozaken adverteren hier met repareren dus maar eens even tjekken. Kon wel geregeld worden voor ongeveer 20 euro in 1 dag. Mooi, want wij wilden zo snel mogelijk gaan trekken, want de monsoon laat steeds meer weten dat hij in volle aantocht is. Komen we de volgende dag terug... nee nee, allemaal niet mogelijk... te ingewikkeld. Volgende fotozaak: stof, nee daar kan je geen last van hebben... nou, er zit toch echt een dikke vlek op al mijn foto's... oh, dan kost het 25 euro en 3 dagen... ja laat maar. Toch maar eens uitkijken voor een nieuwe cam misschien... komen we in een straatje met verschillende repair centers. Voor 15 euro, volgende dag om 2 uur klaar. Check! Wij staan om stipt 2 uur op de stoep en ineens wordt er in een soort van paniek naar onze camera gezocht....ehhh hij is nog niet klaar.... wacht daar maar even. Wij braaf wachten op een bankje, terwijl de repairman in de wierookwalm en onder het genot van een bakkie cha (melkthee) de camera in 10 minuten uit elkaar haalt, schoonblaast en weer in elkaar schroeft. Klaar om getest te worden op Durban Square; een verzameling van Newari (oorspronkelijk bewoners van de Kathmandu vallei) tempels die uit blinken in vorm en erg mooi houtsnijwerk. Ook woont hier de levende Newari godin (tot haar tiener jaren) Kumari die zich elke dag rond 4 uur heel even aan de mensen laat zien. Wij zagen vooral een zielig en ongelukkig (gelukkig bijna tiener) meisje...

Nu waren we eindelijk klaar voor onze tweede trek. Dus de volgende dag gelijk met de bus naar het startpunt... Een rit van 10 uur over een afstand van 117 km??? Nu blijkt dat we beiden niet echt bestand zijn tegen uren lang in de achtbaan zitten... De bus reed met zo'n 'noodgang' over de weg, die op de kaart letterlijk op een spaghetti sliert lijkt, dat we beiden na zo'n 10 minuten in plaats van naar buiten keken, naar de binnenkant van een plasticzak (die lek bleek, bah!) zaten te kijken. Na 3,5 uur uit het raam hangen werd de weg 'gelukkig' nog een stuk slechter, waardoor het tempo verlaagd werd. Na een korte stop en iets bijgekomen te zijn, hebben we de rit verder uit kunnen zitten, maar we kwamen wel helemaal gebroken en groen en geel bij ons startpunt aan... Toen we bij ons hotel zaten te eten, bleek de bus voor ons te staan en we hadden medelijden met de bus-boy die toen de bus aan het schrobben was... we waren niet de enige geweest! Na nog even luxe een kamer met prive badkamer en heerlijk warm water genomen te hebben, waren de volgende dag weer redelijk bijgekomen.

We hadden besloten om niet alleen de Langtang trek te doen, maar deze te combineren met de Gosaikund & Helambu trek en te starten met de Tamang Heritage Trail. De Tamang is een stam die oorspronkelijk uit Tibet komt (het gebied hoorde oorspronkelijk ook bij Tibet). Gelijk de eerste dag hadden al een mooi uitzicht op Paldor piek (5903m) om uiteindelijk aan te komen in Gatlang (via een kleine detour... de paden zijn hier iets minder platgelopen dan op de ABC trek en bordjes kennen ze ook niet). Er was electriciteit in het dorp, maar desondanks is dit één van de meest authentieke en grootste dorpen (6000 inwoners) waar we zijn geweest. Uiteraard waren we weer eens net te laat voor het festival dat die dag gevierd werd, dat echt precies afgelopen was op het moment dat wij bij het plein aankwamen. Maar we werden met veel enthousiame onthaald en kregen van alle kinderen onze handen volgeduwd met gepofte rijst. Zoveel dat onze handen letterlijk overstroomden van de rijst, bovenop het hoofd van een jongetje dat onder ons stond. Dat was volgens de andere kids toch wel zo grappig dat hij gelijk nog twee handen rijst over zijn hoofd kreeg... De lodges zijn hier wel meer basic, maar dat maakt het ook allemaal wat authentieker en douchen doe je hier meestal gewoon met een slang met koud beekwater/emmer water boven de wc (gat in de grond). De volgende dag hebben we in het licht nog een rondje door het dorp gedaan. De Tamang zijn echt supervriendelijk en lopen bijna allemaal nog in authentieke klederdracht, al passen de sportschoenen er volgens ons niet helemaal bij ;-). We hadden echt het idee dat we toen in Nepal/Tibet waren.

De volgende dag geprobeerd te lunchen in Chilime, waar we belaagd werden door kinderen die letterlijk al onze zakken inspecteerden of we echt geen chocola, pennen of geld bij ons hadden. Er bleken geen restaurants te zijn, maar uiteindelijk konden we toch nog ergens terecht, waar we onze lunch in de slaapkamer op bed genuttigd hebben, er was namelijk geen eetkamer. Daarna verder gelopen naar Tatopani. Dat bleek weer 4 uur lang steil de berg op te zijn dus eenmaal aangekonmen waren wel toe aan een douche. Tatopani ligt vlak bij een warm water bron dus hadden ze voor de verandering een warme douche... in de openlucht. Rond het bassin waren allemaal kinderen aan het spelen en de dochter van onze gastvrouw vond het allemaal zo interessant dat ze op de rand van het bassin als een soort Midas Dekkers gebiologeerd naar ons lag te kijken... Best apart, maar die warme douche was zo fijn, dat het ons even niets kon schelen. 's Ochtens werd ons gevraagd of we zelf even onze rekening wilden opmaken, iets wat we wel vaker moesten doen bleek later... veel mensen kunnen hier alleen Nepali of helemaal niet lezen en/of rekenen.

Vlak bij Tatopani ligt Nagthaly, waar je een erg mooie view hebt op de 'great wall'... nee niet die van China, maar een muur van sneeuwbergen op de grens met Tibet. Dat was erg mooi en met een prima uitzicht hebben we daar heerlijk geluncht voordat we weer eens aan een flinke afdaling begonnen. Zo steil afdalen is haast nog vervelender dan bergopwaarts (trap)lopen... soms vraag je je af waarom trekking eigenlijk leuk is... ;-) Helaas zijn ze bezig met het aanleggen van een zandweg door het dal, waardoor we een lang stuk door het stof moesten lopen naar Timure, 5 km vanaf de grens met Tibet. Om vervolgens de dag daarna weer een heel stuk terug door het stof te moeten lopen naar Briddhim. Niet zo handig gepland van ons...

In Briddhim kun je een zogenaamde 'homestay' doen, al zagen we niet heel veel verschil met een 'gewone' lodge behalve dan dat je de maaltijden nuttigt op een bed in de keuken/woon/slaapkamer van de gastvrouw/heer. Veel mensen zijn hier zo arm dat ze zelfs geen geld hebben om hun kinderen naar school te sturen, dus hebben we maar wat extra betaald en kregen we alletwee een mooie witte sjaal als bedankje. Echt geluk brachten ze alleen niet! Voor we vertrokken hadden we gevraagd waar we precies naar toe moesten, maar even onderschat dat 20 minuten lopen voor een local toch wel 40 minuten voor ons waren... Daardoor waren we compleet bij het verkeerd pad omhoog gegaan en kwamen we wel heel erg diep in de jungle en op onbegaanbare paden terecht. Na een paar keer uitgegleden te zijn en echt geen pad meer te kunnen ontdeken besloten we maar om terug te gaan en nog een keer het verkeerde pad te nemen... Nadat we alletwee ondervonden hadden dat naar beneden glijden wel sneller gaat maar niet echt comfortabler is, besloten we dat dit toch echt wel het verkeerde pad was... Bleek dat een stuk verderop dan waar wij waren afgeslagen, toch wel heel duidelijk was aangegeven wat de juiste afslag was... beetje jammer! Na deze avontuurlijke detour van 4,5 uur (!) en in totaal 11 uur wandelen verder kwamen we toch nog op onze geplande bestemming Rimche aan. Waar ze gelukkig een heerlijke, welverdiende (al zeggen we het zelf :-), warme solar shower hadden!

Inmiddels zaten we op de Langtang trek en de volgende bestemming was dorpje Langtang. Onderweg kwamen we nog een oude man tegen die vroeg of we bij hem thuis kwamen slapen. Het was wel cool om even te kijken hoe de meeste mensen hier wonen. De huisjes zijn echt super klein en bestaat vaak uit maar één ruimte waar ze koken, slapen en gewoon zitten. De man bleef maar aandringen, dat hij goede dekens had en dat we daar in dat hoekje lekker op de dekens konden slapen. Het was best aandoenlijk, maar aangezien zijn vrouw doodziek op bed lag voelden we ons een beetje ongemakkelijk om daar in dezelfde keuken/slaap/woonkamer te blijven slapen. Dus hebben we hem maar wat geld gegeven voor zijn rondleiding door het dorp en zijn huis om vervolgens verder te gaan naar Langtang. Omdat we in het laagseizoen zaten was dit bijna een spookstadje en was er welgeteld één lodge open van de stuk of 20 die er zijn. De volgende dag was het nog maar een klein stukje lopen naar eindbestemming Kanjin Gompa (=klooster) op 3870m. Waar we deze keer precies op tijd waren voor het festival (waarom er een festival was konden we niet achterhalen) en we een gratis lunch aangeboden kregen: Dal Bhat, melkthee, yak yoghurt en 'homemade' rijstwijn. De rest van de dag hebben we ons opgeladen om de dag erna als dagtripje de Tsergo Ri (4984m) te beklimmen.

Het was echt een pittige klim van ruim 1100m omhoog. Gelukkig werd dit veraangenaamd door mooie views op o.a. de Langtang Lirung (7246m). Na 5 en een half uur hadden we de top bereikt, wederom met een detour over een niet officieel en toch wel ietwat gevaarlijk pad, en inmiddels was onze trouwe metgezel 'the mist' ook weer gearriveerd... Helaas werden we na uren klimmen dus niet beloond met een schitterd uitzicht... Na wat tijd gedood te hebben met het vieren van onze overwinning met een mueslibar als lunch, het bouwen van een stupa en het tevergeefs zoeken naar een makkelijker pad naar beneden, was de mist nog steeds niet opgeklaard... en hebben we maar weer de zelfde weg teruggenomen. Vlak bij het dorpje moesten we nog een rivier (zonder brug) oversteken. Blijkbaar was het ergens aan het regenen want de rivier die we op de heen weg nog met gemak over konden steken, was een stuk ruiger en ging alleen maar harder stromen zodat we uiteindelijk, met natte voeten en totaal gesloopt, 11 uur later weer bij onze lodge aankwamen.

De volgende dag was was- en rustdag. De dag daarna bleek helaas regendag en de dag daarna Langshisa Kharka dag (of te wel 4 uur lopen heen en terug de vallei in dag). De vallei is echt heel erg mooi en je hebt uitzicht op verschillende besneeuwde pieken (als het tenminste niet al te mistig is...) in combinatie met tactisch geplaatste gebedsvlaggen (doet het altijd goed op de foto's). De Langshisa zou Yeti gebied zijn maar ook die hebben we weer niet gezien ;-) Onze laatste dag was combinatiedag waar we 'even' bij de gletsjer zouden kijken en daarna terug zouden lopen om aan te haken op de Gosaikund trek. Dat even bij de gletsjer kijken, werd natuurlijk weer uren, omdat we weer eens op een niet officieel pad uitkwamen en uiteindelijk niet eens bij de gletsjer uitkwamen... Desondanks hadden we wel een mooi uitzicht op een andere gletsjer en een mooie vallei. Waardoor we toch nog genoeg visuele prikkels gekregen hadden om aan de terugweg te beginnen.

Gosaikund is een heilig meer (op 4380m) voor Hindu's en zou de restanten van een hele oude Shiva tempel bevatten (waarschijnlijker is dat gewoon een kei is... maar oke). Natuurlijk waren we weer net te laat voor het festival dat net de 3 dagen voor we aankwamen aan de gang was. Op onze weg naar boven kwamen er echt hordes mensen naar beneden en was het hard zoeken naar genoeg adem om onder het lopen nog vriendelijk 'Namaste' tegen iedereen te roepen. Volgens een paar locals was het maar goed dat we te laat voor het festival waren, anders hadden we waarschijnlijk buiten moeten slapen...en het was best koud op die hoogte. De volgende dag is Rogier nog even naar een viewpoint geklommen waar hij bovenop onze trouwe vriend 'the mist' weer tegen kwam. Daarna zijn we afgedaald en ingehaakt op de Helambu trek. Onderweg konden we nog genieten van de andere meren en de rotsige omgeving. Behalve wat mist af en toe was het eigenlijk schitterend weer en hadden we monsoon redelijk ontweken. Helaas regenden we de één na laaste dag nog even zeiknat (we waren er echt bijna) en kwamen we nog even onze vriendjes de bloedzuigers ook weer tegen. Gelukkig hadden we een lodge met een lekkere warme dininghall en zaten we gezellig met het gezin te eten. De kinderen werden helemaal lyrisch werden toen er eenmaal weer electriciteit was, want dan konden ze film kijken! De dag er na moesten we helaas weer terug over een lelijke zandweg om vervolgens aan een redelijk helse busrit terug te beginnen. Gelukkig hadden we nog anti zeeziekpilletjes, en die blijken het op zo'n busrit ook prima te doen!! Binnenkort even langs de apotheker om een voorraadje in te slaan, haha!

Reistip nummer 2: koop geen wandelschoenen bij de van Haren als je 3 weken gaat trekken in de Himalaya. Want de binnenzool was na twee weken helemaal verteerd waardoor Rogier op op het profiel van zijn buitenzool liep. Niet heel comfortabel. Na een eerst poging een binnenzool te fabriceren van papier en plastic konden we weer een dag vooruit. De dag erna hadden we het geluk dat we een 'nieuwe' binnenzool langs de kant zagen liggen en konden we de trek toch nog zonder blaren afsluiten :-)

Na 18 dagen zijn we nmiddels weer terug in Kathmandu, onze was is weer schoon (zó fijn!) en zijn we weer een beetje bijgekomen van het trekken (nadat we onszelf getrakteerd hadden op een broodje shoarma :-) Lekker!) Het was echt supergaaf, wel wat vermoeiend af en toe, maar een beetje fysiek bezig zijn, was ook juist wel weer lekker! Het weer was eigenlijk heel goed, we zijn maar 1 x zeiknatgeregend en als je vroeg opstond had je het grootste gedeelte van de wandeltocht een lekker zonnetje en een mooie super blauwe lucht (de lucht lijkt hier ook veel blauwer dan in bijv. in Nederland)! Het is hier supermooi, vooral de Tamang en Langtang trek vonden wij geweldig, je hebt hier zo'n mooi uitzicht gedurende de hele trek. En de rust is ook erg fijn, even geen auto's en hordes toeristen etc, maar lekker alleen in de natuur met het geraas van de wind en het water van de rivier en het gefluit van de vogeltjes.

Nu is het de hoogste tijd om de rest van Nepal te bekijken. In Pokhara en Kathmandu hebben we nog niet echt een nepal-gevoel gekregen, zoals we dat hoog in de bergen hadden. Komt ook omdat we dachten dat Nepal overwegend Boeddistische zou zijn, maar het blijkt dat het overgrote deel hier Hindoeïstisch is. De plaatsen waar we nu nog naar toe gaan zijn in ieder geval minder groot en toeristisch en we zijn benieuwd hoe het daar is. Ondertussen zetten we een reisorganisatie aan het werk om voor ons een visum voor Tibet en China te regelen. Hopelijk lukt dat, maar dat wordt nog wel even spannend gezien de China-Tibet verhoudingen.

Thanks voor alle reacties! Voor ons ook erg leuk om iets van jullie te lezen! Dus blijf reageren...